Vergeet het maar Tom Barman, de dagen dat Antwerpen het rockmekka van Vlaanderen was, liggen al lang achter ons. Gent, zegt u? Leuk, maar een beetje achterhaald. Neen, wie écht hippe muzikanten wil vinden, moet tegenwoordig richting West-Vlaanderen om er tussen Kortrijk en Roeselare het stadje Izegem te vinden.
Uit de vruchtbare humus, samengesteld uit een gezonde handelsgeest en doorgedreven smalltownmentaliteit, zijn de laatste jaren onder meer Flip Kowlier, copain Buzza van ’t Hof van Commerce en Zander voortgesproten. En nu is er ook Steven Bossuyt, zanger/gitarist van Cream & Spices. De voortekenen van de Grote Belofte schuilen al een aantal jaren in Bossuyt en zijn twee Zonnebeekse collega’s. Het voorspelbare Vlaamse traject van festivalletjes en rockconcours werd met succes afgelegd. Daarvan getuigt onder meer een halve finaleplaats bij Humo’s Rockrally in 2002. Cream & Spices heeft echter niet toegegeven aan de verlokkingen van de snelle roem. Zoals het verstandige jongens betaamt, hebben ze hun tijd genomen om tot het optimale rijpingspunt te komen alvorens naar buiten te treden met dit titelloze debuutalbum. Het resultaat mag er wezen: een goed geoliede machine die zelden of nooit van het veilige pad van de powerpop afdwaalt, maar daarbinnen vaak erg sterk uit de hoek komt.
Het moeten overigens energieke baasjes zijn bij Cream & Spices. Ondanks een breed scala aan nevenactiviteiten — zo is bassist/zanger Tom Coghe ook te horen bij voormalig Rockrally-winnaar Goose en zal u jongere broertje Steven Bossuyt ongetwijfeld herkennen als Pieter uit Spring — storten de West-Vlamingen zich met een overdosis jeugdig enthousiasme op Cream & Spices. Een enthousiasme dat volledig doorsijpelt in deze plaat en behoorlijk aanstekelijk werkt. De jonge wolven staan na de lange aanloopperiode duidelijk te popelen om de wereld van hun kunnen te overtuigen en voeren daarvoor talloze gitaaruitbarstingen, uitgekiende harmonieën en perfect georkestreerde melodieën aan. De bio bij de plaat geeft Supergrass en Foo Fighters als referentiepunten mee en voor één keer kunnen we ons perfect bij de mannen van de platenfirma aansluiten. Al willen we daar meteen ook The Smiths aan toevoegen, wat de melodieën betreft.
Op zijn stevigste momenten klinkt Cream & Spices strakker dan de reet van Kylie Minogue in een latexpakje. Dat er dan al eens wat nuance ontbreekt, nemen we er graag bij. Zo storten de jongens zich in "Moving Slowly" geheel Dave Grohl-gewijs als bezetenen in het strijdgewoel om ons drie minuten later nasidderend achter te laten. Cream & Spices klinkt echter nog een stuk beter wanneer de muziek van subtielere accenten wordt voorzien. Accenten zoals de perfect afgestemde samenzang in "Round South" of de typerende britpopintro van "Take Me Home". Typerend, want Cream & Spices klinkt bij momenten opvallend Brits. Slechts heel af en toe lijkt het een beetje de verkeerde kant op te gaan. Zo neigt "We Will Drop" net iets teveel naar het pathetische. Maar met het erop volgende "Slow Surface" wordt die dwaling meteen weer rechtgezet.
Geslaagd met onderscheiding dus. De Grote Belofte heeft zichzelf moeiteloos ingelost en daarmee meteen het startschot gegeven voor nog hogere verwachtingen in de toekomst. Als deze jongens verder de voeten stevig op de grond houden, is er weinig dat hen nog scheidt van een loopbaan tussen de groten van de Vlaamse rockwereld. Zo zie je maar, de echt grote sterren hebben een basis in Izegem. Om van ondergetekende nog te zwijgen.
