Sufjan Stevens heeft er een handje van weg om groepsleden met een eigen project/groep een kans te geven als voorprogramma. Maar Gent dit jaar, met St. Vincent, en Brussel vorig jaar, met My Brightest Diamond, konden niet echt bekoren. Vriendendiensten, daar leek het wel op. Of misschien wel een goed uitgekiende zet om zelf beter te schitteren dankzij een matig voorprogramma.
Geen zinnig mens die geloven kon dat de groepen hun plaats op eigen merites veroverd hadden. Maar met Bring Me The Workhorse zet My Brightest Diamond de criticasters en ongelovige Thomassen stevig op hun plaats. De groep rond Shara Worden, de zwartharige pianiste/bassiste/ mocht live dan wel niet echt overtuigen, het album maakt alvast duidelijk dat elke conclusie te voorbarig was. Worden, geboren in Ypsilanti, leerde op jonge leeftijd piano spelen en groeide op met een dieet van jazz, gospel en klassieke muziek. Na halt te hebben gehouden bij Whitney Houston en Mariah Carey volgden de universiteitsjaren en de studies opera.
In New York leerde ze onder meer de muziek van Antony And The Johnsons, Nina Nastasia en Rebecca Moore kennen. PJ Harvey, Harry Mancini, Nina Simone en vele anderen vormden verdere invloeden die het geluid van de groep zou bepalen. Na de ontmoeting met Sufjan Stevens mocht My Brightest Diamond het voorprogramma spelen voor diens Illinoise-tour. Een jaar later heeft Worden niet minder dan twee albums opgenomen, het door een klassiek strijkkwartet ondersteunde A Thousand Shark’s Teeth en de "rockplaat" Bring Me The Workhorse.
Rockplaat of niet, ook Bring Me The Workhorse heeft wel degelijk strijkerpartijen in elk nummer en een relatief hoog "arty farty"-gehalte, dat duidelijk maakt dat Worden beïnvloed is door de kunstzinnige scene. De songs blijven dan ook schipperen tussen rock en artistiek geneuzel. Het is de grote verdienste van Worden dat ze beide perfect weet te combineren zonder ooit expliciet kant te kiezen.
Ook haar vocale talent is opvallend: als geschoolde operazangeres haalt ze zonder problemen de hogere noten loepzuiver en als een volleerde rockzangeres weet ze ook een pathetische ondertoon in bepaalde songs te leggen of gedecideerd haar zegje te doen. Zonder schroom of moeite switcht ze in de songs tussen de verschillende stemmen. Weinig zangeressen halen dan ook het niveau van Worden, vooral omdat ze dat technische kunnen weet te koppelen aan emotie.
Een album lang wordt het betere rockwerk, zoals onder andere PJ Harvey dat brengt, gekoppeld aan een dreigende pathos en kille weemoed, die ook bij Antony And The Johnsons terug te vinden is, zonder dat een van beide ooit de overhand krijgt. Slechts een enkele keer wordt het stramien doorbroken, in "Freak Out" bijvoorbeeld, dat een gejaagder ritme en dito melodie krijgt, maar ook een veel duidelijkere kunstzinnige inslag, alsof die twee polen elkaar te allen tijde in evenwicht dienen te houden.
Bring Me The Workhorse is geen plaat die zich gemakkelijk laat kennen. Shara Worden brengt geen eenduidige gevoelens en laat ook in het midden of de onderhuidse dreiging bewust aanwezig is dan wel gewoon een waanidee van de gevoelige luisteraar. Het artistieke karakter wandelt hand in hand met de rocktoets en versmelt tot één geheel zodra de elementen apart bekeken worden. My Brightest Diamond vraagt tijd om door te dringen maar wie het geduld kan opbrengen, zal verslaafd raken en niet eens kunnen verklaren waarom.
