De ondergaande zon die in een caleidoscopisch samenspel van licht
en kleur de zee transformeert in een helrood, vurig schouwspel.
Amber waves of grain die door een stuurse wind veranderen in
levende organismes. Wolken die Gus van Sant-gewijs versneld aan de
hemel voorbij trekken. Het lijken taferelen uit een reisgids die
haar bestemmingen op een poëtischer manier wil aanprijzen. Niets is
echter minder waar, het zijn namelijk slechts enkele van de beelden
die op ons netvlies werden getoverd tijdens het beluisteren van de
nieuwe Boards of Canada, het geheimzinnige Schotse
elektronicaduo.
Waarom zijn ‘mysterieus’, ‘raar’ en zelfs ‘freaky’ epitheta die
vaak aan Marcus Eoin en Michael Sandison worden toegeschreven? Wel,
de twee Schotten hebben het eigenlijk een beetje aan zichzelf te
danken. De sporadische interviews die ze toestaan, verlopen enkel
per e-mail, ze maken geen videoclips en optredens zijn al bijna
helemaal uit den boze. Voeg daarbij het experimentele, bevreemdende
en soms zelfs spooky karakter van hun muziek en je krijgt een
cocktail van mythische verhalen over twee paranoïde en
wereldvreemde eenzaten die in de Schotse Highlands op een zoldertje
aan hun nummers zitten te knutselen.
Hoewel ‘The Campfire Headphase’ toegankelijker en minder duister
klinkt dan haar voorgangers ‘Music Has the Right to Children’ en
‘Geogaddi’ is de kans op een commerciële doorbraak opnieuw verre
van waarschijnlijk. Wat voor Boards of Canada poppy is, zou de
gemiddelde Kane-adept namelijk als hopeloos hermetisch bestempelen.
Wie zich echter in vervoering laat brengen door platen van múm en bij het horen van ‘Warp’ geen
vieze smaak in de mond krijgt, zal ‘The Campfire Headphase’ zeker
weten te appreciëren.
Eoin en Sandison zijn melancholische zielen met een sterke
hunkering naar het verleden en deze plaat is daar de ultieme
blauwdruk van. Zowel over de hoes van de plaat als over de muziek
hangt een nostalgische mist waar we graag in verdwalen. Boards of
Canada laten hun nummers klinken als tot muziek verdichte dromen
over een tijd waarin alles beter was. Ze gebruiken hun apparatuur
dan ook niet om vette beats en gepolijste synths te scheppen. In
plaats daarvan laten ze hun muzikale creaties bewust klinken als
een vergeelde foto: oud en lichtjes versleten. De songs baden in
ruis en lieflijk rudimentaire geluiden.
“De beste manier om niets te zeggen is door te spreken”, het is een
wijsheid die door Arnon Grunberg de wereld is ingestuurd en Boards
of Canada hebben deze boodschap goed begrepen. Het instrumentale
karakter van de plaat laat ons nog dieper in de zetel zakken en al
mijmerend wegdromen over onze volgende vakantiebestemming. De
ruisende zee in het prachtige ‘Satellite Anthem Icarus’ helpt
daarbij al een handje. Wanneer de laatste vurige vonkjes van
‘Farewell Fire’ in de lucht zijn opgelost, hebben we dan ook een
luisterbeurt achter de rug die relaxerender is dan een
jaarabonnement bij de Fit & Fun uit ons aller ‘Thuis’.
De nummers van de plaat afzonderlijk bespreken zou zonde zijn. ‘The
Campfire Headphase’ moet je in z’n geheel beluisteren om je
vervolgens door die exquise mix van verweerde synths, mellow beats
en krakende geluiden te laten meeslepen. Sommigen zullen de
dromerigheid van deze plaat misschien slaapverwekkend noemen. Die
uitspraak is voor hun rekening, want ‘The Campfire Headphase’ bevat
genoeg magische momenten om van een spannende en intense
luisterervaring te spreken. Doe ons een plezier: zwier deze plaat
op uw iPod en beluister ze tijdens een boswandeling op deze late
lentedagen. Een onvergetelijke ervaring zal uw deel zijn.
