Nu de eelt op onze knieën nog maar net is verdwenen van het lange
danken voor de eerste duyster, kunnen we weer een nieuwe laag
kweken, want een verse lading zacht geweld ligt in de winkelrekken.
Het geslaagde experiment van vorig jaar heeft het licht op groen
gezet voor een nieuwe compilatie van het enige Belgische
radioprogramma dat ons een reflex heeft aangekweekt de cd’s even op
pauze te zetten voor een twee uur durende middernachtmis van de
meest heilige klanken. Of wanneer muziek een drug wordt…
Het economisch plan achter deze compilatiereeks klopt volledig, wat
bijzonder handig is als je een doelpubliek hebt dat nauwelijks
muziek koopt die de top-40 haalt: de ‘duyster classics’ zijn ideaal
om de twijfelende voorbijganger over de lijn te trekken, want de
gemiddelde duysterfan heeft het merendeel ervan al in zijn of haar
bezit. De fan is dan weer gebaat bij de 14 ‘duyster sessies’, iets
wat deze dubbelaar echt bijzonder maakt.
De classics dus. Een groot aantal mensen laten genieten van wat je
(in dit geval Eppo en Ayco) zélf leuk vindt, is de droom van mening
muziekliefhebber. Waarschijnlijk niet “a simple process of
elimination” om het met Aereogramme te zeggen, maar wikken en
wegen. Het valt op dat een aantal verwachte namen niet bij de 14
zitten omdat die simpelweg op de vorige compilatie stonden. Dat kan
niet gezegd worden van Godspeed You! Black Emperor, maar deze
Canadezen vertikten het hun principes even opzij te zetten.
Onverwachte namen zijn The Jim Yoshii Pile-Up, een vijftal rond
Paul Gonzenbach, en The Frames,
maar als je hun nummers hoort, respectievelijk ‘Middle Harbor Road’
en ‘What Happens When the Heart Just Stops’, dan begrijp je waarom
ze hier een plaats verdienen: beide bevatten die warme melancholie
die duysternummers eigen is. The First Big Weekend, waarschijnlijk
het beste nummer van Arab Strap, is de spreekwoordelijke
uitzondering. Er zijn ook nog Belgen, Sire, want Orange Black
verdedigt onze driekleur met verve. Neen, op dit eerste schijfje
staat geen enkel nummer dat ook maar ruikt naar middelmatigheid en
het is moeilijk om de echt goede van de iets minder echt goede te
onderscheiden. In die eerste categorie steken we dan toch graag
Logh, Iron and Wine, múm en Sigur Rós.
De duyster sessies halen de kwaliteit van de classics in vele
gevallen niet, maar die laatste zijn niet voor niets klassiekers,
dus van een eerlijke strijd is hier geen sprake. Geen reden tot
paniek, want het is eveneens een uiterst genietbare verzameling
geworden. In tegenstelling tot de classics is er geen evenwicht
tussen akoestische singer-songwriters en post-rock, om de klassieke
tweedeling van Duyster erg simplistisch voor te stellen, alleen al
omdat het eenvoudiger is om met een gitaar in de hand de
radiostudio te bezoeken, dan een hele bezetting mee te brengen. De
meest bekende bands uit dit lijstje zijn Pinback, The Black Heart Procession, José
González en Cocorosie, waarbij
vooral eerstgenoemde duysterklassieker indruk maakt met hun ‘June’
als stevig antwoord op hun wisselvallige livereputatie. De meest
breekbare stemmen scoren hier alweer en behoren dit keer toe aan
mannen: Jason Molina (Magnolia
Electric Co.) en Tony Dekker (The Great Lake Swimmers) hebben
niet meer dan hun eenvoudige gitaarbegeleiding nodig om een
nokvolle zaal een krop in de keel te bezorgen. De sympathieke heren
van Tomán blijven met ‘Manta’
moeiteloos overeind in dit allegaartje en heel degelijk zijn ook
Gravenhurst, eigenlijk Nick
Talbot solo, en Brokeback, een zijproject van Douglas McCombs van
Tortoise. De vrouwen in dit
gezelschap hebben niet de sterkste nummers van deze duyster sessies
neergezet, maar een eervolle vermelding gaat toch naar Laura Veirs,
die hier zo aandoenlijk fluit dat je er rustig vrolijk van
wordt.
Ayco en Eppo zullen het niet makkelijk hebben om een duyster.III
samen te stellen met nog eens 28 nieuwe namen die kan wedijveren
met deze dubbelaar. Nu de zomerprogrammering van Studio Brussel
Duyster even opzij zal zetten, is deze release ideaal om de
avondwarmte nog even langer vast te houden.
