Er is altijd heel wat te doen rond songschrijversduo’s. Men heeft
het dan over een unieke wisselwerking, waarbij beide leden zichzelf
overtreffen en tot veel mooiere dingen in staat zijn dan wanneer ze
er alleen zouden voorstaan. Wij gaan voor een stuk mee in dat
verhaal. De voorbeelden van legendarische tweespannen zijn immers
legio (u struikelt erover in de betere platenzaak), maar met de
regelmaat van de klok verschijnen er toch ook soloprojecten van
groepsleden die eens iets anders willen doen en daar eigenlijk
verrassend goed mee wegkomen. We kunnen die soloplaten alleen maar
toejuichen, want vaak varen ook de bands waar deze muzikanten deel
van uitmaken daar wel mee.
Eén van die groepen waarin overspel is toegestaan is het Schotse
Arab Strap, met als kernleden
anti-adonissen Aidan Moffat en Malcolm Middlteon. Arab Strap zou,
wanneer zuipen een Olympische discipline was, elke vier jaar tegen
The Pogues de finale kunnen spelen, maar vooralsnog hoeven we de
deur niet uit om in gigantische, kille stadions te genieten van hun
van alcohol doortrokken songs over mislukte liefdes, foute vrouwen
en gruwelijke katers. Kennelijk weerhoudt een houten kop de groep
er niet van een aanzienlijk oeuvre bij elkaar te spelen; in het
tienjarig bestaan van Arab Strap ging er haast geen jaar voorbij
zonder een nieuw studioalbum, een e.p. of een liveregistratie. Je
vraagt je af waar ze de tijd vandaan halen om tussendoor ook nog
eens solo hun ei te leggen.
Terwijl Aidan Moffat melancholieke elektronica maakt onder de naam
Lucky Pierre, staat het werk van gitarist Malcolm Middleton veel
dichter bij dat van Arab Strap en hun landgenoten The Delgados.
Enkele jaren geleden was er al het solodebuut met de ronkende titel
‘5:14 Fluoxytine Seagull Alcohol John Nicotine’, een eerder
treurige, lofi singer-songwriterplaat waar men alles behalve
vrolijk van werd. Die muziek werd grafisch overigens prachtig
weergegeven door de trieste clown die het hoesje sierde.
Inhoudelijk is er sinds die vorige plaat niet veel veranderd, maar
de verpakking is veel gepolijster en gevarieerder. Het geheel
klinkt ook veel vrolijker; wie geen letter Engels verstaat en
louter afgaat op de muziek, zou bij sommige liedjes zelfs kunnen
denken dat Middleton vrolijk fluitend door het leven gaat.
Wie in Schotland tegenwoordig muziek maakt, komt vroeg of laat in
Glasgow terecht. Tussen pot en pint worden daar bandjes opgestart
of vriendschappen gesloten met andere groepen. Denken we maar aan
de plaat van gelegenheidsgroep The Reindeer Section, waar een
kleine dertig muzikanten aan meewerkten. Middleton kon voor zijn
tweede plaat dan ook rekenen op de hulp van enkele collega’s, zoals
Paul Savage en Alan Barr van The Delgados, Stuart Braithwaite en
Barry Burns van Mogwai en van long time pal Aidan
Moffat.
Op ‘Into the Woods’ vinden we heel veel poprock, folkrock en
folkpop terug (bent u nog mee?). Aan de hand van de dubbelsingle
die enkele weken voor de plaat verscheen, had je kunnen denken dat
‘Into the Woods’ een stevig album zou worden. De twee tracks van
die single (het stevige, uptempo ‘Loneliness Shines’ en het door
een fijn synthesizerriffje gedragen ‘No Modest Bear’ ) zijn echter
niet bepaald representatief voor de plaat, het merendeel van de
twaalf songs is immers veel rustiger. Opener ‘Break My Heart’ is
een aanstekelijk, melodieus popnummer, en zo vinden we er nog een
heleboel terug op ‘Into the Woods’: in de eerste plaats ‘Monday
Night Nothing’, maar ook het bitterzoete ‘Happy Medium’ (met de nu
al legendarische openingszin “Woke up again today, realized I
hate myself“).
In ‘Bear With Me’ en afsluiter ‘A New Heart’ komt Middleton weer
iets ruwer en een tikkeltje rudimentair uit de hoek. De rustpunten
vinden we dan ook geslaagder, zoals ‘Devastation’ (een beetje Cave,
een beetje Vega), het stemmige ‘Autumn’ en het met ijle keys en
strijkers opgesmukte ‘Solemn Thisrty’.
‘Into the Woods’ is waarschijnlijk geen plaat die levens zal
redden/veranderen, maar als balsem voor de ziel kan deze collectie
knappe songs wel tellen. Echter: wanneer u ’s morgens worstelt met
een verschrikkelijke kater of zich nog steeds een beroerte schrikt
bij het zien van uw eigen tronie in de spiegel, weet dan dat u niet
alleen bent en dat dat in sommige gevallen zelfs een erg mooie
plaat kan opleveren!
