Hi-Fidelity For Indie Kids, Vol. 1
De eerste indruk van Blood On The Wall en hun tweede plaat Awesomer was er een van "dertien in een dozijn". Ze doen niets dat niet al gedaan is door honderden gitaarbands in de jaren tachtig en negentig, klinken alsof ze heelder dagen luisteren naar bands die in betere kringen garant staan voor een "right on, bro", en noemen hun tweede album Awesomer omdat ze die gewoon een pak beter vinden dan de eerste. Ontdek dan nog eens dat zang, bas en gitaar worden verzorgd door broer en zus Brad en Courtney Shanks, bekijk het artwork, en je zit bijna met een pastiche van een indie band. En toch werkt het. Prima zelfs.
Single "Reunite On Ice" maakt meteen al duidelijk waar Blood On The Wall vaak de mosterd haalt: bij de nonchalante en dissonante rock van bands als Sonic Youth en Pavement, maar ook bij oude punk en de minimalistische voorvaders ervan. Brad Shanks kermt als Thurston Moore met een niersteen, de ritmesectie dendert en klettert maar wat aan, de gitaar is noisy, maar kan niet voorkomen dat een zuivere popmelodie doordringt. De dertien overige songs volgen doorgaans een ander parcours, maar zijn vaak net even schatplichtig aan de uitpuilende platenkast, wat ervoor zorgt dat Awesomer beluisterd kan worden als een "vind de invloed"-wedstrijd.
Door haar lijzige, soms gekreunde zang, zijn de songs die Courtney Shanks voor haar rekening neemt doorgaans te situeren op het terrein tussen de hypnotische rock van The Velvet Underground ("I’d Like To Take You Out Tonight"), de potten- en pannenknutselarij van Jonathan Richman & The Modern Lovers ("Keep Your Eyes" steelt zelfs het baslijntje van diens "Roadrunner") en de shoegazing surf van The Jesus And Mary Chain ("Dead Edge Of Town"). Het zijn songs die tegelijkertijd amateuristisch en sexy klinken, als de Yeah Yeah Yeahs zonder het hysterische, Yo La Tengo met een minirok, netkousen en hoge hielen, of, zoals in het geval van "Heat From The Day", The Cramps met een lentegevoel.
De door broerlief gezongen songs zijn doorgaans wat ruiger, chaotischer en korter, maar ook wat opwindender: "You Are A Mess" (het meest catchy nummer van de plaat) en "Gone" klinken afwisselend als opgefokte Television of arty Meat Puppets, "Mary Susan" en "Right To Lite Tonight" als goede afdankertjes van de oude Pixies, de vijftig seconden van "Gone" eren de oude Amerikaanse hardcore uit de garage en het spastische "Get The Fuck Off My Cloud" laat horen hoe een samenwerking tussen The Minutemen en Richard Hell & The Voidods had kunnen klinken: awesome indeed.
Nogmaals: Awesomer is even origineel als hedendaagse emo beluisterbaar, maar het trio is er wel in geslaagd op een eigen manier om te gaan met die invloeden, soms onverwachte mengelingen te maken en het geheel toch coherent te houden. Geen idee of deze aanpak nog lang voor geslaagde resultaten kan zorgen, maar in het geval van Awesomer hebben we te maken met een pretentieloos en aanstekelijk dik halfuur voor nostalgici die spontaan opwippen bij het horen van de namen hierboven.
