Deden de Ramones zich nog voor als broers, de leden van Kill The Young dragen ook echt dezelfde achternaam. De Gorman-broers zetten sinds begin dit jaar menig concertgebouw in lichterlaaie met hun stevige, maar toegankelijke roc”Vooknummers. Waar andere bands al eens durven klagen over het tourleven, genieten deze jonge snaken van al wat hen overkomt.
Was Manchester aan het begin van de jaren tachtig even de hipste plaats op aarde, in muziektermen althans, dan deemsterde dat effect al snel weg. Met Kill The Young echter, heeft de stad weer een groep van frisse, jonge én ambitieuze wolven klaarstaan. De drie broers — het blijft in deze band gezellig in de familie — weten niet alleen hoe ze een concertzaal in lichterlaaie moeten zetten, ook op plaat laten ze de luisteraar niet onberoerd, zij het dat hun titelloze debuut misschien af en toe te gladjes klinkt, wat niet gezegd kan worden over het uitzicht van de dame op de hoes.
enola: Het eerste dat ik me afvroeg toen ik jullie plaat in handen kreeg, was hoe je de vrouw op de cover zo ver gekregen hebt dat ze zo poseert, want geef toe: het is geen flatterende foto.
Dylan Gorman (bas): "De gast die onze video gemaakt heeft, is met dat beeld op de proppen gekomen. Wij wilden sowieso een oudere persoon op de cover, maar hij heeft haar gevonden. Het is een Duitse en géén familie van ons, wat soms al eens gedacht wordt."
Tom Gorman (zang/gitaar): "Sommigen denken dat het onze moeder is, maar dat is absoluut niet zo, laten we dat even duidelijk stellen."
Dylan: "Het hoesontwerp was voor ons ook de eerste kennismaking met de dame in kwestie. Ze is trouwens niet zó heel oud, een jaar of 64, geloof ik. Normaal gezien zou ze binnenkort ook in een van onze video’s moeten opduiken. Ze was overigens, naar wat ik gehoord heb, best enthousiast over de uiteindelijke hoes van onze plaat."
enola: Obligate vraag bij een band die bestaat uit drie broers: komen jullie uit een muzikale familie?
Tom: "Ik denk niet dat we uit een overdreven muzikale familie komen, al draaiden onze ouders zowat altijd goede muziek: dingen als Bob Dylan werden er met de paplepel ingegoten.Als je met Dylan op de achtergrond opgroeit, dan blijft er uiteraard wat hangen. Maar het gaat eigenlijk zelfs verder dan dat: onze achternaam, Gorman, zou afkomstig zijn uit het Ierse leger. Gorman zou de benaming zijn voor de drummer die op zijn trommel slaat en zo de soldaten naar het slagveld voert. Daar zit dus ook een vage muzikale connectie."
Dylan: "Onze ouders hebben ons ook altijd gesteund als band. Ze vonden wat we deden altijd cool, wat soms best raar was. Af en toe wilden we gewoon dat ze het niet leuk zouden vinden, maar niet dus."
Tom: "Al geven ze wel commentaar op de songs. Als iets niet goed klinkt, zullen ze niet nalaten ons dat te zeggen."
enola: Wie van jullie is eigenlijk met de band begonnen?
Tom: "Ik, als bassist. Aanvankelijk was ik trouwens de enige van ons drie in de groep. Tot Dylan op een dag bas is beginnen te spelen. Hij is er dan bijgekomen en ik ben overgeschakeld op gitaar. Olly was toen nog jong, maar we dachten: waarom zouden we hem niet nemen als drummer? Ondanks zijn leeftijd was hij een betere drummer dan diegene die we toen hadden."
enola: Hoe oud was je toen je bij de groep kwam?
Olly: "Ik was amper tien. Het was best raar, je kon me nauwelijks zien zitten achter de drumkit."
enola: Is het een voordeel met broers in een groep te zitten? Je kent elkaars kleine kantjes al wanneer je op tour vertrekt, een heel voordeel tegenover andere bands.
Tom: "We kennen elkaar door en door, dus dat is zeker een voordeel. Maar dat wil niet zeggen dat het af en toe niet tot een schermutseling komt tussen ons."
enola: Vandaar dat litteken op je arm, Olly?
Olly: "Neen, dat is een souvenir van een skateboardongeval. Hoewel Tom me af en toe toch een rake klap verkoopt."
Dylan: "Die vechtpartijen moet je niet al te serieus nemen. Het is gewoon zo’n broersgedoe."
Tom: "Vanaf het ogenblik dat we het podium op kruipen, is alles trouwens sowieso terug goed tussen ons. Muzikaal komen we echt overeen, echt veel ruzies zijn er dan ook niet in de band."
enola: Is het doordat jullie in de jaren negentig opgegroeid zijn dat jullie muziek het moet hebben van de rustig/stil-afwisseling?
Dylan: "De Quiet/Loud-Method is iets waar ik altijd van gehouden heb."
Tom: "Er is daardoor een connectie met Nirvana en Smashing Pumpkins, bands uit de jaren negentig waar wij inderdaad mee opgegroeid zijn. We proberen om hun geluid niet te kopiëren, maar ik vrees dat het niet te vermijden is dat de muziek waarmee je opgroeit sowieso je eigen muziek binnensluipt."
"Het lijkt me fantastisch om, zoals Mudhoney of Sonic Youth, jarenlang te bestaan en keer op keer een sterke plaat af te leveren. Je verwacht dat een groep het vroeg of laat laat afweten, maar die bands laten je niet in de steek. Elke nieuwe plaat is opnieuw hun sterkste plaat. Dat is iets om als voorbeeld te nemen, vind ik."
enola: Ben je bang dat je zelf op een bepaald ogenblik muziek gaat maken die niet meer deugt?
Tom: "Wie weet!" (lacht)
Dylan: "Als we op dat ogenblik zelf doorhebben dat we het kwijt zijn, dan denk ik niet dat we krampachtig zullen blijven doorgaan."
Tom: "Het zal ons wel duidelijk gemaakt worden als we beginnen te sucken."
Olly: "Ja, tenslotte zijn we The Rolling Stones niet."
Dylan: "Maar durft tegen de Stones wel iemand te zeggen dat ze niet goed meer zijn? Dat is een risico dat je als band hebt, dat er vaak niemand is om je met je neus op de realiteit te duwen. Maar ik denk dat in ons geval onze ouders zeker iets zouden zeggen."
enola: Wonen jullie eigenlijk nog in het ouderlijke huis?
Dylan: "Neen, eigenlijk zijn we, technisch gezien, momenteel dakloos. We wonen niet meer thuis, maar door het constante touren is het er nog niet van gekomen om een eigen stek te vinden."
Tom: "Wel, ik huur met een paar andere kerels een huis. Het is er vrij chaotisch, eerlijk gezegd. Ken je de serie The Young Ones? Die komt aardig in de buurt van onze woonst. Al is het wel leuk om constant op tour te zijn. Je hoort groepen vaak klagen over het tourleven, maar ik vind het gewoon leuk. Het enige dat soms tegensteekt zijn de hotels. Sommige zijn net uit karton gemaakt, je durft amper tegen een muur te leunen."
Dylan: "Of de bedden. Net van die gevangenisbedden uit zo’n streng internaat waar je niet goed mag slapen van het reglement. Alleen de tralies voor de ramen mankeren nog." (lacht)
enola: Hoe zit het met de sex, drugs & rock-’n-roll, heren?
Tom: "Pretty good." (algemeen gegrijns)
Dylan:"Eigenlijk zijn we braaf hoor. We roken amper wiet. Als we als iets stoers doen, is het meer in de richting van drinken en seks."
enola: Thuis geen vriendinnen die jaloers moeten zijn?
Tom: "Neen, we zijn alledrie vrijgezel, zet dat maar in je stuk (grijnst). Maar zoals Dylan al zei, zijn we echt een stel brave jongens."
enola: Dus jullie hebben geen ruig rock-’n-roll-verhaal?
Dylan: "Ik heb Olly gisteren betrapt op rukken."
Olly: "Don’t tell that!"
Tom: "Jawel! Vertel het wel!"
Dylan: "In Frankrijk hebben ze blijkbaar gratis porno op tv, de hele tijd, wat dan in onze kamer opstaat als achtergrond. Plots wou ik gaan pissen, in de badkamer die achter een gordijn in onze kamer lag. Achter dat gordijn stond Olly: met zijn ene hand was hij zijn tanden aan het poetsen en met z’n andere hand was hij bezig met lichaamsbeweging."
Olly: "Zever, ik was me gewoon aan het klaarmaken om te gaan slapen."
Tom: "Waarom poets jij in godsnaam je tanden terwijl je aan het rukken bent? Pervert!"
Olly: "Pervert? Dylan is de pervert. Hij komt aangeslopen om me te begluren."
enola: Genoeg smeerlapperij, terug naar de muziek. Jullie spelen zelfs op grote festivals zoals Rock Am Ring?
Dylan: "Die festivals in Duitsland zijn momenteel echt een hoogtepunt. We staan als opener op de mainstage, na ons komen bands als Kaiser Chiefs en Placebo. Het is allemaal nogal hallucinant: spelen voor 65.000 mensen terwijl het een jaar geleden al een hoogtepunt was als we ergens in een kelder een optreden konden versieren. Het gekke is ook dat we in Engeland voor een veel kleiner publiek staan dan op het vasteland."
Tom: "Ons optreden in Aberdeen vond plaats voor tien man. En dan sta je daarna in Parijs voor een uitverkochte zaal." enola: Waar zie je de band binnen vijf jaar? Dylan: "Ik denk, of hoop, dat we nog steeds hetzelfde zullen doen, maar dan met een grotere platenverkoop. Hopelijk wordt het in de UK ook wat."
Tom: "Over een goed jaar zouden we ook een nieuwe plaat klaar mogen hebben. Het zou leuk zijn als die het dan beter doet dan deze, dat we met elke plaat wat groter kunnen worden."
enola: Blij dat het toch niet te snel gaat, zoals bijvoorbeeld bij Arctic Monkeys?
Dylan: "Eigenlijk ben ik inderdaad blij dat het bij ons niet zo’n vaart loopt. Arctic Monkeys hebben in een week tijd een half miljoen platen verkocht. Op zich is dat fantastisch, maar zo snel zou ik toch niet willen dat het met mijn band gaat."
Tom: "Het is hun fout niet."
Dylan: "Neen, zij kunnen er ook niets aan doen, en het is een goede band, maar het kan wel in hun nadeel werken. Het kan een serieuze hinderpaal zijn voor de platen die ze nog willen maken. Iedereen zit nu zo dicht op die groep, dat de druk die hen opgelegd wordt voor hun volgende plaat vast enorm gaat zijn. Stel dat Nirvana in plaats van Bleach Nevermind als eerste plaat had uitgebracht, dan zou er misschien zelfs geen tweede plaat gekomen zijn. Je brandt gewoon op als succes te snel en te plots komt. Nu heeft Nirvana nog de stap van klein succes met Bleach naar een megasucces met Nevermind kunnen zetten. En zelfs die stap was waarschijnlijk te groot om in één keer te nemen."
enola: Proberen jullie je tegen dergelijke situaties in te dekken door al aan de tweede plaat te werken?
Tom: "We zijn nummers aan het schrijven en spelen er meestal ook enkele live."
Dylan: "Ik denk dat het de bedoeling is dat we over een jaar in de studio zitten voor die tweede plaat, dus hebben we nog een mooie poos om die nummers af te werken en er aan te schaven, ze live te testen."
Tom: "Het geluid van de nieuwe songs is ook wat donkerder dan de oude songs. Donker, maar met spatjes hoop er in."
Dylan: "Voila, in de komende vijf jaar nog een plaat of twee, drie misschien, zodat we telkens wat kunnen groeien: grotere verkoop, grotere zalen, just constant progress until we get bored."
