Vorig jaar schaften we ons de tiendelige cd-box ‘Bel 80’ aan. Toen
we de tracklists bekeken, werden we niet alleen met onze neus op
het feit gedrukt dat we intussen wel heel erg oud aan het worden
zijn, maar stelden we ook vast dat veel van de ‘grote namen’ uit de
hoogdagen van de Belpop intussen helemaal van het toneel zijn
verdwenen of hun plaats in de spotlight inruilden voor een spot
achter de schermen (of in een ander segment van de
amusementssector). Maar al zijn de ‘afvallers’ in de meerderheid,
tegelijk blijkt dat ook het lijstje met ‘survivors‘ nog
steeds opvallend druk bevolkt is.
Eén van die ‘oude meesters’ is dirk Blanchart. Wanneer we
verzamelaars ‘Best of Blanchart’, Beats +
Ballads, ‘Live at the Club’ en ‘Icon-o-Mix’ niet meerekenen,
dan brengt hij vandaag met ‘Pretty Dark Album’ zijn zevende
soloplaat uit. Dat lijkt eerder weinig voor iemand die al meer dan
twintig jaar als soloartiest aan de slag is, maar het tekent wel ‘s
mans vastberadenheid om bij elke nieuwe plaat niets aan het toeval
over te laten en van elk nieuw album de best mogelijke
Blanchart-plaat te maken. Dat is bij deze nog maar eens
gelukt.
Beats + Ballads, de dubbel-cd die vorig jaar verscheen
(trouwens nog steeds een must voor al wie hoog oploopt met onze
rijke muziekscène), was niet alleen een fraaie verzameling van de
bekendste classics uit een kwarteeuw dB, maar tegelijk een
staalkaart van de verschillende, uiteenlopende stijlen waaraan de
song ‘n’ dance man zich tot dan in zijn carrière had
gewaagd. In de eerste plaats is dB altijd een zuivere
singer-songwriter geweest, die in wezen op ambachtelijke wijze
liedjes schrijft, maar wat hem anders maakt, zijn de eigenzinnige
en eigentijdse arrangementen waarmee hij zijn geesteskindjes weet
aan te kleden. En dat zonder daarbij de kern van de zaak – de
naakte song – uit het oog te verliezen. Wie Blanchart ooit live
heeft gezien, weet dat zijn repertoire altijd overeind blijft,
ongeacht de bezetting waarmee hij op het podium staat.
Als we alleen de reguliere soloplaten tellen, dan is ‘Pretty Dark
Album’ dus de opvolger van ‘Schietstoel’, de Nederlandstalige plaat
uit 1998. Toch lijkt deze cd ons veeleer een logisch vervolg op
Beats + Ballads, want ook hier etaleert hij een waaier
aan stijlen, maar dan wel met gloednieuwe songs. Zoals steeds heeft
hij de meeste gitaar- en toetsenpartijen zelf ingespeeld, maar naar
even oude gewoonte kreeg hij in de studio het gezelschap van
veelzijdige, gerenommeerde muzikanten als drummer Karel De Backer,
bassist Wouter Berlaen en toetsenman-pianist Jan Willems. Andere
opvallende gasten die hun steen(tje) bijdragen zijn Vincent Pierins
(met wie hij sinds de jaren ’90 geregeld samenwerkte, o.a. bij het
Monobird-project), Yasmine en Tom Olaerts.
De titel van de cd, ‘Pretty Dark Album’, is meer dan zomaar een
leuke woordspeling. De plaat begint dan ook met enkele songs die
nogal duister en bluesy klinken. Opener ‘If I Should Go’ sluit qua
sfeer nog het best aan bij de songs van ‘Blow’, terwijl de
grommende gitaren die vertellen over ‘Life in the Suburbs’ en
‘Nothing Like My Girl’ duidelijk laten horen dat de Drongenaar ooit
het pad kruiste van Chris Whitley. Groots is dB ook in ‘Love Is For
Losers’ (een echte groeier) en in ‘Albatross / Simple’. In het
verleden pakte hij nummers aan zoals ‘No Regrets’ van The Walker
Brothers en ‘Goldfinger’ van Shirley Bassey, maar wat hij hier doet
met ‘Albatross’ is erg knap: niet alleen drenkt hij de Fleetwood
Mac-klassieker in zompige gitaren, hij voorziet het nummer ook van
tekst en vocalen.
‘Gates of Heaven’, met een prachtig strijkersarrangement, vormt het
scharniermoment van de plaat. Hierna worden de songs minder
dark maar eens te meer pretty, te beginnen met
‘Girl From Outer Space’ (met Yasmine), het met montere blazers uitgeruste
‘Pre-millennium Friend’ en ‘Let’s Eat & Forget’, de track die
het nauwst verwant is aan de Monobird-plaat.
Met ‘Oji’ en ‘Wat lest de dorst’ heeft ook de tweede plaathelft
haar verborgen parels, die net als ‘Love Is For Losers’ uit de
eerste pas na enkele luisterbeurten hun schoonheid prijsgeven. U
ziet het (en gaat het hopelijk ook horen): sterren komen, sterren
gaan, maar dirk Blanchart die blijft bestaan. Meer zelfs, op
‘Pretty Dark Album’ krijgen we een vakman te horen die in bloedvorm
verkeert en niet alleen zijn compleetste, maar ook zijn warmste en
(vooral) zijn beste album heeft gemaakt sinds ‘Blow’ uit
’92.
