Na een iets langere stilte dan gewoonlijk, blijkt dat The Walkabouts en passant het roer hebben omgegooid. Ze zijn terug: harder en kwader dan ooit. Wij wikken, wegen, en zijn toch niet helemaal overtuigd.
Je zult maar uit Seattle komen, eind jaren tachtig op het Subpoplabel debuteren en géén grunge maken. Net als bij The Posies duurde het voor The Walkabouts dus tot Kurt Cobain zich een weg naar de eeuwige jachtvelden had gebaand voor ze eindelijk de aandacht kregen die ze verdienden. Met Devils Road brachten ze in 1996 net op tijd hun meesterwerk uit. Sindsdien werden we zo min of meer om het jaar op nieuw (al dan niet solo-) werk vergast, maar deze keer duurde het allemaal wat langer.
Sinds 2001 was het immers stil in het kamp van Chris Eckman en Carla Torgerson, en dat waren we van hen niet gewoon. Toen de aanloop naar de laatste presidentsverkiezingen in de Verenigde Staten echter weer een schabouwelijk potje werd, kwam het gal tot de lippen. Voor The Walkabouts’ doen klinkt Acetylene — net als het chemische goedje — behoorlijk giftig.
"This don’t seem like the end, it seems more like a bad beginning": "Al wat ik las en hoorde werd voorafgeschaduwd door erg apocalyptische tonen", aldus Eckman, "Ik wilde een geluid dat klonk alsof Neil Young ergens in 1977 het repetitielokaal van Wire was binnengevallen. Het moest luid, rauw en instant worden." Dat werd het ook, maar in zo’n omgeving zijn de Walkabouts duidelijk minder op hun plaats dan in hun vertrouwde stek waar ze breed georchestreerde alt.country konterfeiten.
"Fuck Your Fear" is nog wél een recht voor de raapse dreun in de smoel van die cowboy in het Witte Huis en zijn vazallen. Eckman en Torgerson kiezen voor de frontale aanval: de gitaren mogen meteen wat ruiger, de zang klinkt van tussen de tanden gesist. Meer van datzelfde vinden we onmiddellijk daarna in "Coming Up For Air" en in het donkere titelnummer zelf.
Een minpunt komen we onderweg ook tegen: deze lange zit van bijna een uur hadden we perfect zonder "Devil In The Details" kunnen doen. En ook tussenin verzuipt de song nogal eens in een gitaargeluid dat zich op de borst wil kloppen, maar slechts weinig opzien baart. "Before This City Wakes" is nog een laat hoogtepuntje, en dan mag "The Last Ones" in schoonheid (zeldzaam op deze plaat) eindigen.
Wèg zijn The Walkabouts die ons "Forgiveness Song" of zoveel andere intieme parels brachten. Het ziet er naar uit dat het maar goed is dat men voor het concert in de AB op tien september eindelijk is afgestapt van het zitten, want het zou wel eens wat steviger dan gewoonlijk kunnen zijn.
En toch zijn we niet volledig overtuigd: we begrijpen dat de groep dit even uit haar systeem moest krijgen, maar het komt nog niet tot aan de enkels van wat de groep eerder al presteerde. Bij momenten werkt het, maar even vaak voel je dat dit rockend pak hen niet zo goed past als dat andere. Deze plaat heeft het nodig dat je de tijdsgeest waarin hij werd gemaakt in rekening brengt om hem naar waarde te schatten. Acetylene zal in het rijtje "platen die geïnspireerd werden door het regnum van George W. Bush" figureren, niet in dat van "klassieke Walkabouts". Dàt wilden we maar even zeggen.
