Drie fris ogende meiden die, gekleed in retrojurkjes, met guitige danspasjes ondeugende songs zingen over jongens de bons geven, seks en feestjes bouwen. Op zich niks nieuws, maar zoals gewoonlijk is het de muzikale verpakking die het verschil maakt. The Pipettes bezorgen je een flashback naar de onbezorgde popsymfonieën van de meidenbands in de jaren zestig.
Er is in de muziekpers, en vooral dan de Britse (de goede!), al aardig wat gespeculeerd over The Pipettes. Jonge talenten worden blijkbaar niet verondersteld om kennis te hebben van "oude" muziek en al zeker niet om die ook nog eens te gaan gebruiken als basis voor een nieuwe shot girl pop die z’n effect niet mist. We waren zo fortuinlijk Rose Pipette (de donkere van de drie, en neen, we beschikken niet over haar echte naam en telefoonnummer) tegen het lijf te lopen en uit te horen over hun geloofwaardigheid.
Rose: "We houden echt van al die oude dingen hoor, en dat is eigenlijk ook niet zo vreemd, want die songs zijn er ook altijd, of je je ervan bewust bent of niet. Het is zo’n grote invloed geworden omdat het een startpunt is dat een alternatief kan zijn voor een andere, meer traditionele uitvalsbasis, zoals The Beatles of The Stones. Wat ons vooral aantrok in die nummers was de discipline van het songschrijven, het vakmanschap dat erin werd gestoken, de instrumentatie, de opeenstapeling van geluiden en die grootse, feestelijke wall of sound."
enola: Was het vanaf het begin al jullie bedoeling die richting uit te gaan? Dat soort pop heeft dezer dagen toch de reputatie aan te slaan bij nostalgici met een zwak voor de Spector-sound?
Rose: "Het was zeker de belangrijkste invloed in het begin. We hadden dan ook een concept voor we songs hadden. De hoofdbedoeling was altijd om goede popsongs te schrijven, en dan liefst met het vakmanschap van die tijd, maar het is niet zo dat we enkel naar die periode zijn gegaan voor inspiratie. Er zijn ook Abba en Bananarama en Kylie Minogue en nog zoveel anderen. Met z’n zevenen hebben we echt wel een brede waaier aan invloeden, waarvan er toch een aantal in onze plaat is geslopen."
enola: Nooit verwacht dat mensen je zouden afdoen als maar een retrobandje?
Rose: "We hebben er nooit mee ingezeten, maar wisten wel dat het zou gebeuren, natuurlijk. Intussen zijn er echter ook al heel wat mensen die ontdekt hebben dat het meer is dan een oppervlakkige façade. Iedereen wil je in een vakje stoppen, of een label geven, en zeker als je muziek maakt zoals de onze — die momenteel niet erg trendy is — of tot een scène behoort, dan heb je het zitten. We hebben altijd een beetje op ons eentje gestaan, wat een voordeel én een nadeel is."
enola: En het heeft jullie intussen ook wel een cool bezorgd.
Rose: "Zelf vinden we het natuurlijk cool. (lacht) Maar we zijn niet geïnteresseerd in de traditionele opvatting van rock-’n-roll cool. Dat is overbodig, en niet de reden waarom we met de band begonnen zijn. Het was misschien zelfs een bewuste reactie tegen de door gitaren gedomineerde cultuur, waar we genoeg van hadden omdat die zo lusteloos geworden was."
enola: Jullie teksten zijn vaak ook een omkering van de traditionele meidengroepenteksten en hun rolpatronen. Is dat met een boodschap in het achterhoofd gebeurd, of is dat een onderdeel van het geheel?
Rose: "Een beetje van de twee. De meisjes in de oude bands hadden eigenlijk geen inspraak en schreven de teksten niet. De mannen schreven ze, en hun visie werd gegeven. Het is nog niet genoeg veranderd, maar we hebben intussen wel het feminisme, punk en riot grrrl gehad en daardoor kunnen we nu wel dingen zeggen die in onze context niet alledaags zijn. We kunnen enkel schrijven vanuit ons eigen perspectief en willen zeker niet intimideren of kwaad zijn. We zijn geen mannenhaatsters (lacht), of lastige feministen, maar we voelen ons wel sterk als vrouw en willen onze vrouwelijkheid ook vieren. En dat op een natuurlijke manier, en dat is een uitdaging."
enola: Wat voor reacties krijgen jullie daarop?
Rose:: "Sommige songs zijn geschreven door de jongens in de groep (de backing band heet The Cassettes, gp), dus ik hoop dat mannen zich er ook mee kunnen identificeren. (lacht) Veel thema’s zijn heel algemeen — liefde, haat, vriendschap en op de klippen gelopen relaties. Maar sommige mensen kunnen ons niet uitstaan: ze zien ons in onze jurkjes, denken dat we hip willen zijn en enkel in de smaak willen vallen bij jongens. We hebben een vreselijke bespreking gekregen in de NME: ze noemden ons fake feministen, en vrouwen die niet weten waar ze het over hebben. En misschien zijn we ook geen feministen als je het zo radicaal wil bekijken, maar we weten wel wat het is om een jonge vrouw te zijn en wat ervoor nodig is om ergens te geraken. Ach ja, sommige mensen moeten ons niet, maar dat nemen we erbij."
enola: Het viel me op dat jullie vooral in de indiesector goed onthaald worden.
Rose: "Dat is helemaal geen nieuwe situatie voor ons hoor. We zitten al een paar jaar in een wereldje dat wordt beheerst door mannelijke gitaarbands, en we hebben al vaak voor een dergelijk publiek gespeeld, en we beschouwen het gewoon als een extra uitdaging. Er zullen er altijd zijn die zeggen "Ah, that’s rubbish" of "Dit is geen echte muziek", maar dat is net het leuke eraan. Soms krijg je het gevoel dat je hen echt kan confronteren met hun opvattingen over wat muziek is en moet zijn, en wat je nodig hebt om buiten dat kader te denken."
"Er kan best wel eens iets anders zijn dan een kerel met een gitaar, en dat is wat we proberen duidelijk te maken. En we willen muziek maken voor mensen die willen dansen en zich amuseren. Wat ze daaruit willen afleiden moeten zij weten, maar uiteindelijk draait het om puur escapisme, en de show en onnozelheid die erbij horen. We nemen onszelf niet zo serieus, maar wat we doen wel."
enola: Ik vind het in een bepaald opzicht wel terecht dat jullie al vergeleken zijn met de Ramones: ook zij staken de ouderwetse "fun" terug in de muziek in een periode waarin dat bijna een zonde was geworden.
Rose:: "Inderdaad. Ik ben ervan overtuigd dat het intussen heel makkelijk is geworden om een song te schrijven over hoe belabberd je eraan toe bent. Ik heb het gedaan, we hebben het allemaal gedaan, het is het eerste wat je probeert. Daaraan ontsnappen is een veel grotere uitdaging. En dat maakt het ook zo boeiend, want als we nu een song schrijven, moeten we er rekening mee houden dat er nog twee andere meisjes zijn die die woorden moeten zingen. En de band moet de muziek willen spelen. Op die manier draait het ook niet meer om ego’s. Als ik me wilde bewijzen, dan zat ik niet in deze band. We gaan niet onze eigen depressie ophemelen. En in sommige songs zit er ook wel droefheid, maar het kan toch frivool zijn en gebracht worden met energie. En zo ben je uiteindelijk aan het dansen op je eigen ellende." (lacht)
enola: Luisteren jullie veel naar muziek die mensen niet zouden verwachten op basis van het album?
Rose: "Oh ja, hoor! Mensen denken misschien dat we geobsedeerd zijn door de girl groups, maar er zijn zoveel invloeden: klassiek, punk, folk, hiphop, reggae, dance en pop. Een aantal dingen is heel duidelijk aanwezig in onze plaat: we schrijven popsongs, maar willen best wel buiten de lijntjes kleuren. We zijn er alle zeven bij betrokken, we spelen met vier muzikanten. Op het podium zijn wij "de meisjes", maar achter de scène is het wel degelijk een zaak van gelijken, en niet één iemand die alles voor zijn rekening neemt en het brein van de groep is."
enola: Heb je ooit je veto gesteld toen iemand van de band met een ongepast idee op de proppen kwam?
Rose:: "Er zijn wel songs geweest die we na een aantal pogingen opgegeven hebben, gewoon omdat ze niet werkten. We zijn eigenlijk met een eindredactie van zeven, die hun mening geven voor de buitenwereld het te horen krijgt. We proberen onze essentie wel steeds in balans te houden en de beste elementen in evenwicht te houden."
enola: Hoe denk je dat de band en jullie geluid nu zullen evolueren?
Rose: "We gaan zeker geen plaat meer maken als We Are The Pipettes. Het zou onmogelijk zijn om een tweede versie te maken. Dit is nu een beginpunt voor ons en omdat we met zeven zijn, is er veel creatieve energie in de band, te veel voor één album. We willen zeker nog bepaalde richtingen uit en experimenteren met bepaalde stijlen en geluiden. Het songschrijven wordt ook steeds volwassener, dus er zullen zeker wel verschillen zijn."
enola: Enig idee hoe succesvol The Pipettes kunnen worden? Denk je dat dit soort muziek nu nog meer dan een deukje in de hitlijst kan veroorzaken?
Rose: "Het is wel mogelijk, denk ik. Het gaat alleszins in de goede richting, en we geloven in wat we doen. En natuurlijk zouden we een #1 hit willen! (lacht) Een "one hit wonder" blijven zou ook prima zijn!"
enola: Was dat ooit een doel?
Rose: "Wel … (krijgt het schaamrood op de wangen) ja, en nee. Niet dat dat het hoofddoel was, maar we zouden zot zijn als we er een probleem van zouden maken, niet?"
enola: Zeker, en een paar jaar erna op tournee gaan met volk als Rick Astley!
Rose: (lacht) "Yeah, cool!"
