"We’re all living in America / Amerika is wunderbar" knalde het onlangs nog vrij nadrukkelijk uit de radio. Het moet zijn, want het Amerikaanse Spoon laat met Gimme Fiction een stevige indruk na. We legden de plaat op en zochten naar de realiteit achter de fictie.
Zullen we eens beginnen met een bekentenis? Voordat Gimme Fiction hier in de bus viel, hadden we nog nooit van Spoon gehoord. Behoorlijk schandalig, zeker als na wat opzoekwerk blijkt dat dit reeds het zesde album is van Spoon. Beter laat dan nooit, zoals nonkel Mark zei toen hij op zijn vijfenveertigste van straat raakte. Maar toch, we hadden de groep graag wat eerder leren kennen.
Het eerste nummer dat aangeeft dat we hier met een kwaliteitsproduct te maken hebben, is de single "I Turn My Camera On". Een simpel maar uiterst meeknikbaar ritme, een stem die het midden houdt tussen Jesse Hughes en Danny Mommens en dan die zwoel gefluisterde ooh-yeahs. Meer zoekt een mens toch niet in een popnummer? "My Mathematical Mind" was het volgende nummer dat zich in onze hersenschors wist vast te zetten. Het pianomotiefje waar het nummer rond opgebouwd is, doet vaagweg denken aan de intro van "Peacock Skeleton With Croocked Feathers" van The Blood Brothers. Verder is er echter absoluut geen overeenkomst.
Spoon vormt namelijk een genre op zich. Een genre met veel invloeden van buitenaf en verwantschap met talloze andere genres, dat spreekt. Zo zijn er de obligate sixties-invloeden. Denk aan The Kinks in goede doen, The Beatles in psychedelische doen en The Velvet Underground in gewone doen. De som van deze, en andere minder definieerbare invloeden, levert dus als eindresultaat Spoon op.
Onze favoriet is "Sister Jack", een nummer dat zowat alle ingrediënten bevat die van een nummer een goed nummer kunnen maken. En dat in één song! Een enorm groot risico wordt hiermee genomen, maar Spoon komt ermee weg. Het nummer heeft een zeer herkenbaar ritme, de refreinen zijn perfect meezingbaar, er zijn handclaps — altijd al een verdoken obsessie geweest — én er wordt op het gepaste moment de nodige feedback door de versterker gejaagd. Klasse.
Is al die euforie niet een klein beetje overdreven, horen we u vragen? Misschien wel. Gimme Fiction is geen wereldschokkende plaat, levens veranderen zal ze ongetwijfeld niet direct doen, maar dat neemt niet weg dat er zeer veel kwaliteit van uitstraalt. En als u ons nu wilt excuseren, wij moeten dringend de back catalogue van Spoon gaan kopen.
