The Black Heart Procession is vooral bekend vanwege zijn droeve en soms zwaar op de hand liggende songs. Maar voor Pall Jenkins en Tobias Nathaniel is dat maar een deel van het verhaal. Net als het leven zit hun muziek iets complexer in elkaar.
enola: Amore Del Tropico was op veel gebieden een stijlbreuk. Jullie hadden opeens ook titels voor jullie albums. Maar met The Spell lijken jullie een stap terug te zetten, was dat een bewuste beslissing?
Tobias Nathaniel:"Je moet ergens stoppen met nummers, ook al gingen we er altijd van uit dat we maar enkele albums zouden maken. Amore Del Tropico is een heel ander album dan de eerste drie, we merkten zelf hoe anders het was en dus besloten we het maar een titel te geven. Met The Spell zijn we bewust teruggekeerd naar de sfeer van de eerste platen. Toen we Amore Del Tropico opnamen, hadden we niet alleen heel wat nieuw (opname)materiaal om mee te werken, maar hadden we voor de eerste keer ook de mogelijkheid om vrienden uit te nodigen om mee te spelen. Nu kennen we dat materiaal en hebben we ons weer meer gericht op de muziek zelf, we wilden een minder druk album maken."
Pall Jenkins:"De eerste drie albums namen we op in Bare Creek, maar voor Amore Del Tropico hadden we onze eigen studio. Een albumtitel draagt ook bij tot het geheel, samen met de songs. Je maakt tenslotte ook geen films die je gewoon "Een", "Twee" of "Drie" noemt. De eerste plaat heet "The Black Heart Procession , One", omdat we dachten dat we maar één album zouden maken. Voor we het wisten hadden we ook "Two" en "Three". Ik zet wel nog altijd ergens het nummer op de cover, zo zie je vijf vingers aan een hand net zoals ik in Amore Del Tropico een vier gesmokkeld heb."
"Het artwork is voor mij dan ook heel belangrijk. Het sluit heel erg aan bij de muziek, ik zou niet zomaar iemand het artwork kunnen laten doen. Ik zou willen dat ik meer tijd had om te tekenen, maar het is moeilijk om naast mijn andere werk er nog tijd voor te vinden. Ik krijg nog weinig kansen om iets te maken, dus voor mij is het het gedroomde excuus om nog eens te tekenen en te schilderen. Ik werk enkele ideeën uit op basis van de muziek die we gemaakt hebben en dan stel ik ze voor aan Toby. Dan werk ik ze verder uit. Ik vind het wel jammer dat ik mijn tekeningen op het formaat van een cd moet afstemmen en niet op vinyl, ik verzamel zelf vinylplaten. Ik hou van het hele proces dat ermee gepaard gaat: de grotere hoes, hoe je één kant beluistert, en dan de plaat omkeren moet."
enola: Hoe sta je als nostalgicus die voor het totaalpakket gaat dan tegenover het online aankopen of downloaden van songs? Het totaalpakket verdwijnt toch in dat proces?
Jenkins:"Ik gebruik zelf ook computers en een iPod dus ik heb er zeker geen problemen mee. Natuurlijk heb je bij illegale downloads het probleem dat artiesten hun geld niet krijgen maar wat ik echt jammer vind, is dat het artwork verdwijnt. Daar lijkt geen oplossing voor te bestaan, je mist het geheel wanneer de songs op je computerscherm staan. Het gevoel van een totaalpakket dat je echt in je handen hebt, is er niet. Maar mensen die het willen, zullen toch de cd of plaat blijven kopen."
Nathaniel:"The Spell is bijvoorbeeld een digipack, zelfs als je het artwork zou downloaden, heb je nog altijd ons product niet in handen. Maar het internet is een belangrijke factor geworden, het is een heel andere wereld waarin informatie op zoveel verschillende manieren bij mensen kan komen. Dat moet je gewoon aanvaarden en je kan dan een manier zoeken waarop het voor jou werkt. Als je je niet aanpast, blijf je achter."
enola: Amore Del Tropico is opgebouwd als een verhaal. Was dat bewust?
Jenkins: "Voor mij dragen al onze albums een verhaal in zich. Maar Amore Del Tropico was echt een conceptplaat, al hadden we dat zelf niet zo bedoeld toen we aan het album begonnen. Het viel me opeens op dat elke song als een hoofdstuk van een verhaal gezien kon worden. Ik heb dat idee verder uitgewerkt tot een verhaal en daar hebben we dan een film van gemaakt (Tropic Of Love – jbo). We bleven er maar aan werken en opeens hadden we vijftig vrienden die meewerkten. De film heeft in enkele zalen gespeeld, maar het is in de eerste plaats gewoon een dvd-film natuurlijk. We hebben er goede kritieken op gekregen, maar het blijft natuurlijk vooral iets voor de fans, ook al omdat de film zo lang duurt. Mocht ik een director’s cut doen, dan zou ik hem net korter maken, terwijl die normaal net langer duren (lacht). Nu, het skelet voor de film was de plaat en daar hebben we ons op gebaseerd."
"Ik heb enorm veel respect gekregen voor regisseurs en ooit zou ik graag nog een film maken, maar met The Spell willen we het nu weer eenvoudig houden. Het audiogedeelte staat centraal, de video’s zijn minder belangrijk. Het gaat om het samen spelen met mensen en gewoon een leuke tijd hebben."
enola: Zijn je teksten dan een reflectie van je persoonlijke leven of is het toch een verhaal dat je vertelt?
Jenkins:"Het zijn reflecties over de realiteit, maar ik laat ze graag open voor interpretatie. Lezers moeten er zelf hun verhaal in kunnen vinden, het moet hen aanspreken. Ik hou wel van dubbele betekenissen en het spelen met woorden."
enola: Je hebt vroeger opgemerkt dat mensen te weinig de humor in je muziek en teksten zagen en louter op het doom en gloom aspect focusten.
Jenkins:"Welja, het "flashing" hart, hoe elke titel op het eerste album het woord hart in de titel heeft … "We’re pushing this envelope a little bit", dat weten we. Het is zoals in een film, de ene scène doet je lachen, de andere huilen …, of het leven zelf. Het hangt samen met waar je zelf van houdt: sommige mensen houden van duistere films, net als wij. We houden nu eenmaal van donkere muziek en artwork. Maar sommige dagen zijn beter dan andere en dat zal evenzeer een invloed hebben op je songs. Dat hoor je ook in onze songs, ze behandelen verschillende facetten, zelfs al hebben onze thema’s wel een donkere kant."
Nathaniel:"Het is niet zo dat we samen zitten en overleggen hoe we onze muziek zo donker mogelijk kunnen maken. Het maakt wel deel uit van de realiteit en het menszijn en we slagen er nu eenmaal in om dat goed te verwoorden. Ik denk dat we ook gewoon heel slecht zouden zijn in het maken van vrolijke muziek. We zijn ook subtieler geworden. Op onze eerste albums was het sarcasme en het parodiërende veel opzichtiger. Het is er nog steeds, we zijn nog steeds geen groep die puur op treurnis mikt maar we zijn als groep ook geëvolueerd en veranderd."
enola: De groepsnaam roept anders wel het treurige aspect op.
Jenkins:"Onze originele groepsnaam was Bermuda And The Black Hand."
Nathaniel:"We hadden al enkele songs maar nog geen groepsnaam en ik heb altijd al gehouden van het woord "procession" omdat het zowel staat voor begrafenisprocessie maar ook voor mensen die samen zijn. Pall stelde toen de woorden "Black heart" voor."
Jenkins:"Ik zocht iets dat donker was maar ook naar het hart verwees. En toen viel het woord "The Black Heart Procession", en opeens wisten we wat onze groepsnaam was."
enola: Speelt geloof dan een rol in jullie muziek?
Jenkins:"Ik ben geen religieuze mens in de strikte zin van het woord. Maar op een spiritueel niveau voel ik me wel religieus. De georganiseerde godsdiensten hebben geen antwoord voor me, ze zijn te veel gericht op politiek, geld en macht. Als er een god is, zal hij dat wel begrijpen en me beoordelen op mijn daden. Ik heb nog geen god gezien dus ik weet niet of er iets is. Misschien zien andere mensen god wel, maar voor mij leven en sterven we gewoon."
Nathaniel:"Soms zie je wel verbanden tussen zaken die gebeuren en wil je daar meer in zien. Ze noemen het ook geloof voor een reden. Maar geloof en religies zijn door de eeuwen heen ook zo veranderd in de maatschappij. Het is moeilijk om er een uit te pikken en te zeggen dat die de juiste is, net omdat ze allemaal zo veranderd zijn."
enola: De groep werd opgericht terwijl je ook nog in Three Mile Pilot speelde. De ironie wil dat de twee groepen die er uit voortvloeiden —The Black Heart Procession en Pinback — meer bekendheid verwierven. Maar zien jullie Three Mile Pilot nog samenkomen?
Jenkins:"We zijn momenteel aan een nieuw album aan het werken als Three Mile Pilot. We hebben al ons materiaal terug verzameld in één studio en we zijn altijd contact blijven houden met elkaar … en van het een kwam het ander. We zijn officieel ook nooit gestopt. Misschien is het wel gewoon tijdsverspilling."
enola: Het gekke is dat Pinback en jullie mijlenver uit elkaar liggen op muzikaal vlak maar dat Three Mile Pilot toch de twee wist te combineren en echt klinkt als een samensmelting van beide groepen.
Jenkins:"De donkere elementen komen inderdaad van ons terwijl Pinback de poppier elementen eruit plukte. Binnen The Black Heart Procession schrijven Toby en ik de muziek terwijl in Three Mile Pilot Zach en ik de schrijvers zijn, dus het wordt een uitdaging. We hebben tenslotte allebei onze eigen groep kunnen uitbouwen en daar voelen we ons het meeste thuis in. We doen het rustig aan omdat we weer de gulden middenweg moeten vinden."
Black Heart Procession speelt op 26 mei in de Botanique en op 27 mei in de 4AD in Diksmuide.
