Mmmm, de eighties… Behalve de gruwelijke kapsels, beenwarmers en
haarbanden herinneren we ons uit die tijd vooral de veldslagen die
we in de woonkamer uitvochten met onze jongere zussen. Inzet: de
enige platenspeler die ons gezinnetje rijk was. Winst betekende een
hele namiddag ‘coole’ muziek, een nederlaag stond gelijk aan een
paar ellenlange uren muziek die we toen – ons imago indachtig –
catalogeerden onder ‘pop voor watjes en mietjes’.
Een band die vandaag die radiovriendelijke, vakkundig in elkaar
gezette pop voor mensen van 7 tot 107 wil herkauwen is het Engelse
Captain. Aan het roer staat Rik Flynn (zang, gitaar, toetsen), die
samen met Reuben Humphries (drums) al in een handvol groepjes
speelde, maar voor wie de bal nu pas echt aan het rollen is gegaan.
Dat het zolang heeft geduurd heeft vooral te maken met het feit dat
Flynn zich niet meteen met de ‘juiste mensen’ wist te omringen om
zijn droom waar te maken.
De demo’s die hij in 2004 rondstuurt naar enkele platenlabels
leveren hem een heus contract op, maar hij stopt zijn
veroveringsplannen in de koelkast tot hij de geschikte band heeft
gevonden. De ‘verwante geesten’ die Flynn en Humphries uiteindelijk
komen vergezellen bij Captain zijn Clare Szembek (zang, toetsen,
allerlei klankstaafjes), Mario Athanasiou (Grieks gitarist) en Alex
Yeoman (bassist). Een bont allegaartje, want Captain telt een
ex-militair en een muzikant in zijn rangen die ooit nog rondtrok
met een Deens circus. De groepsnaam is afkomstig van de hond die
Flynn had in zijn kinderjaren.
Geduld is een schone deugd, want eens de groep vaste vorm heeft
gekregen gaat het erg snel. Het eerste wapenfeit van Captain is de
eind vorig jaar verschenen single ‘Frontline’. Een nieuwe hype is
geboren. Niet alleen klinkt de band héél anders dan haar
tijdgenoten, ook op vestimentair vlak gaat Captain lijnrecht in
tegen de heersende trends: geen warrige haardos, gescheurde jeans
en junkielook, maar ideale schoonzonen en -dochter in nette kleren,
haast helemaal in de stijl van m’as-tu vu?-bands als ABC,
Heaven 17, Spandau Ballet en Duran Duran. Groepen waar op muzikaal
vlak naar wordt verwezen zijn dan weer Prefab Sprout (de stemmen
vooral) en Deacon Blue.
The Magic Numbers, Kaiser Chiefs,
Delays en Ordinary Boys nemen Captain mee tijdens hun
tournees in eigen land. De vijf bouwen een stevige fanbasis op,
raken live goed ingespeeld en leggen bovendien contact met niemand
minder dan Trevor Horn (Frankie Goes to Hollywood, Seal, Art of
Noise, Buggles, Yes, …), die zich wil bezighouden met de
productie van hun eerste plaat. Op de vraag of de samenwerking met
Horn een zegen betekent of een vloek, kunnen we op dit ogenblik
geen eenduidig antwoord geven. Het is alleszins zo dat de groep op
plaat veel gepolijster klinkt dan live.
Wie de groep kent en volgde van bij het begin, koopt met dit album
misschien wel een kat in een zak. De meeste tracks die met kop en
schouders uitsteken boven de rest, verschenen immers eerder al als
single. Genieten deden we van openingstrack ‘Hazelville’,
‘Glorious’ (de huidige single) en ‘Broke’ (de vorige), drie zoete
popsongs met leuke jongen/meisjessamenzang, aanstekelijke en
verslavende refreinen, barokke gitaren en smeuïge keyboards, waarin
Flynn enkele personages met-een-hoekje-af loslaat op de luisteraar.
Meer van hetzelfde krijgen we voorgeschoteld in ‘This Heart Keeps
Beating For Me’ (met efficiënte o-o-ooh ooh oohs in het
refrein) en het machtige ‘Frontline’, ontegenzeglijk hét hoogtepunt
van ‘This is Hazelville’.
Jammer genoeg hebben we het hiermee wel gehad. De andere songs doen
in arrangementen, gelaagdheid, structuur en weet ik veel wat nog
meer in niks onder voor de rest, maar te vaak dobbert de kapitein
met zijn schip maar wat doelloos rond, onder vergezochte
bruggetjes, van strofe naar refrein en weer terug. Sommige songs
doen ons niks, andere bulken van de goede bedoelingen (en ideeën)
maar zijn te wisselvallig of niet samenhangend genoeg, nog andere
zijn gewoon té melig (zoals ‘Build a Life’, waar we steeds een clip
bij fantaseren met daarin twee wanhopige geliefden, die naar elkaar
op zoek gaan in een slechts met enkele kaarsen verlicht
kasteel).
Daarom ook besluiten we hier met de woorden waarmee een
voetbaltrainer onlangs een wedstrijd van zijn ploeg
becommentarieerde: hier zat meer in, maar voor hetzelfde geld was
het veel minder. Kort samengevat: ‘This is Hazelville’ biedt een
handvol prachtige singles, de rest houden we tegoed voor
later!
