Het is niet uniek. Af en toe is het zelfs ronduit beschamend: een
artiest die met een quasi sentimenteel liedje een jonkvrouwe wil
charmeren. James ‘kwijlbaard’ Blunt leverde afgelopen jaar het
ultieme bewijsstuk af. We zagen de onnozele blik van menig jongeman
nadat hij door zijn partner de dansvloer op was gesleurd om te
schuifelen op ‘You’re Beautiful’. Een ‘soortgelijk’ verhaal geldt
voor de zevenentwintigjarige Amos Lee: singer-songwriter uit
Philidelphia, Pennsylvania. Anderhalf jaar geleden kwam diens
titelloze debuutplaat uit met daarop een lofzang aan de fille
d’honeur. In ‘Arms Of A Woman’ verklaarde de zanger pas
at ease te zijn in de nabijheid van een vrouw. Ik kan u
mededelen: zijn romantisch statement werd uitermate geapprecieerd.
Het vrouwelijk volk zwijmelde massaal weg bij het horen van Lee’s
warm en soulvol timbre. Maar het waren niet alléén de dames die de
vocalist met open armen ontvingen. Ook de internationale pers
reageerde positief op de debuterende singer-songwriter. “Amos
Lee: an artist to watch“, aldus muziekblad Rolling Stone in
maart 2005. Daarbij bleven Lee’s vocale talenten niet onopgemerkt
bij collega-songbirds. De muzikant opende immers – op let wel:
persoonlijke uitnodiging – een reeks concerten van jazzzangeres
Norah Jones.
Dat Amos Lee geen rauwdouwer is, konden we al op zijn debuutplaat
constateren. Zijn eerste cd stond in het teken van het pure
verlangen dat zich weer uitte in lieflijke liedjes. Men betrapt de
voormalig docent Engels dan ook niet snel op gevloek of getier in
zijn nummers. Psychoanalyticus Sigmund Freud zou de beste man
omschrijven als een dromer, een vredelievend manspersoon of, zoals
moeders het graag zien, het type ideale schoonzoon. Toch bemerken
we op ‘Supply And Demand’ ook een andere kant van de vocalist. In
‘Night Train’ zingt hij namelijk over “drinking coffee, taking
cocaïne“. En tijdens ‘Truth’ zit hij “in the lockdown for
a crime I did commit“. U denkt: Amos Lee een junkie en een
crimineel? Nou ja, niet helemaal. Op beide nummers neemt de zanger
het namelijk op voor zijn muze. Als een ware chaperon begeleidt hij
zijn lief naar huis en beschermt hij haar tegen opdringerige
smooth talkers. Hiermee slaan we de hamer dan ook op zijn
spreekwoordelijke kop. Amos Lee is een romanticus pur sang. De
artiest laat zich niet voor niks inspireren door rasmuzikanten als
Stevie Wonder. Diens invloed is duidelijk terug te horen in
ballades als ‘Symphatize’ en ‘The Wind’. Nummers die doordrenkt
zijn van een old school rhythm ’n blues-jus.
Maar het is niet alleen bij oude R&B-legendes waar Lee zijn
muzikale mosterd haalt. Op ‘Supply And Demand’ horen we ook
duidelijke overeenkomsten met collega folkies. Zo komt Lee’s
stemgeluid verdacht dicht in de buurt van blues- annex folkzanger
Ben Harper. De artiesten kunnen elkaar ook de hand schudden wat
betreft het gebruik van verschillende muziekstijlen. Lee is immers
ook niet vies van een portie good ol’ country. Na het
horen van het titelnummer haastten we ons bijna naar de
dichtstbijzijnde countrybar om daar een spoedcursus line-dancing te
volgen.
Wat ‘Supply And Demand’ kenmerkt, is Lee’s zoektocht naar de zin
van het leven. In een nummer als ‘Long Life Of Pain’ is hij
uitermate eerlijk over zijn eigen misère, want: vader overleden,
moeder doodziek en zoonlief eenzaam in Verweggistan. Maar het
schijfje telt niet alléén maar zwaarmoedige teksten. Met ‘Southern
Girl’ toont de vocalist zijn adoratie voor het vrouwelijk geslacht
en het opfleurende tokkelliedje ‘Sweet Pea’ zou ook niet misplaatst
zijn op een album van rasoptimist Jack Johnson. Schouderklopjes dan
ook voor Amos Lee, die met zijn sinceriteit een ontroerende en
afwisselende plaat aflevert. Met zijn tweede cd bewijst hij dat
emotionele liedjes niet per se clichématig of kwijlerig hoeven te
zijn. Kijk en luister, zó kan het dus ook, meneer Blunt.
