Durft u op de autostrade de grens van 180 km/u soms te
overschrijden, maakt de nieuwe Slayer overuren in uw cd-speler, begeeft
u zich pas naar de dansvloer als er jungle gedraaid wordt waarin de
op hol geslagen breakbeats de limiet van 160 bpm moeiteloos
overstijgen? Indien wel, wordt het wel eens tijd voor een
anti-snelheidstherapie. Daarvoor hoeft u niet naar een psycholoog
of een of andere pseudo-geneesheer, ‘Home’ van het Belgische Krakow
is immers een ontwenningskuur waar ze in de Betty Ford-kliniek
stikjaloers op zouden zijn. De band die opgericht is door Piet De
Pessemier (ex-Monza) werpt zich
immers even gretig voor de voeten van de godin van de Traagheid als
idiote film- en popsterren voor de Kabbala. Krakow bedient zich op
‘Home’ namelijk van een cruise control van tranerige, weemoedige
gitaren, harmonieuze zang, zacht beroerde drumvellen en ijle
samples. De associatie tussen Krakow en Low is dan ook even snel
gemaakt als die tussen Belle Perez en de Zomerhit van Radio 2.
Krakow is Belgische slowcore die een gebrek aan originaliteit
moeiteloos compenseert door emotionele, vertederende
geluidstapijtjes, die de genezende warmte in zich dragen van een
uitgebreid modderbad.
De keuze voor ‘Krakow’ als groepsnaam is wellicht niet toevallig.
Over de stad die zich in een ver verleden hoofdstad van Polen mocht
noemen, hangt namelijk een dichte mist van pijn en weemoed. Krakau
kent immers een gruwelijk oorlogsverleden. Nadat een besnorde gek
aan de macht kwam in buurland Duitsland, werden alle Joden uit de
stad verdreven. Spielberg heeft niet toevallig voor Krakau gekozen
om zijn Schindler’s List op te
nemen. De muziek van Krakow is dan ook niet de meest lichtvoetige.
In tegenstelling tot de laatste plaat van Low, ‘The Great
Destroyer’, wordt er geen noise in onze aderen gespoten, maar
liggen we berustend en met een vage glimlach om de lippen aan het
infuus van de Weltschmerz.
‘Miss Insecurity’ kan van dit vier nummers tellende plaatje het
minst overtuigen. Niné Cipolletti vertaalt de onzekerheid van het
gecreëerde personage in intimistische zanglijnen, die wat aan A
Girl Called Eddy doen denken. Toch klinkt de song net iets te braaf
en te voorspelbaar om te boeien. Het been there, done
that-gevoel hangt als een vloek over het nummer. De overige
drie songs zijn ook niet bepaald eigenzinnig te noemen, maar ze
zijn wel gezegend met een voortdurende spanning tussen lieflijkheid
en lichte dreiging. Het titelnummer had bijvoorbeeld zo op Ballad of the Broken Seas kunnen staan.
De stem van Gert Cools komt namelijk aardig in de buurt van de
melancholische grom van Mark Lanegan en Cipolletti roept de
breekbaarheid van Isobel Campbell op. Hun stemmen verstrengelen
zich als twee naar elkaar groeiende planten, gevoed door een
kinderlijk naïeve melodie.
‘All Our Lies’ bewijst dat Krakow zich niet alleen thuis voelt in
nauwelijks hoorbare slowcore. De Pessemier kondigt met een
gemanipuleerde stem een weerbarstige, licht noisy gitaar en
echoënde samples aan, die de song het onrustige gevoel van de
grootstad meegeven. Net als het vorige nummer zou ook ‘Software
Love’ door Sparklehorse of Grandaddy kunnen neergepend zijn. De
Pessemier en Cipolletti verklaren de liefde aan elkaar op een
intense wijze waarbij Mark Linkous en PJ Harvey goedkeurend zouden
knikken, terwijl onbestemde geluiden, belletjes en fragiele
gitaarklanken diepgang en geloofwaardigheid verlenen aan hun
wederzijdse boodschap.
Met vijf muzikanten en drie stemmen slaagt Krakow erin een
melancholische, intieme sfeer te scheppen waarin je als luisteraar
graag ondergedompeld wordt. Dat dit staaltje slowcore
representatief zal zijn voor hun eerste echte full-cd (waaraan nu
gewerkt wordt), hoeft geen betoog. Als ze het niveau van ‘Home’ een
tiental nummers kunnen aanhouden, heeft België er een band bij die
fans van Sparklehorse, Low en Iron & Wine zeker zullen kunnen
smaken. Voorlopig is ‘Home’ een aardige appetiser en kan u de band
bewonderen op Pukkelpop en de Feeëriën in Brussel.
