Televisie maakt de verbeelding kapot menen goedmenende pedagogen, terwijl al even goedmenende pedagogen van het tegendeel overtuigd zijn. Wij herinneren ons alvast dat in onze jeugdjaren televisie een grote rol speelde, maar onze eigen ingebeelde wereld was dan ook niet zo fraai. Zelfs onze ingebeelde vriendjes vonden ons maar een saaie kwiet.
In een poging de opgelopen jeugdtrauma’s te herstellen, lieten we ons een nieuw oor aannaaien. Een nieuwe fantasiewereld zou ons deugd doen volgens onze psychiater. Helaas, we waren nog steeds beïnvloed door de televisie, waardoor onze ingebeelde en volwassen geworden vriendjes ons niet alleen nog steeds een saaie kwiet vonden, maar ze ook nog eens een pak meer geld verdienden dan wij. Om over hun knappe wijven nog maar te zwijgen. De klootzakken.
Tussen die ingebeelde wereld en ons is het nooit meer goed gekomen. Toen tot ons afgrijzen bleek dat Nosfell op pomaïe Klokochazia balek een eigen wereld had gecreëerd, rezen de haren ons dan ook ten berge. Maar het kwaad was al geschied: blind voor alles klom Nosfells album gestaag in ons favorietenlijstje, tot we zelfs de werelden vergaten.
Met "Children Of Windaklo" opent het album onmiddellijk bevreemdend: stem en sfeergeluiden voeren de boventoon. De mythische gebieden zijn betreden waarna "Shaünpul" als een stevig akoestisch rocknummer een voorsmaakje geeft van wat we verwachten mogen: een grotendeels op akoestische gitaren, stem en cello steunend album. "Gouz Mandamaz" speelt eerst echter leentjebuur bij de jazz, in het bijzonder wanneer Nosfell zich al scattend een nieuw stemtimbre aanmeet en de strijd aangaat met een weemoedige cello. "Sladinji The Grinning Tree" mengt het beste van "Gouz Mandamaz" en "Shaünpul", waardoor een eclectische rocksong ontstaat die bovenal de veelzijdigheid van Nosfell aantoont.
Met een naam als Klokochazia is het bijna onmogelijk om niet een Balkaninvloed in de nummers door te laten schemeren. Net als bij Absynthe Minded wordt al snel de link gelegd met zigeunermuziek, vooral wanneer in "Blewkhz Gowz (The Only Thing He had To Say)" de akoestische gitaar en cello up-tempo melodieën koppelen aan een speelse bas zonder de tristesse uit het oog te verliezen. Een huzarenstukje zoals er wel meer op het album staan.
pomaïe Klokochazia balek kan nog het beste omschreven worden als een kruising tussen Absynthe Minded ten tijde van Acquired Taste en Kiss The Anus Of A Black Cat waarover een mythisch sausje gegoten werd: akoestische gitaar en cello domineren zonder meer het hele album. Maar Nosfell weet hoe hij een pakkende song moet schrijven en trekt zich met behulp van compagnon de route Pierre Le Bourgeois dan ook een album lang uitstekend uit de slag. Zelfs verstokte huismussen als wij krijgen bij het beluisteren van het album zin om nog eens een fantasiewereld te betreden. Zolang het maar de onze niet is.
