"Think of how stupid the average person is, and realize half of them are stupider than that" en "We’re a virus with shoes, okay? That’s all we are". Twee klassieke oneliners van George Carlin en Bill Hicks, die meteen ook de motto’s van noise-trio Giddy Motors kunnen zijn. Misantropenrock, het is niet nieuw, maar het is wel al een tijdje geleden dat het zo overtuigend gebracht werd.
Haat is geweldige doping, en dat hebben Gaverick de Vis (geen grap) en zijn compagnons Manu Ros (drums) en Justin Stone (bas) goed begrepen. Dit soort hoekige, dissonante grootstadrock is vooral een Amerikaans product, maar in het vorige decennium deed het machtige Britse slachtercollectief Fudge Tunnel het hen al voor met het toepasselijk getitelde hartzeerplaatje Hate Songs In E Minor. Even zag het ernaar uit dat Engeland ook opnieuw op de kaart gezet zou worden: het debuut van Giddy Motors (Make It Pop uit 2002) werd geproduceerd door de peetvader van het brute nihilisme, Steve Albini, en was naar verluidt een smerige lap kabaal en een stamp in de edele delen van de jammerende popbandjes die het gezicht van de Britse rock waren gaan bepalen.
De zijdelingse "naar verluidt" wijst er echter ook op dat het album amper de andere kant van het kanaal bereikte, en ondanks een druk tourschema met ook een trip naar de US, leek een tweede album er niet meer van te komen. Het is er nu dan toch, maar de voorbije vier jaar hebben de band blijkbaar geen bal opgebracht: Do Easy werd opgenomen in vier weekends voor een bedrag van 900 pond. Het geluid is lo-fi en rammelend, maar agressief genoeg om je als luisteraar op te zadelen met een bij momenten benauwende ervaring. Opener "Sick" is alvast een gepaste beleidsverklaring: de gitaar is een bot fileermes, de bas ronkt en schopt om zich heen, de drums volgen een strak maar tegendraads ritme, en een half verstaanbare tekst wordt uitgespuwd met de intonatie van Mark E. Smith (The Fall) en de hysterie van Andy Falkous (McLusky).
Met een betere productie had de song vast nog dementer geklonken, maar voorgangers als The Jesus Lizard, The Birthday Party en Unsane knikken goedkeurend vanop de zijlijn. En ja, het werkt verslavend, deze schuimbekkende herrie: "Kapow" combineert het hoekige van de oude Helmet met de industriële punk van Albini’s eigen Big Black, terwijl het naar gevaarlijke seks stinkende "Panzrama" met z’n uitdagende heupwiegerij ook geweldig had kunnen klinken in handen van Girls Against Boys. Zo zwelgt "Nego" ook in z’n eigen weerbarstigheid en vormt de combinatie van gehuilde zang en gitaarincisies een bijna misselijkmakende intensiteit. Action painting, maar dan met noten en furie. Muziek als bijna fysieke ervaring. Do Easy, de ironie.
Op de hoes valt meteen op dat het album slechts acht songs (32 minuten) bevat. Nogal magertjes na vier jaar, maar de eerste zes weerbarstige songs bevatten genoeg intensiteit en ideeën voor drie albums. Het is dan ook totaal onbegrijpelijk waarom het album wordt afgesloten met twee slappe instrumentals die, enkele uitbarstingen daargelaten, niets gemeen hebben met de onstuimige rock die eraan vooraf gaat. De website van label Fat Cat suggereert dat dit het laatste album van de band is, plus de bio die we kregen verraadde dat de Vis intussen in de weer is met een nieuw project, Spaniels. We gokken dus dat Do Easy vooral een late coda is bij het verhaal van Giddy Motors, en dat is best jammer, want deze etterende plaat smaakt naar meer. Klootzakken.
