Op I |Thought I Was Over That laat het Duitse Lali Puna ons kennis maken met een paar muzikale bastaards en paria’s die van eerdere albums werden verstoten. Onder het excuus "ze passen niet goed bij rest van ons werk" belandden de afgelopen jaren een aantal prachtige songs in het verdomhoekje. Gelukkig werden ze niet vergeten en is het nu aangenaam ze te ontmoeten.
De eerdere verschoppelingen ondergingen wel een extreme make-over voor ze op deze plaat terechtkwamen. Chirurgen van dienst, te weten Jimmy Tamborello, Boom Bip en To Rococo Rot hebben er lustig op los gesneden en gekneed, maar het resultaat mag er zijn: poppy electro met af en toe een venijnig scherp randje. Soms misschien een beetje teveel kapot gekerfd, maar meestal bijzonder aantrekkelijk, avontuurlijk en vol ingehouden energie.
Zo presenteert To Rococo Rot ons "Grin And Bear", waarin de zwoele, lome stem van zangeres Valerie Trebeljahr constant wordt opgejaagd door een vloedgolf van nerveus tikkende minibeats. Ook "Micronomic", de muzikale boreling van Boom Bip, lijkt uiterlijk kalm, maar barst onderhuids van de zenuwen. De combinatie van langgerekte keyboardklanken en pinnige ritmes klinken aangenaam schizofreen.
Lali Puna liet voor deze plaat niet alleen haar eigen muzikale kindjes onder handen nemen. Zelf ontfermden ze zich onder meer over het kroost van Two Lone Swordsmen, Dntel en het jaren tachtig duo Moroder en Oakey. Van de laatstgenoemden werd de hit "Together In Electric Dreams" verbouwd tot een minimalistisch meesterwerkje. Geen snerpende keyboards, maar een angstvallige leegte waarin vaag ergens een hijgende Trebeljahr door haar elektronische dromen zweeft.
"It’s Not The Worst I’ve Looked", oorspronkelijk van de Swordsmen, leren we aanvankelijk kennen als enigszins introvert en ingetogen. Maar zoals vaker blijkt ook hier: stille waters hebben diepe gronden. Het duurt dan ook even voor de innerlijke schoonheid naar boven komt. Wanneer het toch zover is, blijkt deze oogverblindend. Een gelaagde persoonlijkheid die zich pas na meerdere luisterbeurten blootgeeft, maar dan wel verslavend aantrekkelijk blijkt te zijn.
Tussen de bastaardjes en aangenomen kinderen treffen we ook vers bloed. De nieuwste Lali’s heten "The Failure Of The Leading Sign Industry" en "Past Machine". "Failure" doet in dit geval zijn naam eer aan: miezerig, vervelend en oninteressant. Maar gauw vergeten. Nee, dan liever de blik gericht op, of beter gezegd de oren gespitst voor "Past Machine". Een brok pulserende energie, die ons volgens zijn ouders moet doen denken aan wijlen John Peel. Een ADHD-kind, met verrassend volwassen trekken.
Hoewel ze vele ouders hebben, zijn alle aanwezigen op deze plaat overduidelijk bloedverwanten. De zo typische Lali Puna-trekjes zijn altijd onmiskenbaar aanwezig. Trekjes waar we al drie albums lang vertrouwd mee konden raken, maar die nu pas echt in volle glorie naar boven komen; een bedrieglijk trage bewegingssnelheid, vreemde bliepjes en piepjes en steeds weer die zwoele stemmetjes. I Thought I Was Over This is het groepsportret van een grote vriendelijke familie, die ondanks botsende en tegendraadse karakters toch een hechte eenheid vormt. Zeer aangenaam en inspirerend gezelschap dat zeker niet snel gaat vervelen.
