Waar onze Noorderburen in het verleden de trots van de Lage Landen
waren, op muzikaal vlak dan, en met Golden Earring en Urban Dance
Squad wereldacts aan de lopende band produceerden, stond de
creativiteit er de laatste jaren op een bijzonder laag pitje, iets
wat bij die nuchtere Belgen altijd weer op afkeurend gemompel of
leedvermaak onthaald werd. Tenzij tienersensaties – arghhh! –
Twarres en Krezip u konden bekoren of u een serieuze boon had
ontwikkeld voor een niet geheel accentloos zingend rockwijf als
Anouk, natuurlijk. En dat terwijl de Belgische muziekscène bloeide
als nooit tevoren en zelfs in het buitenland succes oogstte. En
oogst, want acts als 2 Many DJ’s en Goose
zijn beide hipper dan hip aan de overkant van het kanaal. De
Rotterdammers van The Bullfight tonen evenwel aan dat de
Nederlandse muziek bijlange na niet zo dood is als gedacht, en
neemt zelf de teugels in handen voor wat een, zij het eerder
bescheiden, revival moet zijn.
Hun debuut ‘One Was a Snake’ is het resultaat van een jarenlang
schrijf- en schrapproces. De heren hadden namelijk al een contract
op zak bij Livingroom Records, wat de druk dus al enigszins van de
ketel haalde. Die overvloed aan tijd kwam de kwaliteit van de songs
ten goede, al doet het geheel niet echt origineel aan. Verre van
zelfs, nog nooit klonken Nederlanders zo Brits, maar met enige
goede wil mag dat de pret niet drukken.
Met opener ‘That’s You Charles’, wederom een verwijzing naar de
fascinatie van de band voor alles wat van Britse makelij is, schalt
een wel erg opzichtige Stranglers-imitatie door de boxen. Al raden
wij de geïnteresseerden wel aan om toch maar ‘Suite XVI’, de meer
dan bevredigende nieuwe plaat van deze Engelsen, in huis te halen.
Het vijftal herpakt zich echter op grandioze wijze met het
betoverend mooie ‘No Thorns, No Roses’ dat drijft op een refrein
dat dagenlang nazindert. Zanger Nick Verhoeven heeft een stemgeluid
vergelijkbaar met dat van Morrissey die zijn lessen Engels gevolgd heeft bij Das
Pops Bent Van Looy. ‘Remington Blue’ bloeit langzaam open, maar
krijgt dan toch de juiste feel mee met behulp van enkele
melancholische strijkers die bij ons alvast de juiste snaar
raakten. Rustige momenten worden afgewisseld met brokken energie,
die overdadig aanwezig is in ‘The Staring Cult’. De melodie moet
het voor één keer afleggen tegen het soort overdonderde
enthousiasme waar wij wild van worden.
Een geheide hit in wording, ware het niet dat in een
onrechtvaardige wereld waar Frans Bauer en Henkie de plak zwaaien,
dergelijke voorspellingen nogal riskant zijn. Vage echo’s van The
Cure duiken op in ‘Needle and Suds’. Uitstekend gedaan, al
ontbreekt hier de stem van Robert Smith om de song naar een hoger
niveau te tillen. En dan gebeurt datgene wat we al zo vaak
tegenkwamen bij aardige debuutplaten: ‘One Was a Snake’ valt als
een kaartenhuisje in elkaar. ‘Not Enough to be a Deathwish’ is een
ter-gend trage sleper, waarvan de titel aandoet als een grove
leugen. The Bullfight maakt er, naarmate het einde van de plaat in
zicht komt, een potje van en sleept zich met moeite richting
afsluiter ‘Swaying Dimly in the Darkness’, dat de plaat toch met
een positieve noot afsluit.
‘One Was A Snake’ begint hoopvol, met enkele misschien niet al te
originele, maar sterke songs, maar bloedt vervolgens langzaam dood.
Neen, met die Belgische dominantie op rockgebied zit het voorlopig
wel snor, iets waar we als patriotten helemaal niet rouwig om zijn.
Niettemin bevat ‘One was a Snake’ enkele songs die zich in onze
iPod zonder blozen naast die van The Smiths kunnen scharen. Zeker
een band om in de gaten te houden.
