Elke zichzelf respecterende gitarist kan het je op een briefje geven: geen moeilijker ritme dan een dubbele gitaarslag. Laat dat nu net een discipline zijn waar David Gedge, zanger/gitarist van The Wedding Present, in uitblinkt. Jammer kunnen Gedge en de zijnen ook wel eens met ronduit slaapverwekkende nonsens afkomen in plaats van met leuke popriedels, zo blijkt uit de kliekjesverzamelaar Search for Paradise
The Wedding Present was in het Engeland van de late jaren tachtig kwintessentieel. De heren bekleedden er haast de mythische status van The Smiths, iets wat hen niet belette stunts uit te halen waar je alleen een verrast "Que?" bij kan mompelen. Zo presteerden ze het om op het hoogtepunt van hun roem een plaat met Oekraïense liedjes uit te brengen. Bovendien lanceerden ze in ’92 elke maand een nieuwe single, iets wat geen enkele band hen tot dusver had voorgedaan.
Na jaren stilte verraste de groep in 2004 vriend en vijand met het meer dan behoorlijke Take Fountain. De singles van die plaat, samen met nooit uitgebracht akoestisch materiaal en rariteiten, staan nu gebundeld op Search for Paradise. En alweer kleuren Gedge en de zijnen buiten de lijntjes. Zo staat er van enkele nummers zowel een elektrische als een akoestische versie op plaat.
Opener "Interstate 5" heeft alvast geen baat bij die tweespaltige aanpak. In de elektrische versie kronkelt de song als een krolse kat rond prikkeldraad, compleet met donderende drums en een betonnen zangpartij. De akoestische versie voegt voor geen millimeter nieuwe dimensies aan de song toe.
"Bad Thing" baadt in iets te cleane feedback, haast als een lightversie van The Jesus And Mary Chain of Black Rebel Motorcycle Club. Nochtans excelleert het sologitaartje aan het einde op een wonderbaarlijke manier. Even dachten wij aan Slowdive en dat, vrienden, is een compliment ter hoogte van de stratosfeer.
The Wedding Present zondigt wel meer tegen waardeloze songs met sublieme eindes. "Snaphots" en "I’m From Further North Than You" bijvoorbeeld, klinken duffer dan de cafetaria van een bejaardentehuis maar herbergen respectievelijk een fade out met panfluit en een gitaar als schuurpapier. Klasse!
"Ringway to Seatac", onze absolute favoriet, klinkt nog het meest als vintage Wedding Present. Denk aan de baslijnen van New Order en de ritmegitaren van The Smiths, en kruis dat met "Jed The Humanoid" van Grandaddy. Gedge en de zijnen gaan voor een zeldzame keer helemaal loos en yep, die chemie werkt wonderwel uitstekend.
Jammer genoeg staan er voor de rest iets te veel stinkers op het album. "Rekindling" en "The Girl With The Curious Smile" — goeie titel, dat wel — zijn saaier dan het Burgerlijk Wetboek. "Shivers" vormt wat dat betreft een dieptepunt: het nummer lonkt nadrukkelijk naar de fluisterliedjes van Yo La Tengo maar zakt gaandeweg als een kaartenhuisje in elkaar.
Het dient gezegd: de oude Wedding Present staat mijlenver boven de editie van 2006. Altijd pijnlijk om te constateren dat je jeugdhelden nog slechts een schim van hun vroegere zelf betreffen. Search for Paradise bewijst eens te meer dat sommige dingen vroeger wel degelijk beter waren. Een reünie van The Smiths! Snel!
