“Eén voor allen, allen voor één!” Die heroïsche doch vaak
hypocriete Drie Musketiers-strijdkreet is ook veel bij groepen te
horen. Band only-momenten voor de concerten, collectieve
knuffels, het strooien van complimentjes en noem maar op. Later
slaan diezelfde makkers elkaar naar alle waarschijnlijkheid op de
smoel of doen ze elkaar processen aan, maar soit. Het
interessante, smeulende vuur van de interactie der bandleden, daar
draait het om. Ondanks dit onwrikbare gegeven zijn solo-artiesten
vaak minstens even boeiend. Zo doen de speelse vioolcapriolen van
Final Fantasy ons veel meer dan
de statige, licht lachwekkende burcht-cello’s van Apocalyptica en
mogen de meisjes van Scala nog met tienduizend zijn, het blijft een
irritant koor dat goeie songs richting hel zingt en waarvan de
optredens voor ons part tot parochiezalen beperkt mogen
blijven.
Nee, geef ons dan maar een veelzijdige instrumentalist als Chris
Cole. In de smidse die zijn woonkamer is en met de sampler als
aambeeld mengt hij vele invloeden tot songs die zweven in de
schemerzone van elektronica, postrock en neoklassiek. De immer
gretig namedroppende bio spreekt over Manyfingers als een
kruisbestuiving van Yann Tiersen
en Four Tet en deze keer mag u
deze omschrijving met gerust hart voor waar aannemen.
Bristol, bakermat van de triphop: Chris Cole dwaalt door de
straten, ruikt de smeuïge breakbeats van Portishead, voelt de
donkerte van Tricky en Massive Attack over de stad hangen, maar
gaat muzikaal toch zijn eigen weg. Niet geheel onconformistisch
laat hij de melancholie die ook in triphop schuilt in zijn
soundscapes domineren, maar die uit zich op een andere manier. In
melodielijnen met de tederheid van een zachte aanraking
bijvoorbeeld, zoals in ‘Some Shield…’: een piano huilt, ijle
samples echoën het neerplenzen van de tranen en pas wanneer jazzy
Four Tet-percussie invalt, wordt er een troostende schouder
aangeboden. Het druilerige ‘For Measured Shores’ baadt in een
gelijkaardige sfeer en de gitaarnoten vallen op je neer als
miezerige regen, hoewel a-ritmische drumpatronen en waaiende vocals
enige bescherming proberen te bieden.
De sfeer wordt er op ‘Our Worn Shadow’ niet meteen luchtiger op. De
weemoed heeft zich als een parasiet op de nummers vastgezogen om
niet meer los te laten. In ‘3 Forms’ vertrekt een pianolijn naar de
elektrische stoel, maar hoewel er steun volgt van meer
instrumentatie, blijft de dead man walking op het eind toch
alleen achter. De Spaanse gitaar in ‘No Opera’ wacht een
gelijkaardig lot. Hoewel in deze songs berusting doorschemert, valt
op deze plaat ook verzet te horen. De sfeer op ‘A Remark’ is strak
en scherp als een gespannen metaaldraad. Klanken vluchten schichtig
weg als vossen voor de jachthorens en cimbalen voeren het nummer
naar een climax. Het is voor de eerste keer op ‘Our Worn Shadow’
dat er niet voor een dragende melodielijn geopteerd wordt.
‘Tsunami’ sluit de plaat echter af zoals ze was begonnen.
Op deze plaat speelt Cole gitaar, cello, xylofoon, etc terwijl hij
de laptopsounds in perfecte harmonie met de organische geluiden
laat cohabiteren. Het resultaat klinkt natuurlijk, oprecht en
intiem. Op zijn eentje verenigt Manyfingers de pracht van Yann
Tiersen, Four Tet en Sickoakes
in zich, zonder zijn eigen stempel te verliezen. Straf!
