Schreeuwen als een klein meisje is iets wat alleen mietjes doen.
Kijk maar naar bekende personages als Steve Urkel en Ned Flanders,
niet meteen voorbeelden waar u zich wil aan spiegelen. Alvast één
man veegt hier zijn voeten aan. Daniel Lloyd Davy, beter bekend als
Dani Filth, krijst al anderhalf decennium zijn weg door de
metalscene. Hij richtte Cradle of Filth op en met ‘The Principle of
Evil Made Flesh’ was het meteen raak. Hoewel Dani’s stem een beetje
werd bijgewerkt zodat die niet te schel zou klinken, was toch
duidelijk te horen dat Cradle of Filth qua vocals een andere
invalshoek had dan veel andere metalbands. Door het onverwachte
maar verdiende succes van het debuutalbum werd een jaar later de 6
tracks tellende schijf/demo ‘Vempire’ op de wereld losgelaten.
Ditmaal mét de schelle krijsen van de frontman. Globaal succes
bleef ook nu niet lang uit.
De daarop volgende releases waren keer op keer schoten in de roos.
Tot en met het uit 2000 daterende ‘Midian’ verliep alles heel goed
voor de Britten. Hoewel het laatst genoemde album een lichte
geluidsverandering had ondergaan, bleef de band fans voor zich
winnen. Vanaf dan ging het wat minder. ‘Damnation and a Day’ en
‘Nymphetamine’ waren minder succesvol bij de vaste fanbase. Vooral
‘Nymphetamine’ klonk iets thrashier en was veel toegankelijker dan
diens voorgangers. Te toegankelijke en ritmische songs zorgden er
voor dat de COF-fans van het eerste uur snel verveeld waren.
‘Thornography’ moest het album worden waarop Filth en co. de
gevallen steek zouden oprapen, maar dat draait enigszins anders
uit.
De intro is op zijn minst veelbelovend te noemen. Het duistere
orkestrale voorspel doet hunkeren naar meer. Het eerste nummer
boezemt dan weer meteen angst en onrust in, wegens de
kruisbestuiving tussen het geluid van ‘Damnation and a Day’ en dat
van ‘Nymphetamine’. Van bij het begin wordt ook duidelijk dat ook
de teksten op ‘Thornography’ niet van het hoogste niveau zijn. Ook
tijdens ‘Tonight in Flames’, dat grossiert in voorspelbaarheid en,
gezien het matige refrein, ook in platte commercie. De
toegankelijkheid blijft een doorn in het oog, maar het wordt pas
echt pijnlijk als Ville Valo, de frontman van het op enola al
veelvuldig gelauwerde HIM,
zich met ‘Byronic Man’ bemoeit. Aanvankelijk lijkt het nummer zich
te ontplooien tot een COF-track uit de goede oude tijd, maar
wanneer Valo invalt, lijkt een schertsvertoning niet veraf.
Ook ‘I Am The Thorn’ is weer zo’n track die bulkt van de catchy
ritmes, refreintjes en simplistische drums die vanuit
marketingstandpunt waarschijnlijk een goede zaak zijn, maar de band
artistiek niets bijbrengen. ‘Lovesick for Mina’ biedt eindelijk
weer het duister romantische waar Cradle of Filth in uitblinkt. Ook
‘Cemetery and Sundown’ en ‘Under Huntress Moon’ zijn nummers zoals
we ze willen horen. Dat kan niet gezegd worden van ‘The Foetus of a
New Day Kicking’, zowat het afgrijselijkste schepsel dat ooit zijn
weg vond naar een Cradle of Filth-plaat. En om het allemaal nog
erger te maken, krijgt u met ‘Temptation’ nog een tenenkrullend
slechte Heaven 17-cover te verwerken. Een rasecht schijtnummer, dat
in staat mag worden geacht om zelfs de meest trendgevoelige COF-fan
met een knoert van een depressie op te zadelen.
Dat een band evolueert en op een bepaald moment in zijn bestaan een
nieuwe richting inslaat, kunnen we best begrijpen, maar de weg die
Cradle of Filth hier kiest, is overduidelijk bezaaid met
goudstukken, zilverlingen en ander soorten poen. ‘Thornography’ is
dus uiteindelijk een vrij atypisch album van deze Britten geworden,
en wie het laat bezinken, zal hoogstwaarschijnlijk enkele nummers
ontdekken die de moeite waard zijn. Dit is een love it or hate
it plaat, duidelijk gericht op de jongere fanbase die er sinds
‘Midian’ is bijgekomen. De meningen van de oudere Cradle fans
zullen ongetwijfeld heel verdeeld zijn, hoewel iedereen het over
één ding eens zal zijn: de samenwerking met Ville Valo is écht niet
voor herhaling vatbaar. Geef ons dan toch maar Liv Kristine.
