De zomer is voorbij, ‘Crazy’ van Gnarls
Barkley galmt nog zachtjes na onder een dikker wordend
bladerdek en de zon is de strijd tegen de invallende duisternis
steeds vroeger aan het verliezen. Tijd voor de muziekliefhebber om
de zonnige deuntjes samen met de Hawaii-shorts op te bergen en
muzikaal brandhout in te slaan om de met rasse schreden naderende
kou een hak te zetten. U kan zich de handen warmen aan Duyster op Stubru, People Are
Like Seasons van Sophia uit de platenkast opdiepen en de met
minder goede smaak bedeelden zullen wellicht weer hun Kelly
Family-LP’s van onder het stof halen. Wij raden u echter degelijke,
herfstige folk van eigen bodem aan. De jonge honden van Shore Leave
laten in navolging van Absynthe Minded klassieke folk als een blad
speels door de lucht dwarrelen met hun afwisselend zwierige en
melancholische contemporaine injecties. Bob Dylan meets Calexico,
Woody Guthrie meets 16 Horsepower en ga zo maar door: de tijdloze
maar hedendaagse muziek op ‘Wash Ashore – Low Tide’ belooft veel
goeds voor de toekomst van deze band.
Shore Leave zag het licht in 2003 onder impuls van Merijn Landuyt
en Mathijs Bertel, maar met zijn nieuwste mini-cd lijkt de groep
zijn definitieve bezetting gevonden te hebben. Viool, gitaar en
stem kregen het gezelschap van klarinet, bas en drum met een
gevarieerd en spannend samenzijn van instrumenten als resultaat.
Die these wordt onmiddellijk gestaafd met opener ‘Mighty Rough
World’. Een nerveuze viool sleurt drums mee in een gejaagd ritme
tot een akoestische gitaar en de diepe vocalen van Landuyt zacht op
het gaspedaal duwen. Lieflijke, bijna ABBA’eske lala‘s
zorgen voor het poppy randje dat de song zo onweerstaanbaar maakt.
Het wordt echter al snel duidelijk dat de tedere grom van Landuyt
de grote kracht is van Shore Leave. Nolle Versyp is ondertussen de
engelen aan het verblijden met zijn uitzonderlijke talent om
verhalen voor te lezen, maar de narratieve kracht van Shore Leave’s
songs biedt troost. Wroeging, spijt en verlangen worden bezongen
terwijl stoffige Carnivalé-landschappen en donkere kroegen waar Tom
Waits piano speelt aan onze ogen voorbij trekken.
‘Mighty Rough World’ is echter niet de enige klassesong die deze
plaat rijk is. ‘Can’t You See What I’ve Become’ had zo op ‘Feast of
Wire’ van Calexico kunnen staan en kenners weten wat voor een
compliment dat is. De viool van Bertel creëert een rivier van
weemoed waarin Landuyt zijn gevoelens te water laat. Het wassende
water blijkt echter niet voldoende om de sfeer van gemis en
vroegtijdige heimwee weg te spoelen. Het tempo van ‘Try To Make
Some Sense At Least’ ligt nog lager om Landuyts stem alle ruimte te
geven. Hij fluistert je als een wijze nestor raadgevingen toe en je
kan niet anders dan luisteren. ‘My Old Lady’ en ‘All Those Pretty
Girls’ stappen dan weer veel gezwinder door het leven, voortgestuwd
door testosteron in de vorm van zwierig viool-, bas- en gitaarspel.
Met hun afwisseling tussen opzwepende folk en zachte, bedaarde
songs weet Shore Leave de aandacht van de luisteraar goed vast te
houden.
Rond Kortrijk heeft Shore Leave al een stevige live-reputatie
uitgebouwd, maar de rest van Vlaanderen zal naar alle
waarschijnlijkheid ook gecharmeerd zijn door deze band. Daar is ook
alle reden toe, want ‘Wash Ashore – Low Tide’ is een erg degelijke
mini-cd vol authentieke folk recht uit het hart. Als deze jonge
lieden hun groeimarge optimaal benutten, kunnen ze ons in de
toekomst zeker nog verbazen. Ondertussen zijn we al meer tevreden
met dit schijfje!
