Van alle genres is gothic ongetwijfeld datgene wat het moeilijkst
te definiëren is. Maar hoewel het aantal subgenres het bijna
onmogelijk maken om door het bos de bomen nog te zien, heeft gothic
in elk segment wel enkele uitstekende artiesten te bieden. Sisters
of Mercy en The Cure, bijvoorbeeld, die ingepalmd werden door de
new wave, of :Wumpscut: en Retrosic uit de electro, … Op sommige
bands past geen labeltje. Denk maar aan Sopor Aeternus en de
vroegere Lacrimosa . Van deze laatste is het niet alleen de band
die zijn eigen genre heeft ontwikkeld, ook frontman Tilo Wolff gaat
zijn eigen weg. De man houdt zich aan geen enkele regel en doet
gewoon zijn ding. Twee jaar geleden riep hij Snakeskin in het
leven, een electrogericht nevenproject dat met het debuutalbum
meteen een voltreffer liet noteren. Ook op ‘Canta.Tronic’ geeft
Wolff te kennen dat hij niet van plan is om minder dan zijn
goesting te doen.
Opener ‘Etterna’ hengelt meteen naar de status van clubhit. Niet
meteen een nummer dat van een droevige Jos meteen een vrolijke
Frans maakt, maar dansbaar is het absoluut. De zang in deze track
wordt verzorgd door Kerstin Doelle, een operazangeres. Hierdoor
wordt het nummer heel meeslepend en na iets meer dan drie minuten
komt er een climax waar de stem een enorme draagkracht biedt. Bij
‘Stonecoldhands’ is het even schrikken, want het tempo gaat serieus
naar beneden. Hier staat de elektronisch vervormde stem van Tilo
Wolff centraal, net zoals op het voorgaande album. Het is een
samenraapsel van een aantal dramatische klanken die ons doorheen de
duisternis van het nummer leiden. Zeker een verrassende wending,
maar het is toch een vrij bizarre keuze om een dergelijk nummer zo
vroeg op de plaat neer te poten.
Gelukkig mag het daarna weer ietsje sneller. De langzame, opnieuw
door Doelle ingezongen intro van ‘Bite Me’, is de perfecte geleider
voor een stevige beat waarin weer die unieke Snakeskin sound naar
boven komt. Het new wave-achtige refreinritme in electrovorm is
zeer geslaagd, net als de geslaagde botsing tussen twee zangstemmen
en -stijlen. ‘La Force’ ligt dan weer in het verlengde van
‘Stonecoldhands’. Het enige verschil is dat de vrouwenstem het hier
voor het zeggen heeft.
De rauwe, scherpe beat van ‘Mortal Life’ mag dan nog heel
industrial klinken, de combinatie met het uiterst dansbare ritme
zorgt weer voor een behoorlijk injectie. Wat duidelijk wordt, is
dat elk hevig nummer afgewisseld wordt met een traag, dramatisch
nummer. Theory check! Ja hoor, met ‘Still Not Home’ krijgen we weer
een song die langzaam voorbij kruipt, en waarin de invloed van
Lacrimosa vrij uitgesproken aanwezig is.
Van al de snelle nummers op ‘Canta.Tronic’ is ‘The Eternal’ het
minst goede. Het geheel klinkt een beetje leeg en en ook de dikke
zes minuten speelduur is iets te veel van het goede. ‘Morna’ zou
dan weer perfect passen in een moderne opera, aangezien hier weinig
electro te bespeuren valt en het opnieuw de zangeres is die het
vocale laken naar zich toetrekt. Voor het trage ‘Recall It’ de
plaat op indrukwekkende wijze mag uitwuiven, worden de benen voor
een laatste keer losgegooid op ‘Tourniquet’, een naar
Snakeskin-maatstaven vrij opgewekte track.
De nieuwe Snakeskin mag er absoluut zijn. Hoewel we graag wat meer
snelle nummers hadden gehoord, blijft het geheel overtuigend. De
tragere tracks kunnen sommigen vrij snel gaan vervelen, omdat ze
vaak de klassieke toer opgaan, maar de fans van Lacrimosa zal dit
waarschijnlijk de spreekwoordelijke worst wezen.
