Overstijgt de werkelijkheid de fictie of is het nu net omgekeerd?
In het geval van Mi and L’Au geldt de eerste mogelijkheid, want hun
verhaal lijkt op een sprookje dat door Hans Christian Andersen in
een romantische bui geschreven zou kunnen zijn. Zij, de Finse Mira
Romantschuk, kluste bij als fotomodel in Parijs om te overleven en
daar ontmoette ze Laurent Leclère, die werkte in de muziekindustrie
door soundtracks te componeren voor films. Amor schoot met scherp
die dag, want vrijwel onmiddellijk knetterde een hoog oplaaiend
vuur van hartstocht en passie tussen de twee romantische zielen.
Ironisch genoeg bleek de stad der liefde niet de juiste setting om
hun intense liefde te vieren en samen trokken ze naar Finland, waar
ze hun intrek namen in een blokhut om zich te wagen aan hun
gemeenschappelijke raison d’être: het in elkaar knutselen van
dromerige en wonderlijke miniatuurtjes. Hun debuut telt dertien pas
opgeschoten dennenboompjes van songs die met de grootste zorg en
toewijding geplant zijn. In hun eenzame, afgelegen woonst leefden
ze erg sober, enkel aangewezen op essentialia en hun eenvoudige
kluizenaarsbestaan mondt uit in verstilde, naakte en pure
schoonheid.
De muziek van Mi and L’Au heeft duidelijk erg de invloed ondergaan
van de plaats waar ze opgenomen is. Hun nummers doen denken aan in
een ijsklomp ingevroren vuurvliegjes van wie het lichtje nog
aarzelend trilt: de composities voelen aan als een eiland van
intimiteit en warmte in een jachtige, kille wereld. Met deze plaat
heeft een winters Fins landschap dat door de ondergaande zon in
zachtrood licht baadt, zijn bijpassende soundtrack gevonden.
Als het alternatieve zusje van Arwen uit ‘Lord of the Rings’ en een
tengere Aragorn schuifelen Mi and L’Au door hun persoonlijk bos van
weemoed en gebroken dromen. Het is een veeleisende tocht die ze in
alle breekbaarheid aanvangen: de songs laten hun frêle stemmen
primeren, slechts aangekleed door modieus gescheurde, aan ‘Lost’
refererende vodden van kleren in de vorm van speelgoedpiano, viool,
spaarzame elektronica en schitterend akoestisch gitaarwerk waar
Nick Drake trots zou op zijn.
In opener ‘They Marry’ vertaalt hun reis zich in spook folk
à la Antony & The Johnsons.
Vreemde geluiden zweven als geesten rond het bijna uitdovende vuur
van Mi’s stem. Ze zingt op zo’n tedere en innige wijze dat het
lijkt alsof ze elk moment in elkaar kan zakken en de donkerte haar
zal inpalmen. In ‘Older’ helpt een desolate viool haar weer op de
been en voelen we de warmte van hun log cabin, terwijl
regendruppels zachtjes tegen het raam tikken.
In ‘Philosopher’ neemt L’Au Mi vocaal bij de hand en praat haar
moed in voor wat komen zal: ‘The feet are the salvation for the
brain / that’s why philosophers always keep on walking‘. ‘I’ve
been watching you’ neemt L’Au vervolgens alleen voor zijn rekening,
met een prachtige melancholische ode aan Mi als resultaat. Zacht
gitaargepluk dat refereert aan James Yorkston & The Athletes
vergezelt L’Au terwijl hij zijn geliefde bezingt. Zijn intermezzo
werkt, want in ‘Bums’ straalt een warme gloed door de ijzige kou:
Mi and L’Au klinken alsof Colleen en Hanne Hukkelberg op een party van het
Leaf-label iets te diep in het glas hebben gekeken en daarna met
elkaar in bed zijn beland.
De minimale twijgjes van songs worden voorzien van bijpassende
schaarse poëtische exploten – de eenvoud primeert duidelijk bij het
Frans-Finse duo. ‘New Born Child’ is hiervan misschien het beste
voorbeeld: ‘I’m a new born child/ I open my eyes / For you / To
see me come‘, fluistert L’Au met haperende stem terwijl enkele
gitaarnoten oplossen in de lucht. In afsluiter ‘Study’ mag Mi haar
fluisterstem nog één keer laten blinken, terwijl de bubbelende
elektronica op de achtergrond klinkt alsof L’Au een warm bad voor
haar laat vollopen. We gunnen het haar van harte.
‘Mi and ‘L’Au’ is een plaatje voor de dromers onder ons die bij het
haardvuur wel eens willen mijmeren en wegvluchten naar een
sprookjesachtige werkelijkheid. De wereld van Romantschuk en
Leclère is voor hen een prachtig en lieflijk surrogaat dat door
zijn bevreemdende klanken toch een weird en grillig randje in zich
draagt. Op 12 april spelen Mi and L’Au in het voorprogramma van
Isobel Campbell in de AB. Ons
kaartje voor deze sprookjesavond is al gereserveerd. Nu het uwe
nog!!!
