Een kwartiertje TMF of Jim kijken is voldoende voor een
hiphopliefhebber om gedeprimeerd te raken over de manier waarop de
mainstream in de bek pist van zijn of haar geliefde genre.
Hiphop-acts die in het Sodom en Gomorra van de financiële wellust
terechtkomen, worden namelijk verkracht en afgeslacht op een manier
die Bret Easton Ellis met walging zou vervullen. Tegenwoordig moet
men al Gnarls Barkley of Mike
Skinner heten of op de steunende schouders van The Neptunes of
Timbaland kunnen rekenen om aan een muzikale snuff movie
te ontsnappen. Vanuit de underground zorgen enkele labels echter
voor het perfecte antidotum tegen de giftige invloed van de
fastfood-formule bestaande uit voorspelbaar geleuter op een
goedkope breakbeat. Net als Ninja Tune bestuift Stones Throw hiphop
al jaren met het stof van andere genres. Het resultaat is een rijke
bloementuin waar het onkruid van pseudo-gangsta’s geen kans krijgt
om te groeien. ‘Chrome Children’ is een compilatie die het rijke
kleurenpalet van het label illustreert, maar in kwaliteit niet
consistent genoeg is om de sterkte van Stones Throw in de verf te
zetten.
De bekendste vaandeldragers van Stones Throw zullen voor 50
Cent-adepten nobele onbekenden zijn, maar hun muzikale gaven zijn
onmetelijk in vergelijking met deze gespierde mompelaar. Madlib
mocht zich als een kind uitleven in de speeltuin van de Blue
Note-catalogi met het fusion-knutselwerk ‘Shades of Blue’ als
resultaat. J Dilla kreeg op Game
Theory van The Roots een ontroerend eerbetoon en MF Doom vormt
samen met de alomtegenwoordige Danger Mouse het fijne Danger Doom.
Deze artiesten mochten uiteraard niet ontbreken op ‘Chrome
Children’. Madvillain (de collaboratie tussen Madlib en MF Doom)
giet zijn donkere avanthop in het sterke ‘Monkey Suite’, waarin
jazz en hiphop om de aandacht van de onverstoorbare MF Doom
vechten. Piano en contrabas verkeren in de minderheid tegen
samples, beats en ruis, maar ze strijden voor wat ze waard zijn.
Madlib kiest dan weer voor een repetitieve sample die fungeert als
de locomotief waar gemanipuleerde raps en veelvuldig gescratch hun
wagonnetjes aanhangen. Bij Stones Throw draait het duidelijk meer
om subtiliteit dan om vette, larger than life-percussie,
maar ‘None in Mind’ van Koushik zorgt toch voor een versnelde
polsslag met een monsterbeat die de funky percussie en soulvolle
vocals terechtwijst. Reken daarbij nog eens de Giorgio Moroder
meets Herbie Hancock-jam van Gary Wilson in ‘Dreams’ en de
stomende funksoul van Pure Essence bij en het wordt zonneklaar dat
‘Chrome Children’ het eclecticisme van Stones Throw waardig
representeert. De bevreemdende kakofonie van geluid van Young Jazz
Rebels zorgt tenslotte voor het afsluitende avantgardistische
randje dat niet mocht ontbreken op deze verzamelaar. Denk aan Flat
Earth Society met Sheila E op speed en u zit dicht in de
buurt.
Toch zijn op ‘Chrome Children’ enkele kiezelsteentjes tussen de
goudklompjes verzeild geraakt. Het ‘G-Unit’-gehalte van Guilty
Simpson is bijvoorbeeld een paar maten te groot en de wat saaie
soulgroove van ‘Nothing Like This’ is niet recht evenredig met het
talent van J Dilla. Ook de legering van funkjazz en hiphop van Oh
No maakt een even slappe indruk als Pete Doherty op een dieet van
downers.
Die paar schaduwvlekjes verhinderen echter niet dat ‘Chrome
Children’ een aanrader is voor de fans van de Stones Throw-sound.
Voor wie het label evenveel betekent als de deugd van de
eerlijkheid voor Waalse socialisten is het zelfs het ideale
opstapje om de wereld van de betere hiphop te betreden. Dus beste
tieners, laat de nieuwe platen van Black Eyed Peas en D-12 eens
links liggen en haal ‘Chrome Children’ in huis. Het kan de prelude
op uw muzikale reïncarnatie betekenen!
