Jonatha Brooke: Back In The Circus
Er zijn van die momenten waarop ik vloekend, m’n armen in de lucht
gooiend, roep “Hoe is dat nu toch mogelijk?”… Wanneer een artiest
bijvoorbeeld dankzij die weliswaar zuurverdiende aandacht de sprong
van relatief onbekend naar gemeengoed maakt, en ik, egoïstisch als
ik ben, ‘mijn’ artiest kwijt ben. Of wanneer recensies en airplay
hardnekkig blijven ontkennen dat deze of gene artiest geen zak meer
doet, tot uiteindelijk plots, als bij donderslag, de verzamelde
pers de artiest in kwestie de hemel inprijst en dan op de koop toe
doet alsof het eigenlijk nu pas kon…
In het voorjaar van 2004 kocht ik ‘Back In The Circus’ van Jonatha
Brooke in een Gentse muziekzaak. Het was (en is) Brooke’s vijfde
solo-cd. Nu, twee jaar later, zie je te pas en te onpas recensies
verschijnen waarin beweerd wordt dat deze cd eindelijk hier ook
verkrijgbaar is… (m’n armen in de lucht gooiend: ‘Hoe is dat nu
mogelijk?’). Bij deze voel ik me graag geroepen om de dame en haar
cd alsnog onder de aandacht te brengen.
Veel woorden wil ik aan het verleden niet vuil maken. De
Amerikaanse beleefde zoals zovelen de lotgevallen van de
hardwerkende en tegenslagen incasserende muzikant tot ze in 2001
met Steady Pull een in de lage landen niet totaal genegeerde cd
afleverde. Deze verscheen hier zelfs met extra tracks in het Frans,
wat bij wijlen wel zeer grappig was. Daarvoor had ze reeds drie
studio-cd’s en één liveplaat de markt opgezwierd. En twee jaar
terug verscheen dus ‘Back In The Circus’, nu eindelijk ook hier
verkrijgbaar.
Opener en titelnummer drijft op een zalige accordeon die door de
computer is gehaald (Brooke maakt er geen geheim van dat ProTools
haar ‘nieuwe’ speelgoed is), en een tekst die zeer letterlijk te
interpreteren valt, maar daardoor misschien alle ruimte laat voor
interpretatie. ‘Better After All’ is Brooke ten voeten uit:
perfecte melodie, perfecte instrumentatie, perfecte stem, maar voor
de betere luisteraar een bitcherige, naar een ex snerende tekst.
‘Sleeping With The Light On’ is een avondliedje dat zo zacht en
schriel gezongen is dat het neurotisch wordt. Dienen we de, op ’t
eerste gehoor, brave piano en stem te volgen of moeten we eerder de
wacko speelgoedpiano en dito percussie als leidraad nemen? Het
maakt het er alleen maar boeiender op.
‘Everything I Wanted’ klinkt als een noodkreet van iemand die zo
beheerst in elkaar zit, waardoor die luide roep om aandacht net
weer géén steek houdt. Iets wat van deze cd in zijn geheel niet kan
gezegd worden. Absoluut hoogtepunt is het met Eric Bazilian (The
Hooters en Joan Osborne, remember?) geschreven ‘Less Than Love Is
Nothing’. Intro, strofe, strofe, refrein, brug, strofe, strofe,
refrein, brug, brug extended, refrein, refrein on the run, outro.
De stem gaat halverwege zo uit de bocht dat ze snikkend moet
terugkeren. En dat alles op een drum’n’bass beat.
Voor het eerst op een solo-cd waagt ze zich aan een cover. En niet
onverdienstelijk. Of de wereld nood had aan nieuwe versies van
‘Fire And Rain’ (James Taylor), ‘God Only Knows’ (The Beach Boys)
en ‘Eye In The Sky’ (Alan Parsons), daar kan nog uren over gepraat
worden, maar ’t blijft een plezier om Brooke deze nummers naar haar
hand, stem en stijl te horen zetten. Dit is dan ook geen
gemakkelijke artieste, in die zin dat het geen achtergrondmuziek
is. Het is muziek waarvoor, en zo heb ik het eigenlijk wel graag,
moet gaan zitten en luisteren. Niets doen behalve luisteren en
ontdekken. In dat opzicht is het luistermuziek, in alle andere is
het circusmuziek: opwindend, bij momenten adembenemend, grappig en
spannend, alles vakkundig geleid door een ringmeesteres die de
teugels strak in handen houdt.
