Het kruim van de Belgische metal-en-ander-zwaar-geweld scene vindt zijn weg de laatste tijd steeds beter naar de oppervlakte, en daar kunnen we alleen maar gelukkig om zijn. Amenra’s Mass III is de eerste sublimiteit van eigen bodem van 2006 en al direct een serieeeeeuze veeg van jewelste.
Het is ons iets met dat recensentenland: tegenwoordig de plek bij uitstek waar een acuut gebrek aan inspiratie en/of een eigen mening met een copy-paste of twee opgelost wordt. Met de release van Mass III voelen we aan ons theewater dat de verwijzingen naar de donkere loopgraafdagen van de Eerste Wereldoorlog verdacht vlotjes uit de toetsenborden van de recenserende meute zullen vloeien. Uiteraard omdat er in de West-Vlaamse Heimat van Amenra nog geregeld een artefact uit die dagen van ongelukkig fluitende kogels, bomscherven, modder en een druilerige dood opgedolven wordt, maar vermoedelijk vooral omdat de persbio van Amenra — terecht — gretig op dit historische gegeven inpikt om de sfeer van het eerste volledige studioalbum van de band te schetsen.
Door het samenklutsen van sludge met minder voor de hand liggende songstructuren tot een intens etherisch, apocalyptisch geheel, roept Mass III dergelijke slagveldbeelden dan uiteindelijk ook wel op. En al evenzeer verdient Amenra gerechtvaardigde muzikale referenties naar het legendarische Neurosis en bands als Isis en Pelican. Met Mass III poot Amenra zich stevig in de buurt van die groepen, niet alleen wat de sound betreft, maar ook op de kwaliteitsmeter. Met de zes tracks die hier op bijna stalinistische wijze de strijd in geslingerd worden, doet Amenra meer dan bevestigen en plaats het zich vlotjes in de voorste gelederen van de post-metal.
Niet alleen de intrinsieke kwaliteiten van Amenra zelve, maar ook de logge maar sferische productie van gitarist Vince Tetaert (die vorig jaar ook The Pretence Of Normality van The Setup de juiste donder en bliksem bezorgde) en de mix van Zlaya Hadzic (ooit ook in dienst van ondermeer Motorpsycho en Sonic Youth) doen een flinke duit in het zwartgeblakerde zakje van een album dat uitmunt in loodzware repetitieve melodieën en overheersende texturen van donkerbruine humeurigheid. Mass III is de perfecte reminder voor al wie vergeet dat schoonheid niet zelden geworteld is in melancholie, dood en miserie.
Opener "The Pain.It Is Shapeless." laat gedurende zijn tien minuten al snel voelen dat Mass III geen licht verteerbare plaat is: herhaaldelijk aanzwellende gitaarlijnen van het duo Tetaert – Van De Kerckhove, strak in de maat gehouden door de downtempo ritmes van Bjorn Lebon en Kristof Mondy. Colin Van Eeckhout krijst — op z’n Mastodons — nog een verse melodie over het geheel heen. "Némelèndèlle" zet op dezelfde manier door en flikkert er halverwege nog een meer dan aardige break tussenin.
Voor de nodige variatie zorgen "Am Kreuz" en het sluitstuk "Ritual". Die eerste door in de tweede helft van het nummer de knappe, verfrissende vocals van Lynn Pieters rond die van Van Eeckhout te weven. De afsluiter door verstillend gitaargepingel en echte zang (braafjes: "I’m cutting off my fingers, one by one, for you") tot een ware wervelstorm van frustratie op te bouwen. Een mens moet af en toe zijn ribbenkast openscheuren om te laten zien dat het hart nog klopt.
Mass III is geen hapklare brok, is geen metal volgens het metalboekje, is geen experimentele hyperkinetische boel, is geen verfijnd muzikantenplaatje, en is wellicht nog een heel aantal dingen niet. Wat het officiële debuut van Amenra wél is, is een muzikale expressie van een zwart-gat-ervaring: donkerder dan donker, onweerstaanbaar zwaar, meezuigend tot in de absolute pit, gewelddadig schoon, en behoorlijk mysterieus. Aan u de keus natuurlijk, maar wij houden daar wel van.
