België brokkelt steeds verder af: waar onder patjepeeër Luc Van Den Brande, ongekroonde hansvorst (sic) van de voorschot Vlaanderen, het Belgische gevoel nog sterk heerste, lijkt de attitude Belgique nu alleen nog maar te bestaan wanneer een grietje gele balletjes slaat en/of Bert Bibber en kroost nog eens de neus buiten het royale optrekje steken.
Ook bij goddeau ontsnappen we niet aan een mentale dichotomie wanneer het Belgische muzieklandschap onze aandacht vraagt. Wars van alle muziekstijlen laten wij, net als de doorsnee muziekliefhebber, Wallonië nog te vaak links liggen. In een poging ons toch over de taalgrens heen te sleuren vertoont (jd) geregeld messianistische trekjes wanneer het Waalse muzieklandschap ter sprake komt. Helaas wordt daarbij, net als in het Vlaanderen-Wallonië debat, Brussel als eigen entiteit over het hoofd gezien.
Wie niet blind was of is voor de Belgische muziekgeschiedenis, weet dat Brussel meermaals als uitvalsbasis diende voor het betere Belgische muziekgeweld. En hoewel het door communautair getouwtrek, de grote bekken van Antwerpen en de hipcats van Gent in de schaduw gesteld werd, blijft de Brusselse muziekscène verrassend levend.
Deze maal is het Naifu die aan onze tricolore mouw trekt door — hoe Brussels kan het? — Nederlands- en Franstaligen te verenigen in een Engelstalige groep. Een groep die zijn naam ontleent aan het Japanse woord voor mes en muzikaal sterk beïnvloed is door de Amerikaanse gitaarrock en no-wave. Naughty Pony is naar de zogenaamde Belgische normen dan ook haast klassiek te noemen in haar muziekstijl.
Dominique Van Capellen hijgt zichzelf in "Violet" onmiddellijk een weg naar ons hart terwijl de song langzaam haar weerhaakjes uitstrekt, in het bijzonder dankzij het inventieve drumwerk van Cécile Gonay. We bedenken nog snel dat "At Least, Buy Me A Hamster" nu al de prijs voor de meest vermakelijke songtitel ooit moet winnen, vooraleer we op de tonen van "You Are So Full Of Hate, Love" de weerhaakjes vakkundig uit onze ziel verwijderen.
De haakjes tonen zich echter weerbarstiger dan verwacht. Met een in chloroform gedrenkt vod in de linkerhand en een verbeten trek om de mond laten we ons echter niet doen; hoe hard "The Pony" of "The Girl With Legs Like Stitches" ook aan ons sleuren. Vakkundig verwijderen we op de tonen van "For A Kiss" de laatste haken waarna we alles dichtgooien met een kleurrijk garen en in een heerlijke chloroformroes de rest van Naughty Pony over ons laten stromen. Onderhuids slaan de haken, zij het voorzichtiger, toch nog toe.
Naifu speelt duidelijk leentjebuur bij het betere gitaarwerk dat ons de laatste twee decennia heeft bestormd, maar weet toch een eigenheid te bewaren. Vooral dankzij Van Capellens aparte stem die ergens tussen PJ Harvey, Kim Gordon en Katharina Blake (Miranda Sex Garden) zweeft, en een intrigerend gebruik van ritmes, horen we met Naughty Pony nog eens een zeldzaam heerlijk gitaarrockdebuut dat nergens verzuipt in pretentie of moeilijkdoenerij. Fière d’être belge? Ge muucht gerest zèn.
