Superfuzz Bigmuff heet een vroege ep van Mudhoney, u weet wel, dat zootje bierdrinkende, schreeuwerige grunge-grondleggers. De titel van die plaat was ontleend aan twee effectpedalen: de big muff distortion-pedaal en de super fuzz. Beide samen geven een ranzig vuil geluid dat we sindsdien nergens meer gehoord hebben. Tot "Gotta Pay", opener van Riff Power Revolution, zijn intrede in onze cd-speler maakte.
De hoes is lelijk, de groepsnaam onnozel en de titel van de plaat ronduit debiel, maar man, wat een dijk van een plaat. Supenik (spreek uit soup-nick) is zo’n groep die baadt in de rock-’n-roll. Dit is het soort groep die elke andere band onder tafel speelt en vervolgens naar huis drinkt. Of in omgekeerde volgorde, want het zou ons niet verbazen als dit trio beide opgaven hoe dan ook grijnzend tot een goed einde brengt.
Het album heeft vanaf het begin de juiste vibe te pakken: een veelbelovende riff weerklinkt en na enkele ogenblikken vallen bas en drum in, uiteraard op hetzelfde moment waarop zanger-gitarist Joel Gray zijn super fuzz en big muff met een nijdige trap induwt. "Gotta Pay" is een droom van een openingsnummer: een meeslepend ritme met een korte maar strakke gitaarsolo en een knappe break maakt van het nummer een magneet die de honger naar meer op dit album aanscherpt.
Supenik doet op Riff Power Revolution iets waar veel bands slechts van kunnen dromen: smerige, meeslepende rock-’n-roll spelen zonder je als luisteraar het gevoel te geven dat je dit alles al duizend keer eerder hebt gehoord. Het is de heren menens en dat merk je ook: de baslijn in "The Dirtsurfer" heeft een pletwalseffect en dan hebben we het nog niet over de trashpunk zoals die in nummers als "TV Head (Brain Dead)" de kop opsteekt.
Of de leden van Supenik ooit On Stage van SexMachines gehoord hebben, het zou ons eerlijk gezegd verbazen, maar buiten Mudhoney en uiteraard founding fathers als The Stooges en Ramones, zouden we durven zweren dat SexMachines-parels als "Vomit" en "Who Cares" een invloed geweest zijn op Supenik-creaties als "Unconventional Use Of A Sofa" en "Boogie". Als er van invloed geen sprake is, dan toch wel van muzikaal bloedbroederschap, wat ons trouwens doet afvragen hoe het met SexMachines zou zijn.
Riff Power Revolution is niet het soort plaat om op te leggen als je, om maar iets te noemen, eens rustig een wereldprobleem naar keuze wilt oplossen. Dit album leg je op als je in de wagen onderweg bent naar het concert van je leven, als je een soundtrack wilt bij je losbandige jeugd of als je het bezoek van je oude moeder wil inkorten. Als je, zoals wij, bij het begin van elk nummer One two three four wil brullen, dan weet je dat Supenik een plaat gemaakt heeft waartegen weerstand nutteloos is. Wij onderwerpen ons met de glimlach. Of juister: met een vuile grijns.
