Out in the West, where the air is pure, the climate agreeable, and the people friendly – the best place on earth to call home. Zo omschrijft de website van de plaatselijke krant het onooglijke stadje Ozona. Vrij vertaald betekent dat een broeierig nest vol oerconservatieve, hyperreligieuze rednecks. Oftewel, pure idylle.
Net daar, temidden van de Texaanse woestijn, gaf de toerbus van Goldrush de geest. De psychopaat in ons gaat dan meteen fantaseren over taferelen in de beste Deliverancetraditie. Helaas, geen achtervolgingen, folteringen of ander leuks. De Britten blijken er zich zelfs best geamuseerd te hebben. Genoeg in elk geval om hun nieuwe plaat ernaar te vernoemen. Genoeg ook om hun britpop te laten paren met de lokale muzikale voortbrengselen. Het kleine uitstapje in Dubyaland kon wel eens alles zijn wat Goldrush nodig had om boven vroegere vergelijkingen met Coldplay en Travis uit te stijgen.
Niet dat we plots Gram Parsons met een Brits accent krijgen, en ook de duellerende banjo’s blijven op een veilige afstand. Goldrush heeft zijn britpopoorsprong niet verloochend, maar wel wat extra gekruid met alt.country en subtiele americana. De voornaamste referenties liggen nog altijd ver buiten het bereik van de Bible Belt. Fans van Turin Brakes en het betreurde The Verve zullen op Ozona zonder meer hun gading vinden. Al is de meest voor de hand liggende vergelijking misschien wel die met Flaming Lips. Dat mag nauwelijks toeval heten, aangezien voor de helft van de nummers werd samengewerkt met producer Dave Fridmann, die eerder onder meer Mercury Rev en Flaming Lips zelf bijstond.
De Britse broekventjes lijken wat gehard te zijn in het wapengekke hinterland. Ozona klinkt bij momenten lekker snedig en agressief. De gitaren mogen al eens scherp uit de hoek komen, zoals in het uitstekende openingsnummer "Wait For The Wheels". Qua rock ’n rollgehalte kan Chris Martin nog een puntje zuigen aan de gouwgenoten van Goldrush. Bijna gaat de groep zelfs even de postrocktoer op, in afsluiter "There’s A World. Ons lievelingsnummer is het heerlijke "Feel", een song om uw zonnige septemberdagen mee door te brengen. Zanger Robin Bennett etaleert zijn bijzonder aangename stem boven gitaarlijntjes die klinken alsof Neil Young persoonlijk in de studio is langsgekomen.
Ozona klinkt als de ideale britpopplaat. Geen zeurderigheid zoals we die soms aantreffen bij Chris Martin, geen Gallagherarrogantie en geen Yorkiaanse experimenten. Gewoon een erg aangename plaat zonder een greintje irritatie, en dat opgesmukt met het open americanageluid. Wat ons betreft, werkt de mix van ale en bourbon uitstekend. En dan nog durven sommigen beweren dat een vermenging van culturen geen verrijking kan betekenen.
