Fionn who? Neen, Fionn Regan hoeft u vooralsnog niet te kennen. Veel strepen draagt zijn uniform tot dusver nog niet. Het zou echter van een ongeziene onrechtvaardigheid en nonchalance getuigen, als hij binnen twee jaar nog steeds een nobele onbekende is voor het muziekminnende publiek. The End Of History mag dan wel een weinig originele titel dragen, het is een knap debuut.
Een nobele onbekende dus, zichzelf naar boven hijsend uit de dampende, zompige moerassen van het meedogenloze pub- en jeugdhuizencircuit. Enig opzoekingswerk en een handvol telefoontaps leren ons echter dat liedjesschrijver Fionn Regan in Dublin het licht zag, maar tegenwoordig huishoudt in Brighton. Tot zover deze beknopte biografie. Zelfs een mondje namedroppen in de trant van "de-producer-van-deze-plaat-heeft-ooit-nog-de-gitaar-gekuist-van-the-Edge-van-U2-en-vandaar-het-cleane-geluid" zit er niet in. De man is een leeg blad.
Het mooie is nu juist dat Fionn Regan helemaal geen aanbevelings- of adelbrieven nodig heeft om te overtuigen. Als een volleerde West-Vlaamse zakenman trekt hij ten strijde. In zijn hand een simpele gitaar, in zijn hoofd een hoop melancholie.
Het weinige wat van Fionn Regan geweten is, verklaart echter veel. "The End Of History" combineert muzikaal en tekstueel de Ierse koeien met het stedelijke Brighton. Keltische romantiek, met Regan als technisch onderlegde tokkelaar, vloeit over in stedelijk cynisme met narratieve gezangen en scherpe teksten. De man moet in zijn jeugd een overdaad aan bucolische, plattelandse taferelen hebben gezien, die hij dan op latere leeftijd trachtte door te spoelen met sloten bier, ellendige verkeersdrukte en stedelijk nachtlawaai. Tot zover deze korte psychoanalyse, gratis geschoeid op freudiaanse leest.
Het rapport. "Be Good Or Be Gone", "The Underwood Typewriter" en wat verder "Noah" zijn de vaandeldragers van deze plaat: sterke song met muzieklijnen die door het getokkel lijken verder te kabbelen als een rivier bij zonnig weer. Ook "Hunter’s Map" heeft dat repetitieve in zich, al pakken zich hier wel zeer donkere wolken boven het rivierbekken samen. "Put A Penny In The Slot" en "Hey Rabbit", vuilbekkerij met een Ryan Adams-laagje, tonen eveneens Regans talent voor de liedjesschrijverij. Ook het overige wat Fionn Regan biedt, is zeker geen residu, maar het kan evenmin als briljant worden gekwalificeerd. De hardwerkende, bikkelende middenvelder verdient echter ook zijn plaats in de ploeg. Enige ontgoocheling is de titelsong zelf, "The End Of History", die misschien wel even feilloos vooruitgaat als de rest van de plaat, maar toch dat tikkeltje inspiratie mist om op gelijke hoogte te staan met de overige nummers.
Fionn Regan is een witte raaf in de liedjesschrijverij; al op jonge leeftijd een blijver die tot het einde der dagen met zijn getokkel vreugde zal rondstrooien in de harten van de mensen en op zijn eentje de verzuring in het vergrijzende West-Europa een halt zal toeroepen. Bert Anciaux, een subsidie graag!
