Op zoek naar gespierde achtergrondmuziek voor uw kapsalon of superette? Dan komt de artistiek verantwoorde muzak van Githead als geroepen. Muziekliefhebbers die de volledige plaat aandachtig willen beluisteren, staan voor een onmogelijke opdracht, maar als begeleiding van alledaagse bezigheden is Profile perfect op zijn plaats.
Een half jaar geleden deed Githead met de e.p. Headgit een aardige poging om ons warm te maken voor hun debuutalbum. Sindsdien heeft Max Franken, drummer van het ter ziele gegane Minimal Compact, zich bij de groep gevoegd. Erg ingrijpend blijkt deze uitbreiding echter niet, want de nummers op Profile sluiten perfect aan bij hun oudere broertjes en daar wringt nu het schoentje. Headgit heeft ons immers nooit helemaal kunnen overtuigen van het belang van Githead, en die traditie wordt met de nieuwe plaat verder gezet.
Akkoord, er zijn enkele aangename wijzigingen ten opzichte van Headgit: de stem van Colin Newman blijkt beter bij de nieuwe nummers te passen en de beslissing om ook Malka Spigel en Robin Rimbaud een enkele keer aan het woord te laten, kan ons zeker bekoren. Dat is echter niet voldoende om ons voor de plaat te winnen. Openingsnummer "Alpha" kan de aandacht nog vasthouden doordat het een vertrouwd Githead op zijn best laat horen, en het daarop volgende "My Lca (Little Box Of Magic)" zou dankzij zijn catchy gitaren en de zachte stem van Spigel als single kunnen scoren, maar daarna gaat het mis.
Dat de songs te veel op elkaar zouden lijken, hoort u ons niet beweren, maar intern is er te weinig ontwikkeling. Na een minuut heb je al wel door waar een nummer om draait en de rest laat zich dan te gemakkelijk raden. En zo wordt een plaat snel saai, ondanks het unieke geluid van Githead waar zeker wel iets moois mee gedaan zou kunnen worden.
Pas toen wij de hoop al helemaal hadden laten varen, kwamen er alsnog twee bescheiden lichtpunten tevoorschijn. "Raining Down" werpt met zijn meeslepend ritme en uitnodigende gitaren toch nog wat gewicht in de schaal. Vijf minuten lang gaat het nummer door op één thema, maar dan duikt plots uit het niets een stem op die zo voor een welkome plotwending zorgt. Ook de rustigere afsluiter "Pylons" weet zich boven het gros van de nummers op Profile te verheffen omdat het net iets anders klinkt dan de rest. De slotsom geeft ons dus vier goede nummers op negen, wat volgens de wiskunde nog altijd gebuisd is.
Op de achtergrond werkt Profile uitstekend: u kunt deze muziek gerust opzetten terwijl u een boek leest, aan ochtendgymnastiek doet of dineert. Wie echter door een plaat geboeid en meegesleept wil worden, kan maar beter zo ver mogelijk uit de buurt blijven.
