Eerlijk gezegd: de schrik sloeg ons om het hart – en geen beetje –
toen we deze plaat onder onze neus geschoven kregen. Uit de eerste,
vluchtige informatie die we over Jodymoon op het net vonden,
trokken we de voorbarige conclusie dat dit wel weer een zoveelste
rip-off van het ‘fenomeen’ Anouk was: een Nederlandse band,
aangevoerd door een op het eerste gezicht tonnen zelfvertrouwen en
branie uitstralende blonde dame, met als enige missie het
platbombarderen van onze zo al Lage Landen met gezwollen, belegen
FM-rock, gezongen (zeg maar: geloeid) in een soort Engels met haar
op. We waren dan ook heel erg blij dat onze vooroordelen weer eens
helemaal verkeerd waren, want dit alles is Jodymoon dus helemaal
niét.
Helemaal niét? Als we de bio mogen geloven heeft het nochtans niet
veel gescheeld of Digna Janssen en Johan Smeets, ingezetenen van
het fraaie Limburgse stadje Maastricht, waren wél die weg opgegaan.
Niet als Jodymoon maar met Rosenfeld, de band waarvan de twee van
2001 tot vorig jaar deel uitmaakten. Rosenfeld maakte twee albums,
waarvan vooral het laatste, ‘You Won’t Feel a Thing’, op heel wat
bijval kon rekenen in eigen land en in Duitsland. Nochtans viel
tijdens de opnames van die tweede plaat al op dat muzikale
meningsverschillen wel eens aan de basis konden liggen van een
split. Die kwam er vorige zomer, nadat Janssen en Smeets met hun
tweetjes naar Sardinië gingen om in alle rust om materiaal bij
elkaar te pennen voor een eventuele derde Rosenfeld-cd. De nieuwe
songs waren echter geen spek voor de bek van bassist Antoine Pütz
en drummer Martijn Soeterbroek, die liever de pompeuze
powerrock-kaart hadden getrokken en de groep dan maar letterlijk
opbliezen. (Sans rancune overigens, want Pütz en Soeterbroek
worden op de hoesnota’s van ‘Look At Me…’ bedankt voor de ‘great
time together‘. Bovendien voelde de laatste zich zelfs niet te
beroerd om zijn drums uit te lenen voor de opnames van de eerste
post-Rosenfeldplaat.) Smeets en Janssen lieten het niet aan hun
hart komen en sloten zich op in hun homestudio, om hun meer
ingetogen, melodieuze popsongs verder uit te werken en op te nemen.
Na de eerste luisterbeurt waren we erg aangenaam verrast, de vraag
was dan ook hoeveel van die eerste indruk zou blijven hangen bij de
volgende draaibeurten. Het werd allen nog leuker: de meeste van de
songs bleven méér dan overeind, meer zelfs, het bleken sterke
groeiers te zijn die elke keer beter en beter werden.
Jodymoon wilde zo snel mogelijk met een eerste plaat naar buiten
komen en dat is ons inziens geen onverstandige beslissing geweest.
Op die manier is het duo erin geslaagd heel wat valkuilen te
omzeilen, niet in de laatste plaats het ‘gevaar’ het meteen té goed
te willen doen en iedereen te willen overtuigen dat ze het ook
kunnen zónder de andere jongens van Rosenfeld. Niet zelden leidt
dit tot overgeproducete, verstikkende platen zonder ziel met héél
véél tierlantijntjes en technische hoogstandjes maar weinig songs.
Jodymoon wilde in de eerste plaats een warme, sobere en oprechte
plaat maken, en is daar in geslaagd.
Een prominente rol in het geluid van Jodymoon is weggelegd voor de
stem van Digna Janssen en haar Wurlitzerpiano. Ze zingt met
bezieling zonder aan overacting te doen en wordt daarbij
geruggensteund door Smeets, die zich ontpopt tot
multi-instrumentalist: behalve gitaar, speelt hij nu ook bas en
drums. De openingssong is tegelijk de eerste single uit ‘Look At
Me…’: ‘How Long’ zet niet alleen de toon voor wat zal volgen, maar
vat meteen ook de essentie samen van waar Jodymoon voor staat: het
nummer begint met de Wurlitzer en de stem van Janssen, maar wordt
pas echt een knappe song dankzij de gitaar-, bas- en drumpartijen
van Smeets. Het is één van onze favorieten op deze over de hele
lijn erg goeie cd, naast ‘Round & Round’, ‘You’re Not Here’,
‘More Than Everything’ en ‘Hear Me’.
Johan Smeets en Digna Janssen hebben met deze plaat aangetoond dat
de beslissing te kappen met Rosenfeld een juiste beslissing is
gebleken. We kunnen nu alleen maar hopen dat ze met ‘Look At Me,
Look At Me, Don’t Look At Me’ hebben bewezen wat ze wilden
bewijzen, maar ook dat dit smaakvolle debuut nog een vervolg
krijgt. Voor wie uitgekeken is geraakt op Anouk, Krezip, K’s Choice
(en andere Alanissen), … en alles een beetje verfijnder en
ingetogener wil: dit is misschien uw ding!
