Vergis u niet, wij van goddeau hebben nobele doelen. Welke, daar zijn we zelf nog niet helemaal uit, maar een daarvan luidt alleszins: het kaf van het koren scheiden. Aangezien we een tijdje geleden zo een schijfje rottend kaf binnenkregen, kunnen we het niet nalaten er even over uit te weiden om u te waarschuwen.
Het betreft hier het flutcombo Criteria. Nooit van gehoord, zegt u? Wel, dat heeft zo zijn redenen. Te veel om op te noemen, weten we na enkele pogingen tot het beluisteren van When We Break. Criteria is de band rond frontman Stephen Pederson, oorspronkelijk een advocaat die zijn toekomst helaas in de muziek gezien heeft. Veel jongens en meisjes die vanaf 1 september weer op de schoolbanken zitten hebben hetzelfde gevoel, wat wij toejuichen, maar als ook zij allemaal platen op de wereld gaan loslaten, vrezen wij het ergste. Criteria is al de zoveelste band waarin Pederson actief is en de tweede die hij zelf heeft opgericht. When We Break is de tweede plaat van de groep, nadat de eerste, En Garde, geflopt was. Het zou ons niet verbazen mocht het met de opvolger dezelfde kant opgaan. Maar als advocaat zal Pederson ook deze criminele daad van 36 minuten wellicht kunnen verdedigen. Wij zouden als openbare aanklager alvast levenslang eisen.
When We Break is namelijk 36 minuten lang lijdzaam ondergaan hoe vier wannabe’s schabouwelijk slecht zingen, ongeïnspireerd aan hun gitaren snokken en op de drums kloppen als op een stel verroeste potten en pannen. Het zou lachwekkend zijn, mocht het niet zo verfoeilijk flauw, zielig en zoutloos klinken. Criteria klinkt namelijk als een gecastreerde versie van Tool – mocht u tijd over hebben, luister dan maar eens naar "Draped In The Blood" en "Grey Matter". Laten we hopen dat Tool het nooit te horen krijgt: vooral de drummer van de groep zou immers zo hard de lachstuipen krijgen dat hij enkele weken op ziekteverlof moet. Dit gedrocht van Criteria doet het wachten op de nieuwe Tool al ellendig lang genoeg duren. Criteria’s poging om die grillige, fantastische drums, de dreigende zang en de variërende gitaarpartijen te imiteren, zijn beledigend slecht en niet meer dan een gedateerde, krampachtige Soundmixshow.
Door de degout daarvan, zaten wij de rest van de plaat helemaal tenenkrullend, zuchtend en hoofdschuddend uit. De plaat beluisteren is dan ook even boeiend als een woordenboek uitlezen; alleen werken de pijnlijk beperkte, schreeuwerige vocals van Pederson je op den duur wel nog harder op de zenuwen dan een woordenboek ooit zou kunnen doen. Criteria klinkt als de laatste stuiptrekking van de rockmuziek, waarna deze in een kist van vermolmd hout de grond wordt ingetrapt. De zang en muziek doen denken aan de zwakste emocore en voorts nog aan het al even wraakroepend miserabele Creed dat wil bewijzen dat het wél ruig kan klinken en helaas nét niet hard genoeg uit de bocht gaat om de volgende dag tussen de rouwberichten in de krant te staan.
Criteria is kaf, When We Break een ellendige sof. En dat zijn de laatste woorden die wij aan Criteria zullen besteden, omdat ze aan onze en ongetwijfeld ook uw criteria helemáál niet voldoen.
