Al een vette dertig jaren geeft Motörhead onder leiding van professor Lemmy Kilmister vakkundig les in het rock ’n rolldom. Dat na al die tijd het vet nog altijd niet van de soep is, weet iedereen die tijdens de laatste jaren met gonzende oren van een van de vele optredens huiswaarts keerde. Met dubbel-dvd Stage Fright kan u het bewijsmateriaal sinds kort ook mee in de woonkamer nemen.
De belangrijke stempel die Motörhead op de laatste drie generaties van rock- en metalacts gedrukt heeft, wordt wel eens vergeten. Zelfs op de redactie van een vermaard, weinig vermogend, maar erg vakkundig e-zine als uw huidige favoriete schermbevuiling, durven onwetenden de goedgevulde carrière van Motörhead wel eens schaamteloos versmallen tot dat enkele "Ace Of Spades". Op zulke momenten zuchten wij eens diep en denken we aan de ontelbare hits die de vleesgeworden rock ’n rollspirit genaamd Motörhead ons al nagelaten heeft.
Een dvd van Motörhead schaft u natuurlijk best niet aan voor de looks van Lemmy en kornuiten: na dertig jaar worden die er immers absoluut niet beter op, mochten ze al ooit goed geweest zijn. De concertdvd van Stage Fright, een registratie van een optreden in het Duitse Düsseldorf in december 2004, heeft echter meer dan voldoende andere troeven. Daaronder rekenen wij een machtige lichtshow, een band die met veel droge humor en veel cool een indrukwekkende setlist neerpoot, een occasionele blik op een dolgedraaid publiek, en zowat het knapste camerawerk dat we al ooit op een concertopname gezien hebben (inclusief Matrix-effecten).
De lui van Motörhead zijn niet alleen ugly as hell, maar ook heavy as hell, en hoewel uw huiselijke geluidsinstallatie wellicht niet het decibelgehalte van Motörhead in levende lijve haalt (een dreun van 130dB), is Stage Fright de perfecte aangelegenheid om — in stereo of in 5.1 surround — de kasten eens duchtig te laten denderen. In tegenstelling tot andere Motörhead-dvd’s, die soms wat aan een krakkemikkige geluidskwaliteit lijden, haalt Stage Fright met ruim gemak het auditieve niveau van liveklassieker No Sleep ’til Hammersmith.
Al grappend (publiek: "Metal! Metal!", Lemmy: "Did they say pretzel?") en rockend werkt de vaste Motörhead line-up sinds 1992 (Lemmy, Phil Campbell, Mikkey Dee) zich door een sterke twintigkoppige setlist. Die bevat een mix van rock-/metalklassiekers als "Metropolis", "Killed By Death", "No Class", "Overkill", "Love Me Like A Reptile" en "Ace Of Spades", heropgeviste oudere songs, en materiaal van het laatste album Inferno (2004). Van deze laatste springt vooral "In The Name Of Tragedy" in het gehoor als een track die tussen de andere klassiekers een vaste plaats en een pintje van de zaak mag reserveren.
De commentaryfunctie bij de concertopnames levert al komische uitspraken op zoals "We thought we’d get the shittiest song out of the way" over opener "Dr. Rock", maar de rechttoe rechtaan gezelligheid van het Motörheadkamp komt op dvd twee nog beter uit de verf. De combinatie van interviews met en over de crewleden waarbij een nostalgische noot nooit ver weg is, en de losse joligheid waarmee Lemmy en de zijnen met het dvd-medium omgaan, maken de legendarische status van Motörhead bijna tastbaar op Stage Fright. Verder ook op de tweede dvd: fanmateriaal zoals een paar geinigheden voor uw pc en gsm, en een volledige versie van de ’backstage rider’ van 2004.
Vooral de karigheid waarmee op beide dvd’s met de rockclichés omgegaan wordt, maakt van Stage Fright méér dan een knappe concertregistratie en wat komische interviews. Stage Fright is een bijna intieme kijk op een uniek rock- en metalmonument. Daarbij draait het uiteindelijk toch weer allemaal rond de muziek. "We are Motörhead. We play rock and roll." zijn Lemmy’s eerste en laatste woorden op de concertdvd, en daarmee is dan ook alles gezegd. Geef het door aan de kinderen!
