Of het al dan niet aan het teveel aan oestrogeen in het drinkwater te wijten valt, daar kunnen we maar naar gissen, maar vast staat dat we hier op ons klassieke Europacontinentje wat missen: beukbands.
In het gratuit rondslingeren van rauwe agressie blijven die goeie ouwe yanks nog steeds onze meerderen: bands als Pantera/Damageplan, Biohazard, Black Label Society en sinds enkele jaren ook Lamb Of God hebben hét. Hét: als in "een koevoet is een multifunctioneel werktuig".
Of hét als in, en wij citeren uit "In The Presence Of My Enemies": "I want your nose to break / Shattered under clenched fist" (nee, wij vinden niets uit; en ja mama, naar zo’n dingen luisteren wij dus). Sinds 1994 en de release van Burn My Eyes, een must voor elke rechtgeaarde metalfan, voert Machine Head met dergelijke teksten ondersteund door gitaargeloei dat verschrikkelijk, onverschrokken zootje wandelende genadeloosheid aan. Desalniettemin wees Roadrunner Machine Head na het verschijnen van Hellalive koudweg de deur.
Hier pikt Elegies in: Machine Head staat op straat en vindt geen nieuwe platenmaatschappij. Wat volgt, zijn jaren van vruchteloos zoeken, met alle dramatisch uitgesmeerde gevolgen van dien. De band valt net niet uit elkaar, trekt gitarist Phil Demmel aan, wordt door Roadrunner terug opgevist en begint met een schone lei aan de opnames van Through The Ashes Of Empires. De mooiste samenvatting levert bassist Adam Duce, wanneer hij met net niet trillende onderlip, wapperende manen en eeuwige blik op oneindig het volgende stelt: "For a moment, it looked like we wouldn’t be able to be musicians for a living anymore… ever!".
Klinkt dit u allemaal wat bekend in de oren? Vrees niet: we hebben met reden de (toegegeven, bevooroordeelde) uitsmijter "Some Kind Of Monster meets Spinal Tap" uit het notitieboekje moeten schrappen: écht plakkerig wordt het nooit.
Naast deze muziekdocu bevat Elegies echter ook de opname van het concert dat Machine Head in de Brixton Academy gaf. Wat u mag verwachten, is een energieke set waar zelfs de braafste huisvader woest molenwiekend van door de nieuwbouwkeuken stormt, en zonder genade dood en verderf zaait in de rangen van de pas door moeder de vrouw opgeblonken huisraad. Verbleekt u al bij deze gedachte, dan laat u deze dvd best braafjes in het metalrekje liggen: the real stuff rolt immers met de nietsontziende brutaliteit van een ploeg bulldozers de living binnen, en lijkt vastberaden niets overeind te laten staan. Wij laten het echter met een glimlach gebeuren en duwen hier en daar bereidwillig een kadertje scheef — het hele gedoe is nogal meeslepend, meneer.
"It’s all laughter and fun, until someone loses an eye" , horen we u in uw ongetwijfeld beste Engels al hoofdschuddend denken. Daar zit iets in — we zagen meer dan één blauw oog passeren — maar de deontologie verplicht ons te nuanceren. Dat braaf opdondertje Rob Flynn ook nog andere dingen doet dan ongure types in donkere steegjes in elkaar rammen, blijkt tijdens kippenvelmoment "The Burning Red". Volgens de één een misbaksel van een aanstekernummer, voor de ander gewoon een geslaagde mix van die kenmerkende hallucinante Machine Head-zweefriedeltjes met een meeslepend triest riffje. Wij behoren met overtuiging tot die laatste categorie.
Elegies is een verfrissend eerlijke dvd geworden en toont het relaas van een band die bovenal z’n integriteit wil blijven behouden. Nog meer goed nieuws: als we het ge-hype op de dvd even serieus nemen, dan zal de nieuwe Machine Head niet meer lang op zich laten wachten — en met nieuweling "Seasons Wither" in het achterhoofd kunnen we daar maar één raad aan vastknopen: wacht u best nog maar even met investeren in die nieuwe keuken.
