Zoals aan elke zoektocht ooit een einde komt, stoot elke rechtgeaarde melomaan ooit op de grenzen van de muziek. De meesten onder hen stellen zich tevreden met wat ze ontdekt hebben en dorsten niet verder te gaan, slechts een enkeling daalt steeds dieper af in de gewelven van de muziekgeschiedenis.
U herkent ze niet zozeer aan het bleke gelaat of de doffe ogen als wel aan de minachtende blik waarmee ze alle hen door onwetenden voorgeschotelde muziek nauwelijks een luisterbeurt waardig achten, waarna ze — een haast eeuwige pauze inlassend — de droge mond openen en met een onmiskenbaar dédain zacht het allesvernietigende "Nogal gewoontjes, niet?" uitspreken. Als ware volgelingen van D.A.F. De Sade hebben deze muzikale libertijnen alle muziekgrenzen afgetast waardoor ze, blasé tot op het bot, niet langer een oordeel vellen kunnen zonder verveeld te gapen bij zoveel alledaagsheid.
Het uit Dallas afkomstige The Paper Chase zou hen in vervlogen tijden nog aangesproken hebben maar met Now You Are One Of Us kan het hen waarlijk niet meer bekoren, zelfs al doorspekt de groep zijn gitaarrock nog steeds met absurde humor en een flinke dosis zin voor experiment zonder ooit badinerend over te komen. Net zoals op hun oudere werk zijn het opnieuw de bijwijlen absurde songtitels die onmiddellijk in het oog springen: "It’s Out There And It’s Gonna Get You", "The Kids Will Grow Up To Be Assholes", "Delivered In A Firm Unyielding Way Lingering For Just A Bit Too Long To Communicate The Message "I Own You"" en "The House Is Alive And The House is Hungry" zijn dan ook maar enkele van de nieuwe titels die als een bonte vlag de lading dekken.
Maar The Paper Chase heeft wel degelijk meer te bieden dan enkele absurd-grappige titels die bij elke leesbeurt wat minder grappig worden. De weinig smaakvolle cover roept al meteen een bevreemdende, paranoïde sfeer op die met "It’s Out There And It’s Gonna Get You" bevestigd wordt. Die korte sfeerschepping vloeit naadloos over in het vreemde "We Know Where You Sleep" dat rock benadert met een avanthop-houding. "The Kids Will Be Assholes" lijkt met zichzelf nog minder een weg te weten en haalt dan maar postpunk, metalgitaren en een op hol geslagen piano door de mixer.
De operastemmen in "Wait Until I Get My Hands On You" crashen op John Congleton die zich Brian Molko met baard in de keel (!) waant, waarna "You Will Never Take Me Alive" cello’s binnensmokkelt. "Delivered In A …" is het tweede startpunt en pikt de paranoïde draad van Ariadne op om de luisteraar verder door het labyrint van waanzin te leiden. De "korte tussenstukken" die ook verder in het album opduiken, vormen de perfecte aanloop tot de "volwaardige" songs die in gedoseerde waanzin niet onder hoeven te doen voor Liars of Sparks. Zo is "The Most Important Part Of Your Body" niet zozeer een ode aan Zappa als wel een ontbening van het begrip ritme, terwijl "The House Is Alive And The House Is Hungry" heel subtiel naar The Smiths verwijst. In "You Are One Of Them Aren’t You" slaan de piano’s op hol maar het is "At The Other End Of The Leash" dat de hoofdvogel de nek afbijten mag.
Vermoeide vrijdenkers en blasé libertijnen proppen zich in het Sadeaanse lusthof vol zonder dat zij er nog enige vorm van vermaak of lust in terugvinden, in de epicurische tuin gaat het er een stuk gemoedelijker en beschaafder aan toe. Vol verlangen plukken zij de vruchten van het leven zonder zich ooit aan excessen te buiten te gaan. In alles de gematigdheid zoekend en vindend, nemen zij ook de muzikale excursies tot zich, het experiment niet schuwend maar het ook niet nodeloos en buiten proportie stimulerend. The Paper Chase heeft al vier albums lang een thuis gevonden in deze tuin. Aan u de keuze of u het hof boven de tuin verkiest.
