Als iemand uit de electrowereld en iemand met een hiphopachtergrond samen een plaat maken, hoe klinkt die dan? Styrofoam en Fat Jon demonstreren op The Same Channel met verve dat twee uiteenlopende genres best met elkaar te verzoenen zijn, zelfs als je duizenden kilometers uit elkaar woont. Geheel tegen de tijdsgeest in, besloten ze die afstand niet per post of digitaal te overbruggen, maar zochten ze elkaar, over een tijdspanne van enkele jaren, geregeld op.
Hoewel The Same Channel als een mooi afgewerkt album klinkt, is de ontstaansgeschiedenis minder glad. Zonder enig plan, en verspreid over enkele jaren, werkten de twee heren aan wat best eens een stap vooruit in de muzikale evolutie zou kunnen zijn.
Fat Jon: "Toen we aan de opnames van The Same Channel begonnen, hadden we echt geen idee waar we naartoe wouden. Het enige dat we wisten, was dat we iets cool wilden maken. Hoe het zou gaan klinken, daar hadden we zelf geen benul van tot we de eerste nummers in elkaar hadden gedraaid. Waarna we zelf aangenaam verrast waren over het resultaat."
Arne Van Petegem: "We waren er snel achter gekomen dat het creatieve proces vooral werkte als we samen in één kamer aan de plaat konden werken. Als we per post hadden moeten werken, zou dat een heel ander soort plaat opgeleverd hebben. Gedurende drie jaar zijn we elk jaar tijdens ongeveer een week bij elkaar gekomen om aan de plaat te werken."
"Dat is best een interessante manier van werken. Toen we de eerste hand legden aan The Same Channel kenden we elkaar slechts een beetje, en dan alleen als muzikant. Gedurende die drie jaar is de focus enigzins veranderd: tegen het einde waren we twee goede vrienden die samen een plaat aan het maken waren. Muzikaal is er in al die tijd weinig of niets veranderd. We hadden redelijk snel een basis van waar we naartoe wilden met dit album en die invalshoek is niet meer gewijzigd."
enola: Jullie kenden elkaar in het begin niet echt, zeg je. Hoe ga je, als twee onbekenden, aan de slag?
Van Petegem: "In zekere zin aftastend, maar je merkt heel snel of iets klikt of niet. Organisch is zo’n clichéwoord, maar het komt er echt op neer dat je samen in een kamer gaat zitten en aan die plaat begint. Er wordt op voorhand niet gezegd of we het zus of zo gaan doen. Zodra het eerste idee, en vervolgens het eerste nummer, er is, komt de rest vanzelf."
Fat Jon: "Hoewel we gedurende een heel lange periode aan de plaat gewerkt hebben, was het niet moeilijk om telkens de juiste stemming terug te vinden. Gedurende heel de periode bleven we naar de opnames luisteren en door er over te praten, konden we ze gedurende het hele opnameproces blijven bijschaven."
enola: In hoeverre heeft het maken van The Same Channel een invloed gehad op de andere projecten waar jullie ondertussen mee bezig waren?
Van Petegem: "Tot op zekere hoogte beïïnvloedt alles waar je mee bezig bent elkaar. De hiphop-feel die een beetje over Nothing’’s Lost hangt, komt misschien wel van het maken van dit album. En het feit dat de drang om een zo ingewikkeld mogelijke beat te programmeren wel zowat verdwenen is."
Fat Jon: "Voor mij past The Same Channel, omdat het voor een hele poos een ‘work-in-progress’-plaat was, tussen Unique Connection van Rebel Clique, Afterthought, een van mijn soloplaten, en de laatste Five Deez-plaat, Kommunicator."
enola: Arne, is er voor jou eigenlijk een onderscheid tussen op het podium staan met een band, een laptop of als dj?
Van Petegem:
"Voor mij is het eigenlijk een vanzelfsprekendheid om daar geen onderscheid in te maken. Bij een optreden met een band is er weliswaar sneller een eenheid, maar zelf als luisteraar, als muziekliefhebber en als producer, maak ik dat onderscheid niet. Ik probeer er wel voor te zorgen dat het voor het publiek op voorhand duidelijk is wat voor concert het gaat worden. Mensen die een bandoptreden verwachten en dan iemand achter een computer zien zitten, ik kan me inbeelden dat die niet altijd heel gelukkig zijn."
enola: Op de nieuwe plaat van Confuse The Cat staat een Styrofoam-remix van hun single "Akela”". Hoe was het om terug met een groep te werken die, net als jij, een band heeft met hardcore?
Van Petegem: (lacht) "De gitaarhardcore, laten we daar even alle misverstanden over gabbertoestenden uit de weg gaan. Vroeger heb ik samen met Geert van Confuse The Cat samengespeeld (Kosjer D, jp), een remix maken voor zijn huidige band is dus best leuk."
"Bij een remix is het altijd zoeken naar een evenwicht tussen respectvol/gebrek aan respect. Ik remix vooral dingen die ik zelf muzikaal leuk vind, terwijl ik er toch iets mee denk te kunnen doen. Gelukkig weet ik dat ik gevraagd word om voor een remix te zorgen door mensen die wel houden van wat ik doe of die Styrofoam goed vinden. Dat zorgt er voor dat ik niet het gevoel heb dat ik me moet inhouden als het te elektronisch zou worden.”
"Of ik het leuk zou vinden mocht het omgekeerde gebeuren? Ik weet dat The Postal Service ooit voor b-kantjes, gitaarbands van op Sub Pop covers heeft laten spelen van hun nummers. Dat was echt leuk, gitaarbands die met elektronische dingen aan de slag gingen. Dus ja, waarom niet. Al hebben we zelf, door met een band te touren, al gitaarversies gebracht van de Styrofoamnummers."
enola: Hoe is die evolutie van hardcore naar electro eigenlijk gelopen?
Van Petegem: "Ik weet het niet. Die hardcoreperiode is ook alweer een jaar of vijftien geleden. Ik zou het eerder vreemd vinden, mocht ik na al die jaren nog hetzelfde aan het doen zijn. Het leuke is dat ik, zowel in Belgiëë als daarbuiten, heel veel mensen uit die periode nu nog blijf tegenkomen en dat ze vaak een gelijkaardig parcours hebben doorlopen."
"En als solo-artiest kan je sowieso makkelijker evolueren, bij een groep gaat dat, volgens mij, allemaal trager."
enola: Wat vind je van de kritiek als zouden de hoogdagen van Morr Music voorbij zijn?
Van Petegem: "Klopt dat? Ik weet niet wat ik daar op moet zeggen. (Denkt na) Op een bepaald moment was er heel veel sprake van die indietronics-scene en werden de verwachtingen daarrond, denk ik, ook wel hoog opgedreven. De hele hype rond de scene was sowieso een beetje vreemd want er was nooit echt een scene. Je had gewoon gitaargroepjes die computers gingen gebruiken en omgekeerd. Maar dan wordt er heel snel een stempel op gedrukt en werden er van buitenaf verwachtingen gecreëëerd waar de artiesten zelf niet mee bezig waren.”"
"Een grote misvatting was het vernieuwingsding ervan. Ik vind het ook niet relevant om vernieuwende muziek te maken. Er komt een hoop snobisme bij kijken van bijvoorbeeld een Pitchfork Media, die niets liever doen dan een nieuwe hype in leven te roepen om vervolgens een jaar later te schrijven dat het toch niet alles is geworden."
enola: Het oude verhaal.
Van Petegem: "Inderdaad: built you up to knock you down.”"
enola: Bang dat het jou ook ooit zal overkomen?
Van Petegem: "Niet echt. Al had ik soms wel het gevoel dat ik, door het hele verhaal rond Morr Music, in een bepaald keurslijf werd geduwd. Ik denk dat ik daar met The Same Channel toch wel wat uit kan ontsnappen. Al heb ik altijd mijn zin gedaan. Ik heb nooit gedacht: laat ik eens een nieuwe indietronicsplaat maken en het genre verderhelpen. Enerzijds is het leuk om te beseffen dat je mee aan de wieg hebt gestaan van een bepaald stroming, maar anderzijds ben ik ook de eerste om dat zo snel mogelijk te willen ontvluchten."
"Wat mij er vooral aan stoorde, was dat er opeens, om het met een groot woord te zeggen, een soort code opdook: "dit zijn de regels waaraan het genre voldoet. Wij hebben je als artiest in dat vakje gestopt en gaan het werk dat je uitbrengt, beoordelen aan de hand van hoezeer je aan die regels beantwoordt. Als je er niet aan beantwoordt, is het niet goed, want dan voldoe je niet aan de regels. Als je er wel aan beantwoordt, dan is het ook niet goed, want dan beantwoord je volledig aan de regels." Op die manier kom je bij toestanden waar mensen een genre creëëeren om het achteraf te kunnen bekritiseren."
enola: Is het eng om in de muziek met zulke regeltjes geconfronteerd te worden?
Van Petegem: "Ach, zelf denk ik niet in termen van regels, dus dat valt wel mee. Het is soms zelfs grappig. Zo waren er bij de vorige plaat heel wat reviews die het hadden over hele beleefde, melodieuze en zachte muziek terwijl het echt nummers zijn waar een portie noise in zit. Er werd bijna selectief geluisterd. Wat niet binnen het kader pastte van wat iemand in zijn hoofd had als ‘’het genre’’, werd gewoon niet gehoord. Maar langs de andere kant, wie ben ik? Mensen horen er in wat ze willen horen. En soms zijn reacties ook echt mooi: ik krijg reviews doorgemaild van onze nieuwe plaat en in eentje ervan werd The Same Channel genoemd als voorbeeld over hoe vernieuwing soms beter via kleine stapjes kan gebeuren dan met een plotselinge ommezwaai. Aangezien ik de muziek die ik maak zelf nooit als experimenteel zou omschrijven, vind ik dat een heel mooi compliment.”"
