Onze hoofdredacteur is een visionair, zeg dat wij het gezegd hebben. Geef de man een woord en hij geeft u een zin, geef de man een idee en hij werkt het voor u uit. Op zijn advies schrijven wij hier cryptisch, de conclusie al enigszins verklappend: "Forget River Phoenix". Een gokje, iemand?
Wie op zondagavond zijn radioantenne in de juiste richting zet en zich laat onderdompelen in de rustig-maar-ongedurige wereld van Ayco en Eppo zal het vast niet ontgaan zijn, en zij die de eerste Duyster-compilatie onder hun kerstboom vonden, zullen al helemaal niet uit de lucht komen vallen: Roommate, né Kent Lambert, had ons nieuwsgierig gemaakt en we wilden al een hele tijd méér horen dan enkel maar die ene intrigerende voorbode die hij op ons had losgelaten.
Want uit het niets was enkele jaren geleden het innig mooie "R.P. (Forget the Metaphores)" opgedoken. Een anthem voor gevoelige zielen dat temidden van de bekende "classics" op die eerste Duyster-verzamelaar was beland. Een fluisterliedje over de Hollywoodscene, en in het bijzonder gericht aan River Phoenix, de veelbelovende steracteur die in ’93, amper drieëntwintig jaar jong, aan een overdosis bezweek. "River Phoenix, I used to like drugs too/in fact I kinda still do/But I couldn’t afford the ones that you used".
Nu is er dus eindelijk de debuutplaat, maar melancholische dromers aller landen, spring niet meteen op uw fiets naar de dichtstbijzijnde platenzaak: u krijgt niet het dozijn intimistische pianoparels waar u om gebeden hebt. Songs The Animals Taught Us is geheel andere koek en om eerlijk te zijn: wij balen. Niet dat het barslecht is. Niet dat het ronduit suckt. Of toch? Wel dat het niet "R.P." is, dat het er zelfs niet van ver op lijkt, en ook dat het een verdomd moeilijk plaatje is, waar zelfs na tien luisterbeurten nog steeds geen touw aan vast te knopen lijkt.
Zo stoten wij op "Tuesday", een elektronische sleper waarvan we tot op dit eigenste moment niet weten wat we er mee aan moeten. Is dit slecht? Is dit goed? Wat is dit eigenlijk? Vragen alom, die wij noodgedwongen onbeantwoord moeten laten. Styrofoam met een serieuze verkoudheid, laten we het daar voorlopig op houden. "Hot Commods" had dan weer een b-kantje van de laatste Depeche Mode kunnen zijn. Een viesgezinde synthesizer dreigt ons mee te trekken in een donker zwart gat, maar besluit plots een andere, meer experimentele richting in te slaan, met weinig boeiends tot gevolg, tenzij u Thom Yorke heet en u een off-day van jewelste kent.
Verschillende songs op deze plaat beginnen in een bepaald ritme, om ergens halverwege halsoverkop te transformeren tot iets helemaal anders. Zo start "Typhoon" nog hoopvol met een mooie melodie, maar die wordt meteen weer omvergelopen door luna park-geluiden, en draait uit in een mengelmoes van opeengestapelde ideeën en een frontale nulscore aan de meet. Jammer. Ook "Fairgrounds" maakt dezelfde fout en wanneer Lambert op het eind van het nummer besluit met "what a thrill to be young and dumb" zijn we even net zo cynisch over zijn muziek, als hij in z’n teksten.
Eén enkele keer lukt het Roommate om ons met een volledige song te bekoren. "Dinner With Ivan" is wederom kale elektronica, maar deze keer zijn er geen spelbrekers die het geheel catastrofaal om zeep helpen en mag er rechtlijnig naar het einde gestreefd worden. Echt sterk is het nummer echter niet – de mystieke sfeer kan niet verhullen dat het nummer op te weinig ideeën drijft – wij zijn gewoon al lang tevreden dat we één song hebben die we zonder overmatig kniezen kunnen uitzitten.
Roommate is van het singersongwriters-uur naar het elektronica-uur van Duyster opgeschoven, en dat hoefde op voorhand uiteraard niet per sé slecht nieuws te zijn. Maar waar "R.P." zo mooi, fris en ingetogen klonk, klinkt deze elektronische debuutplaat vooral onderkoeld, mechanisch en onafgewerkt. Wij willen in elke track afzonderlijk best mooie elementen erkennen, maar net zo goed kunnen we elk nummer dood bekritiseren. En zelfs het kleinste kind weet dan dat het leuker is zijn vriendjes met zand te bekogelen dan ze een spontane knuffel te geven.
