En ja, hoor, er kan er nog wel eentje bij! Als het zo doorgaat,
duurt de heropleving van de jaren ’80 nog langer dan de jaren ’80
zelf! Maar wat zou dat, zolang de door musicologen als smakeloos
omschreven muziek uit dat decennium vandaag met zoveel stijl en
smaak wordt gerecycleerd en we niet verplicht worden deze winter
met knalroze of gele beenverwarmers over straat te lopen? Een
nieuwe band die ook haar duit in het zakje wil doen en vandaag haar
interpretatie van elektronische pop en cold wave wereldkundig
maakt, is ons aller Astroladies.
De wieg van Astroladies staat in Sint-Niklaas, de stad met het
grootste marktplein van het land én de thuisbasis van Hooverphonic. Voor het ontstaan van
Astroladies moeten we terugkeren naar het eind van de jaren ’80,
wanneer de broekjes Vincent Stevens en Frederik Kusendila (volgens
de bio) gebukt gaan onder de pesterijen van de scholieren uit de
hogere leerjaren en dat helemaal niet fijn vinden. Al snel worden
er plannen gesmeed om later, als ze groot zijn, die plaaggeesten
lik op stuk te geven. Een sujet dat er dan zéker van langs moet
krijgen is ene Alex Callier, van wie de beeltenis blijkbaar meer
dan hen lief is, opduikt in de nachtmerries van Stevens en
Kusendila.
Omdat ze de ‘vijand’ willen kloppen op zijn eigen terrein, timmeren
de twee ‘Calimero’s’ met beperkte middelen (een Casio drummachine,
een versleten piano en een waardeloze akoestische gitaar) aan de
weg. Wanneer na verloop van tijd de Italiaanse erasmusstudent en
gitarist Gianni Marzo zich bij de groep voegt, wordt onder de naam
‘Geile Willy En Kinderen’ en met behulp van uitgerangeerde
computers een tape opgenomen. Die belandt bij Callier in de bus.
Wat bedoeld is als een ‘welgemeende fuck you’ blijkt een geniale
zet te zijn: Callier vindt tussen de bedrijven door voldoende tijd
om zich over de groep te ontfermen en met hen een fatsoenlijke demo
op te nemen in zijn eigen studio.
Daarna gaat het snel. Nadat ze met ‘Swallows’ StuBru’s Demopoll
winnen en hun songs een aantal keren mogen uitproberen voor een
livepubliek, duikt het trio met Callier opnieuw de studio in. Deze
keer wordt er een volwaardig album opgenomen. Omdat Astroladies het
op dat moment nog zonder drummer moet stellen, wordt een beroep
gedaan op de alomtegenwoordige Mario Goossens (drummer bij
Hooverphonic en Triggerfinger).
De grote verdienste van producer Callier is dat hij er perfect in
geslaagd is om de nummers van ‘Neon Tokyo’ te doen klinken alsof ze
meer dan twintig jaar geleden werden opgenomen. De sterkte van de
band is dan weer dat ze zich op hun debuutplaat niet beperken tot
één trucje, dat dan uitentreuren wordt uitgemolken tot ze aan het
gaatje van de cd zijn geraakt. ‘Neon Tokyo’ telt fraaie, op
gitaarpop gebaseerde nummers, maar ook aanstekelijke elektronische
pop en new wave.
De eerste twee songs zijn beregoed en laten meteen de twee sterkste
kanten van de groep horen: ‘Neon Tokyo’ katapulteert ons in één
keer terug naar het tijdvak waarin gitaargroepen als pakweg Echo
and the Bunnymen en Psychedelic Furs het mooie weer maakten. ‘Meet
Me At The OC8’ doet ons dan weer terugdenken aan de dance wave van
onder The Danse Society. Ook heel goed vinden wij de elektropop van
‘Swallows’ en ‘She Is Just A Model’, het slepende en bezwerende
‘Use Your Fucking Brain, Adams’, ‘Let’s Face Jesus’ en de
shoegazerpop van ‘Love My Gender’.
Dé hoogtepunten zijn voor ons echter de geweldige single ‘The
Management Has Failed 2Day’ (perfecte gitaarsong zoals House of
Love ze aan de lopende band produceert) en jawel, ‘Meet Me At The
AC8’, de Alex Callier-remix van het eerder genoemde nummer. Het
klinkt een beetje als Human League, maar zonder de weinig toonvaste
vrouwenstemmen.
Astroladies levert met ‘Neon Tokyo’ een fijn debuut af, dat naar
meer smaakt. Wij hebben ons alvast geamuseerd met deze plaat, die
met ‘Ma Baker’ (voor alle duidelijkheid, géén cover) maar één
nummer bevat dat ons de wenkbrauwen deed fronsen. Maar ja, àlles
kan altijd beter, natuurlijk, en zelf zouden we het er zeker niet
beter van af brengen. Wie zijn wij dus om hierover te zeuren?
