Opgroeiend in Houston, Texas, ontdekte Jolie Holland snel haar
liefde voor muziek. Op haar vierde tokkelde ze al op de piano en op
haar zesde begon ze voor zichzelf liedjes te componeren.
Ongetwijfeld klonken deze eerste probeersels vreselijk, maar
Holland hield vol en kreeg in haar tienerjaren het gitaar- en
vioolspel onder de knie. Ze dweepte met artiesten als Syd Barrett
in plaats van de plaatselijke redneck-country en besloot de
thuisstaat te laten voor wat ze was en met een bende rondtrekkende
performers rond te trekken. Ze belandde uiteindelijk aan de
westkust, waar ze enkele lokale bands begeleidde. In 2002 was ze
klaar voor het echte werk en nam ze haar debuutalbum ‘Catalpa’ op,
waarvoor ze terugkeerde naar de country en folk waarmee ze
opgegroeid was. Wat Holland op dat moment nog niet verwachtte, was
dat deze amateuristische opname een jaar later bijzonder lovende
reacties zou krijgen: critici beschreven haar als een combinatie
van Billie Holiday en Cat Power. De belangstelling nam meteen toe
en niet lang erna kon ze onder meer Tom Waits bij haar fanbase
rekenen. De opvolger ‘Escondida’ maakte plaats een intiemere sfeer
met meer invloeden van jazz en blues. Deze plaat leidde tot de
doorbraak bij een groter publiek en dus lag de lat meteen hoog voor
de derde langspeler.
Voor ‘Springtime Can Kill You’ voegde Holland aan haar
genrebeschrijving pop toe. Dit bericht doet meteen het ergste
verwachten. Mijn armbeharing recht zich meteen wanneer ik terugdenk
aan folkprinsesje Jewels popexperiment ‘0304’, waarmee ze zich tot
een hersenloze Britney-kloon herschiep. Gelukkig laat Jolie het
niet zo ver komen: van enige commercialisering is niets te merken.
De plaat kreeg een sterkere productie mee dan het vorige materiaal,
waardoor de schoonheidsfoutjes van het voorgaande werk voorgoed van
de baan zijn.
Holland wil de luisteraar gedurende twaalf nummers alweer naar de
States van de roaring fifties meevoeren. In deze opzet
slaagt ze wonderwel: als ik de ogen sluit, waan ik me meteen in een
rokerige bluesclub van weleer. Opener ‘Crush in the Ghetto’
introduceert meteen de relaxte sfeer met het mellow gitaarritme
waarop de zoete stem van Holland rustig voortkabbelt. Achter deze
lieflijke klank gaat echter heel wat bitterheid schuil. Met het
prachtige ‘Mehitabell’s Blues’ begint ze het relaas over een
gebroken liefde, het thema dat centraal staat op dit album. De
eerste nummers van de plaat klinken fantastisch: meer dan ooit doet
Jolie’s stem me denken aan die van Rachael Yamagata, wat geen
slecht referentiepunt is.
De eerste problemen duiken op bij ‘You’re Not Satisfied’, waarin de
combinatie van blazers en tamboerijn ervoor zorgt dat traditioneel
opeens synoniem staan voor gedateerd. De magie wordt hier even
onderbroken, waardoor mijn kritische geest aangewakkerd wordt.
Vanaf het zesde nummer gaat de plaat dan ook zeer eentonig klinken.
‘Don’t tTell ‘em’ en ‘Ghostly Girl’ krikken het niveau nog wat op,
maar dreigen ook te vergaan in de sleur van de plaat. ‘Nothing Left
To Do But Dream’ en ‘Mexican Blue’ hebben potentieel, maar moeten
met een speelduur van meer dan zes minuten aan sterkte inboeten.
Daarenboven stootten ook de lyrics me na verloop van tijd tegen de
borst. Ik heb geen probleem met een relaas van een gebarsten
relatie, maar Holland begint op den duur wel heel gefrustreerd te
klinken. Een tekst als ‘No you’re not satisfied with me / Still
you call me your dearie / Oh you had your way but someday you’ll
pay / For the heartaches you brought to me‘ is net iets te veel
van het goede.
Jolie Holland heeft talent, zoveel is zeker. Ze heeft een sterke
stem, kan perfect overweg met piano, gitaar en ukelele en deinst er
als jonge zangeres niet voor terug om de blik op het verleden te
richten. ‘Springtime Can Kill You’ laat echter minder plaats voor
variatie dan de twee voorgangers en begint zo na verloop van tijd
monotoon te klinken. Bovendien kiezen de teksten te vaak voor
goedkope pathetiek, waardoor ze wat stroperig aandoen. Het
potentieel is er zeker, maar aan de uitwerking moet nog wat
geschaafd worden.
