Af en toe gooit het geluk ons eens een mooie kaart toe en krijgen we te horen hoe een groep geniale muzikanten het er samen van af zou brengen. Battles verenigt John Stanier (ex-Helmet / Tomahawk), Ian Williams (Don Caballero), Dave Konopka en Tyondai Braxton. Met Battles tasten ze de grenzen van de instrumentale muziek af, waarbij een ingehouden woede zich onwillig kisten laat.
EP C / B EP verzamelt op twee schijfjes de eerste drie e.p.’s (Tras, Fantasy, EP C en B) die eerder al verschenen waren in Amerika. "Tras" laat dreunende drumslagen in lijn lopen met ingehouden gitaaraanslagen terwijl bliepende elektroklanken mee het bezwerende karakter van de song bepalen, tot deze zachtjes uitsterft in een steeds stillere hartslag. "Fantasy" trekt echter een heel andere kaart door een funky baslijn in te laten springen terwijl elektronisch gestuurde percussielagen over elkaar heen gedrapeerd worden: Aphex Twin op valium.
"B + T" volgt het pad van "Tras": strakke drums begeleiden elektronica terwijl afgemeten gitaarpartijen langs zweven. Een bezwerende mantra houdt ons een zestal minuten in de ban. "Uw" slaat de pure electroweg in door versmoorde geluidjes te laten clashen met uitbarstingen van radionoise. Op "HI/LO" krijgen de drumpatronen weer een glansrol terwijl ze met een militaristische precisie de ijle klanken begeleiden die deze maal de melodie bepalen. De gitaren tonen zich nogmaals van hun beste kant door zich geheel naar de song te schikken maar sluiks enkele extra melodieën doorheen het geheel te weven.
"IPT-2" haalt niet eens de twee minuten maar balt alle pracht van Battles in deze korte tijdspanne: opzwepende drums en astmatische klanken worden vermengd met verneukt gitaargepluk en nog voor de climax bereikt is al even abrupt afgebroken. Gelukkig pikt "Tras 2" de draad terug op door opnieuw allerlei geluiden dooreen te weven. Een goed gekozen ritme stippelt de lijn uit maar het is steeds de gitaar die de marsrichting bepaalt, alles en iedereen het zwijgen oplegt maar de drums uiteindelijk toch vrij spel geeft. EP C vormt samen met "Fantasy" dan ook het eerste hoogtepunt van de band.
Schijf twee serveert ons naast het eerder vermelde "Fantasy" ook de e.p. B. Met "SZ2" lijkt gas teruggenomen te worden. Battles schuiven de melodie stilletjes naar voor waarna de loeiharde drumslagen de song voor geopend verklaren. Nukkige elektronica gaat het gevecht aan met weerbarstige gitaren terwijl de drums koppig hun eigen ritme volgen. Halverwege wordt het roer radicaal omgegooid door funky ritmes in een dwangbuis. De trend is opnieuw gezet.
"Tras 3" neemt na al dat geweld een rustpauze door enkele melodielijnen met elkaar te verbinden.Daarna geeft "IPT2" opnieuw een ruk aan het stuur door de drums en gitaren een korte maar stevige set te geven. "Dance" laat de drums op hol slaan maar mixt ze maar al te vaak weg waardoor alleen een pompende feel aanwezig blijft. De gitaren komen intussen nauwelijks aan bod, tenzij ze over het asfalt scheurend hun grillige tonen naar voren mogen brengen. Het zijn de irriterende klanken die hier de hoofdmoot vormen en ons met een wee gevoel achterlaten. Ook "BTTLS" durft vragen op te roepen. Twaalf minuten lang worden we onderworpen aan verwarde ambientklanken die met zichzelf geen blijf weten.
Wanneer Battles de kaart van de elektronica voluit trekken, zoals op "Tras", "BTTLS" en "Dance", durven ze zichzelf te verliezen in intellectuele spielerei. De groep is dan ook op zijn best wanneer de verschillende instrumenten met elkaar in de clinch gaan, terwijl een kurkdroge sound elke vergissing genadeloos registreert. EP C / B EP is dan ook geworden wat we van een team supersterren mochten verwachten: ingetogen woede, genadeloos hard en geniaal.
