Met het vorig jaar heruitgebrachte Blackout beloofde Black Time ons nog veel rusteloze nachten waarin vampieren constant op de loer zouden liggen met de bedoeling ons van gaatjes in de hals te voorzien. Met Midnight World hernieuwen de garagerockende Britten hun belofte, maar krijgt het combo het toch al voelbaar moeilijker om zijn macabere boodschap met evenveel overtuiging aan de overlevenden van Blackout verkocht te krijgen.
Black Times Blackout was zonder twijfel een sterke debuutplaat. Het was niet alleen een plaat waarmee Black Time oude rotten uit het vak als Pussy Galore en The Oblivians vereerde, het was tevens een plaat met een hoog popgehalte, waarvan een aantal songs zelfs als singles op alternatieve radiostations dienst hadden kunnen doen. Met die combinatie had de band genoeg buskruit in huis om zijn carrière een blitzstart te geven. Dat moet men bij In The Red ook gedacht hebben, want de Britse groep kreeg na de heruitgave van Blackout meteen vrij spel om een nieuwe plaat op te nemen.
Een verkeerde keuze, zo blijkt, want verder dan een doorslagje van Blackout geraakt de band met deze nieuwe plaat niet. De scherpe lyrics waar de groep het leeuwendeel van zijn kracht uit putte, zijn op Midnight World te weinig vertegenwoordigd, het songmateriaal kabbelt te vaak voort op de natural cool van een smerig geluid zonder écht songs te bieden, en het is uiteindelijk niet eens moeilijk om mensen wijs te maken dat Midnight World uit b-sides en restjes is samengesteld.
Dat een plaat zo’n indruk niet mag scheppen, spreekt natuurlijk voor zich, maar wat misschien nog erger is, is dat Black Time daar met Midnight World zelf aanleiding toe geeft. Neem nu bijvoorbeeld "Nighttime Pt. 2": het nummer is niet meer dan een flauwe rip-off van de versie op Blackout, maar lijkt vooral een dubieus achterpoortje dat Black Time maar in de rapte op de plaat gooide, met de bedoeling Midnight World in het geval van kritiek als een plaat met restmateriaal te kunnen bestempelen.
Het verschil is eveneens in de lyrics voelbaar. Waar songs als "Midnight World" en "Capital Of Pain" op de nieuwe plaat de romantiek van een donkere nacht moeten beschrijven, daar was er ten tijde van Blackout met songs als "Catholic Discipline", "Cold Lips Taste Better", "Mass Production Of Corpses" en "Safe In Heaven Dead" helemaal geen nood aan extra plaatjes ter illustratie van de zwartgalligheid die Black Time toen met liters uitkotste.
Dat het er in songs als "Office Suicide" en "Classical Mess" wel wat smeriger aan toe gaat, kan Black Times meubels niet redden. In deze nummers zijn de instrumenten en de vocalen zo enorm slecht op elkaar afgestemd, dat er werkelijk niets meer overblijft om van te genieten. Het begrip category three werd ooit in het leven geroepen om het soort wansmakelijke films van Takashi Miike onder te klasseren, maar men zou bij deze gerust een gelijkaardige categorie voor dit soort muzikale stunts kunnen reserveren.
In de filmindustrie is men er zich echter al lang van bewust dat shockerende elementen helemaal geen garantie voor een goede horrorfilm zijn. De zelf uitgevonden horrorrockers van Black Time mogen zich wel eens dezelfde bedenking maken. Met een groep die voortkabbelt op hetzelfde niveau valt nog te leven. Aan een band die zelfs daarin weet te onderpresteren, valt zelfs geen fun meer te beleven.
