Hoewel ze reeds een hele tijd bezig zijn en naarstig aan een stevige discografie werken, is Calla tot nu toe zowat onopgemerkt gebleven. Een mens vraagt zich uiteraard af waarom, want de band heeft zowel het talent als de songs om een diepe indruk na te laten op de luisteraar. Hopelijk bereiken ze die luisteraar eindelijk met het heerlijk verstilde Collisions.
De geschiedenis van Calla is geen opeenvolging van triomftochten. De wortels van de band situeren zich in Texas, waar midden de jaren negentig Aurelio Valle en Wayne B. Magrudar The Factory Press oprichten. Na een herlokalisering naar New York (hoe zou je zelf zijn) neemt de band The Smoky Ends Of A Burnt Out Day op, een plaat die uiteindelijk pas in de rekken ploft nadat The Factory Press heeft opgehouden te bestaan. Maar niet getreurd, Magrudar en Valle zijn alweer op zoek naar nieuwe muzikale ankerpunten. Magrudar had ooit nog met een andere Texaan, Sean Donovan, samengewerkt aan iets dat The Fallen Vlods heet. Deze Donovan verschijnt in New York terug ten tonele en Calla is geboren.
Het eerste plaatwerk van de band verschijnt uiteindelijk op het Brusselse Sub Rosa, blijkbaar de enige platenfirma die geïnteresseerd was in de band. Het ongetitelde debuutalbum brengt echter langzaamaan de bal aan het rollen en nu, na nog twee albums, ligt Collision voor ons en is Calla een, wat men noemt, grote belofte. Hun nieuwe plaat doet alvast het beste vermoeden.
De intro van single en plaatopener "It Downed On Me" greep ons vanaf de eerste luisterbeurt bij de strot. Hoe die dertig seconden ons wisten te beroeren, dat hadden we niet vaak meegemaakt. Met de volumeknop naar rechts en de vinger op de back-toets beluisterden we het stuk keer op keer. Zoals de ijle gitaar zich op gang trekt en dan samen met de drums in een pulserend ritme terecht komt, heerlijk is het. En heerlijk blijft het, want af en aan komt dezelfde kille gitaarrif de rest van het nummer ons prikkelen.
Het openingsnummer staat garant voor de kwaliteit die op de rest van Collisions te vinden is. Zo is er het ingetogen "Pulvarized" dat ons stil doet worden, of "Play Dead", een nummer opgebouwd rond een verrassend simpele gitaarrif die zorgt voor een prachtig contrast met de nonchalante zang die het nummer zo’n heerlijke laid back atmosfeer verleent, een sfeer die als een sluimer over de hele plaat hangt, zij het wel dat hij je je soms even onbehaaglijk als gerustgesteld doet voelen. Luister bijvoorbeeld naar "Stumble" en voel hoe je op het puntje van je stoel gaat zitten om maar niets te missen van het nummer.
Calla wordt wel eens de luidste rustige rockgroep genoemd. Deze omschrijving gaat prima op voor wat het trio op Collisions neerzet. Hoewel de muziek doorgaans best rustig is, is ze bij momenten oorverdovend. Deze botsing tussen luid en stil geeft een mooi en sfeervol resultaat en zorgt ervoor dat Collisions de juiste plaat op het juiste moment is. De onderkoelde en ingehouden rifs zijn de prima soundtrack bij een winterse wereld die wacht op het opnieuw opbloeien van leven en het wegtrekken van de heersende kilte.
