Met Self-Destruction Of A Man liet Destruction Unit vorig jaar een stevig rockende plaat vol snedige, apocalyptische rock op de mensheid los. Dat het ook wel eens iets minder serieus mag, moet blijken uit de opvolger Death To The Old Flesh. Daarop breekt Destruction Unit met een aantal oude gewoontes en legt de groep zijn meest poppy kantjes tot op heden bloot.
Laten wij het eens over foute SM hebben in plaats van over het einde van de wereld. Dat moeten de leden van Destruction Unit na het eerder maatschappelijke Self-Destruction Of A Man gedacht hebben. Een song als "Warm Leatherette" bewijst dat zonder scrupules: wanneer Ryan Leather en Jay Reatard al huilend hun liefhebberij voor warme stukjes lederen textiel betuigen, is het heel moeilijk om Destruction Unit nog serieus te nemen. Toch is het een feit dat de groep er met lyrics als "See me breaking glass! In my underpants!" probleemloos in slaagt om een onnozele lach op het gezicht van zijn nietsvermoedende publiek te toveren. Het is echter maar één van de facetten die duidelijk maakt dat Destruction Unit met de nieuwe plaat resoluut voor verbreding heeft gekozen.
Een ander interessant aspect is ongetwijfeld Alicja Trouts nieuw uitgevonden rol in het concept van Destruction Unit. Ten tijde van Lost Sounds was het haar taak om voor een mildere noot te zorgen. Op Destruction Units debuutplaat Self-Destruction Of A Man werd haar rol vervolgens weggecijferd tot het aandeel van een niet-zingende toetseniste, en dat met de bedoeling tot een mannelijker en smeriger resultaat te komen. Met Death To The Old Flesh komt de groep echter tot inkeer en bewijst Destruction Unit dat Trout — op voorwaarde dat haar talenten toepasselijk benut worden — ook wel voor flink wat smeerlapperij kan zorgen.
Die stelling wordt al direct van bij de aftrap van de plaat kracht bijgezet. Reatard opent de plaat met de woorden "I cut my arms for you!" waarop Trout meteen haar reply "Then I cut my eyes for you!" klaar heeft. Vervolgens wordt Reatard uitgedaagd door Trout door hem "C’mon baby, won’t you come here along?" toe te roepen. Het heeft iets van de magische ruzies tussen Ike en Tina Turner, met dat verschil dat Ike Tina nooit letterlijk een refrein heeft toegeblaft. Een uitdaging die Reatard met Destruction Unit wel moedig op zich neemt, en het is in ieder geval toch al iets vrouwvriendelijker dan het pak slaag dat Tina eertijds dagelijks in ontvangst mocht nemen.
In songs als "Warm Leatherette" en "A Unit" valt het overigens op dat er op Death To The Old Flesh meer elektronische beats pronken dan op Self-Destruction Of A Man. Komt dat door de positieve ervaringen die de leden van Destruction Unit aan hun andere project Digital Leather hebben overgehouden? Het draagt er in ieder geval wel toe bij dat de nieuwe plaat meer dan zijn voorganger als een popplaat klinkt. Niet dat Death To The Old Flesh meteen voer voor een Stubru-publiek is, maar inventiviteit heeft hier toch duidelijk voorrang op rechtlijnigheid, en dat maakt de plaat naar pittige popnormen een stuk interessanter.
Dat Reatards projecten er uiteindelijk allemaal wel een beetje om lijken te smeken om vroeg of laat eens door de filmwereld te worden ontdekt en op soundtracks terecht te komen, mag eveneens uit Death To The Old Flesh blijken. Is er ergens nood aan muziek voor een rampenfilm over Ebola? Er is momenteel niet één popgroep in het hele commerciële circuit die een betere titeltrack als "Violence Virus" kan bedenken. Komt er nog een remake van het tweede luik van The Omen? In dat geval is "Meet The Sadist" uiterst geschikt materiaal. En nu wij het lijstje toch aan het aflopen zijn: waarom voor "Death To The Old Flesh" ook geen videoclip met parende oudjes erin?
Een ongezond plaatje? Misschien wel, maar wat is er in deze tijden waarin u al rokend een Cola Light drinkt en tegelijkertijd per GSM met uw lief telefoneert niet ongezond? U kunt het zich net zo goed ineens gezellig maken en het einde der tijden met Death To The Old Flesh in één klap moedig en met de nodige portie humor rechtstreeks in de ogen kijken. Natuurlijk dat is er wel de kans dat de wereld over twintig jaar nog altijd even snel zal draaien als vandaag en dat onheilsprofeten als Reatard en Leather bijgevolg het risico lopen om zich onsterfelijk belachelijk te maken, maar zelfs dan zal er nog wel altijd een nieuwe generatie idioten zijn die — naar het mooie voorbeeld van groepen als Destruction Unit en Lost Sounds nu — foute muziek wensen te maken en toekomstige generaties van idioten op een gelijkaardige manier wensen te begeesteren. En wie zouden wij zijn om hen daarin te ontmoedigen?
