In 1935 schreef George Gershwin de legendarische opera Porgy And Bess, die ondertussen al enige tijd tot de canon behoort. Toch werd de opera bij de start met een eerder dubbel gevoel onthaald. De talentvolle Gershwin incorporeerde immers niet alleen folk in zijn stuk, — hij zag het als een American Folk Opera — maar bracht ook een "all-black"-cast naar voren. Porgy And Bess gaat over negers.
Iets meer dan zeventig jaar later brengt Outkast een groots opgezette musical uit die zich afspeelt in de jaren twintig: Idlewild. De groep hintte al langer dat het volgende project een soundtrack zou zijn en hoopte daarmee ook de geruchten van een split de kop in te drukken. Het vorige album, het succesvolle Speakerboxxx/ The Love Below, was immers een dubbelplaat waarbij Big Boi en André "Dré" 3000 elk een album voor hun rekening namen. De promotie leek voor elk deel onafhankelijk van het andere te gebeuren, wat de geruchtenstroom nog verder aanzwengelde.
Nu Idlewild in de winkels ligt en het duidelijk geworden is dat Outkast meer dan ooit een duo is, worden de pijlen op andere doelen gericht. In de eerste plaats natuurlijk op de keuze voor een soundtrack en de lichte hint dat een regulier album onmogelijk Speakerboxxx/ The Love Below zou kunnen evenaren en — iets meer onderhuids — in hoeverre Gnarls Barkley, die in eenzelfde vijver lijkt te vissen, een bedreiging vormt.
Gemakshalve wordt bij dit soort vragen niet alleen vergeten dat Cee-Lo van Gnarls Barkley een oude vriend is met wie ze samen deel uitmaakten van The Dungeon Family, maar ook dat Outkast zich met zijn derde album, Aquemini uit 1998, al op de hiphopkaart gezet had. Opvolger Stankonia uit 2000 bevestigde het talent van het duo dat zijn hiphop mixte met ondermeer funk, electro, psychedelica en jazz. Idlewild is dan ook veel meer een antwoord / vervolg op Stankonia dan op buitenbeentje Speakerboxxx/ The Love Below.
Op Idlewild zijn zoals op haast elk hiphop- en uiteraard elk Outkast-album opnieuw een handvol skits te vinden die al bij de eerste beluistering nutteloos en vaak zelfs irritant zijn. U kan ze evenwel altijd overslaan, dan wel gebruiken om een welgekomen plaspauze in te lassen, want Outkast serveert niet minder dan vijfentwintig songs, die net geen zeventig minuten muziek en aanverwanten opleveren. Het eerste nummer kan u overigens zo overslaan, want deze is totaal niet relevant, en schrap nummer twee bij een eerste luisterbeurt ook maar, tenslotte heeft de single "Mighty O" u al lang overtuigd van zijn kracht en schoonheid en is er nog genoeg ander moois te rapen.
Outkast verkent dan ook opnieuw de grenzen van funk, electro, jazz en hiphop maar mixt er nu ook ragtime en pre-jazz doorheen. De extra smaak die op die manier aan Idlewild toegevoegd wordt, kruidt het hoogst eigenzinnige recept evenwel maar een weinig meer. Want waar op het debuut Southernplayalisticadillacmuzik (1993) en in mindere mate op ATliens nog duidelijk een groep te horen was die een eigen geluid zocht, werd het met Aquemini duidelijk dat Outkast zijn niche gevonden had.
Idlewild mag dan wel opgevat zijn als een soundtrack en strikt genomen de opvolger zijn van Speakerboxxx/ The Love Below, het blijft vooral een waardig vervolg op het intrigerende Stankonia. Dat er ook invloeden van beide soloalbums ingeslopen zijn, valt uiteraard niet te ontkennen maar Idlewild is een Outkast-album door en door. En zoiets kan alleen maar toegejuicht worden.
