Er vloeide al aardig wat inkt over het fenomeen New Weird America, ook wel eens avant-folk, acid-folk of weird folk genoemd. Maar niemand lijkt eigenlijk goed te weten wat die termen precies inhouden. Ze dekken immers een indrukwekkende lading aan soms sterk van elkaar verschillende artiesten.
New Weird America omvat dan ook een rijke schare aan artiesten die zich enerzijds diep in de folktraditie onderdompelen maar anderzijds ook beïnvloed zijn door freejazz, avant-garde en psychedelica. Stellen dat Charalambides tot de peetvaders van de hele beweging behoort, zoals het label Kranky beweert, is dan ook een lichte overdrijving. Toch heeft de groep zijn sporen al meer dan verdiend en heeft hij mee een invloed uitgeoefend op de "beweging".
Charalambides bestaat immers al een kleine vijftien jaar (opgericht in 1991) en heeft intussen zoveel releases op zijn naam staan dat het haast onmogelijk is om nog bij te houden de hoeveelste in de rij A Vintage Burden nu net is. Naast de vele cassettes, cd-r-releases en heruitgebrachte platen is dit ruw geschat de achtste officiële release van het Texaanse koppel Carter. Na de re-release van hun debuuttape Our Bed Is Green en de live-improvisatieopname Unknown Spin is dit de tweede studioplaat van Charalambides bij het label Kranky, dat eerder al het indrukwekkende en hoog gewaardeerde Joy Shapes uitbracht.
Traditiegetrouw overschrijdt "There Is No End" de zeven minuten. De gitaren worden voorzichtig beroerd en (Christina) Carters stem weeft zich tussen de klanken door. Haar stem blijft hangen tussen voluit zingen en bezwerend fluisteren."Spring" bouwt op eenzelfde elan verder maar blijft netjes binnen een aanvaardbare tijdspanne. Een zachte gitaarmelodie ondersteunt Carter die deze keer iets hogere tonen aandurft. De groep lijkt de popstructuur ontdekt te hebben, want ook "Dormant Love" klinkt als een rustig kampvuurnummer dat zich zachtjes geruggensteund weet door een lichte slideguitar.
Het mooie "Hope Against Hope" geeft aan de gitaren alle vrijheid vooraleer Carter de haast sacrale "stilte" mag doorbreken door in dialoog te treden met de gitaren. Meer dan een dialoog is dit een duet, waarbij de gitaren ook de stiltes tussen twee zinnen opvullen. Het twaalf minuten durende "Two Birds" toont aan dat het bloed kruipt waar het niet gaan kan: de song bouwt rustig verder naar een hoogtepunt en dwingt het duo steeds verder te gaan in hun gitaarspel en zang. Na zes minuten sluipt een elektrische gitaar de song binnen, die een tweede, dissonantere melodie op de eerste legt tot Carter deze opnieuw het zwijgen oplegt.
Het absolute hoogtepunt is evenwel het haast twintig minuten lange "Black Bed Blues" dat als een nukkige bluessong start, maar na een drietal minuten een eerste slideguitar binnensmokkelt als stoorzender. Steeds meer melodieën worden over elkaar heen gedrapeerd zonder de dwingende start uit het oog te verliezen. Deze song sluit als enige echt aan bij Joy Shapes door voluit voor het bezwerende te kiezen en de stem volledig links te laten liggen.
A Vintage Burden behoort tot de meer toegankelijke platen van Charalambides. Met dit album en het iets experimentelere maar bijzonder knappe Joy Shapes kan de groep zich hopelijk kenbaar maken bij een ruimer publiek. En daar Kranky zich voorgenomen lijkt te hebben de reguliere, dan wel meest relevante albums opnieuw uit te brengen, zou niets Charalambides nog in de weg mogen staan om eindelijk de status van obscure cultgroep te overstijgen en om gesmaakt te worden door een iets ruimere groep van muziekliefhebbers.
