Het is een aloud verhaal in de muziekgeschiedenis: artiesten die als een raket richting sterrendom schieten en vervolgens, lang voor hun tijd gekomen is, naar beneden donderen richting drank, drugs en vergetelheid. Zeldzaam zijn zij die uit dit dal kruipen. Evan Dando echter slaat keihard terug met een klepper van een nieuwe Lemonheadsplaat.
Begin jaren negentig. Kurt Cobain heeft met zijn ruige gitaarsound het leven van een massa tieners een opwindende rock-’n-rollboost gegeven. Alles wat glad en klinisch klinkt, lijkt van de muzikale aardbodem verdwenen. Naast de verschroeiende kant, blijkt de grunge die samen met Cobain aan een opmars begonnen is, ook een behoorlijk melodieus trekje te hebben. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat een ster geboren is als die andere jonge blonde oppergod, Evan Dando, in beeld verschijnt. In zijn geval is dat: in een bootje terwijl hij "Mrs. Robinson" van Simon & Garfunkel zingt.
In de tweede helft van de jaren negentig echter — Cobain is dood, techno en britpop hebben de laatste grungerestanten van de kaart geveegd — trekt Dando de stekker uit zijn band. De man zit op dat moment in een neerwaartse spiraal van drugs en foute muzikale experimenten. Een klein decennium lang ziet het er naar uit dat Dando een moderne Syd Barret geworden is. Op zijn soloplaat na, komt hij enkel in het nieuws omwille van uitspattingen ten gevolge van zijn kollosale drank- en druggebruik dan voor zijn muzikale kwaliteiten.
Wat Billy Corgan kan, kan ik ook, moet Dando eerder dit jaar gedacht hebben. Nog voor de Smashing Pumpkins-voorman de kans krijgt zich opnieuw te bewijzen en jaren van vervelende platen recht te zetten, heeft Evan Dando The Lemonheads nieuw leven ingeblazen en ligt een kersverse plaat in de winkel. Net zoals we met het nodige wantrouwen aan het wachten zijn op de nieuwe worp van The Smashing Pumpkins, zo trokken we beide wenkbrauwen omhoog toen The Lemonheads in de bus viel.
Ten onrechte! Want laat het duidelijk zijn: wat een dijk van een plaat! Nostalgisch doen en claimen dat het lijkt alsof het opnieuw 1993 is, is misschien wat overdreven, maar we hebben toch maar mooi ons bezoek aan de kapper geannuleerd en zijn onze afgeleefde broeken bij Spullenhulp gaan terugvragen. Wat Dando hier met nieuwbakken Lemonheads Karl Avarez en Bill Stevenson (zie ook All en Descendents) neerzet, tart alle verbeelding. Neem de lijzige je m’en fou-rock van nummers als "Let’s Just Laugh" en "Become The Enemy" en je weet dat de band opnieuw op het niveau van It’s A Shame About Ray en Come Feel The Lemonheads zit. De "carpe diem"-houding die je er als luisteraar aan overhoudt, nemen we er maar al te graag bij.
Heeft "Pittsburgh" met een regel als ’With a little bit of common sense, you can lose a lot of innocence’ al ons hart gestolen bij de eerste luisterbeurt, het is bij "No Backbone" dat we helemaal uit ons dak gaan. Reden daarvoor is de aanwezigheid van J Mascis, dat andere rockicoon dat sinds kort weer aan een indrukwekkende opmars bezig is. De man trekt het nummer met zijn waanzinnig gitaarspel zo naar zich toe dat je alleen maar het beste kan vermoeden rond het aangekondigde nieuwe werk van Dinosaur Jr.
Of Dando helemaal uit het dal gekomen is, daar hebben we voorlopig nog het raden naar. Muzikaal heeft de man ze echter weer allemaal op een rij en met The Lemonheads veegt hij alle kritiek van de voorbije tien jaar in een beweging van tafel. Een comebackplaat was al heel wat geweest, gezien de toestand van Dando niet zo lang geleden, maar het niveau van The Lemonheads overstijgt moeiteloos alle verwachtingen. Billy Corgan zal héél sterk uit de hoek moeten komen om dit zelfs maar te evenaren.
