Hoe onrechtvaardig ook, The Weight Is A Gift zal door veel muziekliefhebbers worden afgerekend op de vergelijking met voorganger Let Go. Het pleit voor Nada Surf dat ze geen poging hebben gedaan om hun sterkste plaat te imiteren. De New Yorkers zijn niet bezweken onder de druk om de ideale opvolger te maken. The Weight Is A Gift? Het is maar hoe je het bekijkt.
De jongens van Nada Surf hebben al teveel watertjes doorzwommen om zich nog zorgen te maken over hoe de opvolger van een perfecte plaat zou moeten klinken. Halverwege de jaren negentig ruilde de band de onbekendheid in voor de hitparade dankzij het fel door MTV geruggensteunde "Popular". Bijna leek de status van one-hit-wonder een self-fulfilling prophecy te gaan worden. Tot de New Yorkers het enkele jaren geleden over een andere boeg gooiden met het alom geprezen Let Go. Het commerciële succes van "Popular" werd nooit meer geëvenaard maar het trio kreeg wel in één klap een halve cultstatus opgeplakt. Wat doet Nada Surf nu ze de perfecte plaat hebben gemaakt? Simpel, gewoon iets anders maken.
Met Let Go nam Nada Surf een afslag richting de serieuzere kant van de indiepop, weg dus van de geekrock waarmee bijvoorbeeld Weezer enkele commerciële hitjes aaneenreeg. Op The Weight Is A Gift is die koers grotendeels aangehouden, maar met voldoende nuanceverschillen om een ’doorslagje’ te vermijden. Het opmerkelijkste verschil ligt in de sfeer op het album. Het lijken mooie tijden te zijn in New York. De kenmerkende melancholie ziet haar aandeel in de muziek van Nada Surf aanzienlijk slinken. In de plaats komt een bij momenten bijzonder opgeruimde sound.
De Beach Boys wisten het al: als de harmonieën goed zitten, komt de rest wel vanzelf. Nada Surf heeft op de nieuwe plaat dan ook alles laten wijken voor harmonie en melodie. Daarvoor zijn alle scherpe kantjes vakkundig verwijderd en overbodige ornamenten richting recycleercentrum gestuurd, tot enkel pure esthetiek overbleef. Dat het album daardoor af en toe wat gladjes klinkt, moeten we er maar bijnemen. Zo is op The Weight Is A Gift de distortionpedaal weliswaar voortdurend ingedrukt, maar van het ruigere werk is helemaal geen sprake meer. Op haar zwaarste moment, "Imaginary Friends", komt de plaat hooguit in de buurt van een aangelengde versie van de Foo Fighters. Dat Chris Walla, u wel bekend van Death Cab For Cutie, als producer achter de knoppen stond, heeft daar wellicht iets mee te maken.
Duidelijke hoogtepunten zijn er op deze amper veertig minuten durende powerpoporgie nauwelijks te vinden. The Weight Is A Gift is een plaat die het best tot haar recht komt wanneer ze als geheel wordt beluisterd. Dat het overgrote deel van de nummers de vier minuten niet haalt, is dan ook geen belemmering. Niettemin ligt het in de aard van het beestje — in bijberoep zijn we jurylid bij Miss Belgian Beauty — om onze favorieten uit te kiezen. En dan neigen we vooral naar "Always Love", de perfecte single. Veel kans dat u uw hersenen professioneel moet laten herprogrammeren voor u deze melodie eruit krijgt. Op "Your Legs Grow" wordt dan weer opvallend duidelijk hoe belangrijk de stem van Matthew Caws is voor het kenmerkende geluid van Nada Surf.
U kunt The Weight Is A Gift beluisteren als een Let Go bis en dan zal ontegensprekelijk de ontgoocheling volgen. Of u kunt de plaat beoordelen op haar eigen verdiensten en genieten van alweer uitstekende muziek van een band die tot het kruim van de alternatieve pop behoort. The Weight Is A Gift is een album voor Death Cab-luisterende, The O.C.-kijkende indiekids. En we zijn allerminst beschaamd onszelf daarbij te rekenen.
